p0305

590 Rozdział 9. Poradnik redaktora

W podziałach dwustopniowych cyframi rzymskimi oznacza się zazwyczaj części publikacji, a arabskimi - rozdziały, przy czym numeracja arabska może być ciągła w obrębie całej publikacji lub rozpoczynać się od początku w kolejnych częściach, np.

CZĘŚĆ I. POCHODZENIE JĘZYKA POLSKIEGO Rozdział 1. Języki indoeuropejskie Rozdział 2. Rodzina języków słowiańskich Rozdział 3. Język polski

CZĘŚĆ II. FONETYKA I FONOLOGIA JĘZYKA POLSKIEGO Rozdział 4. Przedpolski system wokaliczny

Rozdział 5. Przegłos lechicki a przegłos prasłowiański i apofonia praindoeuropejska Rozdział 6. Ewolucja jerów

lub

CZĘŚĆ I. POCHODZENIE JĘZYKA POLSKIEGO Rozdział 1. Języki indoeuropejskie Rozdział 2. Rodzina języków słowiańskich Rozdział 3. Język polski

CZĘŚĆ II. FONETYKA I FONOLOGIA JĘZYKA POLSKIEGO Rozdział 1. Przedpolski system wokaliczny

Rozdział 2. Przegłos lechicki a przegłos prasłowiański i apofonia praindoeuropejska Rozdział 3. Ewolucja jerów

W publikacjach naukowych i zawodowych (fachowych), które cechuje skomplikowany podział tekstu, zaleca się stosowanie numeracji cyfrowej wielorzędowej. Numeracja taka polega na powtarzaniu w oznaczeniach niższego rzędu oznaczeń partii wyższego rzędu (dla wszystkich oznaczeń używa się cyfr arabskich). Tak więc partie tekstu pierwszego stopnia (rozdziały) otrzymują numerację: 1, 2, 3, 4 itd., partie drugiego stopnia - 1.1, 1.2, 1.3, 1.4,... 2.1, 2.2, 2.3, 2.4 itd., partie trzeciego stopnia - 1.1.1, 1.1.2, 1.1.3, 1.1.4,... 2.1.1, 2.1.2, 2.1.3, 2.1.4 itd., np.

1.    Przedpolski system wokaliczny

2.    Przegłos lechicki a przegłos prasłowiański i apofonia praindoeuropejska

2.1.    Przegłos lechicki

2.1.1.    Istota procesu

2.1.2.    Zjawiska anomalii i wyrównań analogicznych

2.1.2.1.    Brak przegłosu

2.1.2.2.    Pozorny brak przegłosu

2.1.2.3.    Zanik form z przegłosem

2.1.2.4.    Formy oboczne

2.1.3.    Chronologia przegłosu

2.1.3.1.    Chronologia bezwględna

2.1.3.2.    Chronologia względna

2.2.    Przegłos prasłowiański

2.3.    Apofonia praindoeuropejska

3.    Ewolucja jerów

Nie należy łączyć numeracji cyfrowej wielorzędowej z elementami numeracji jedno-, dwu-, trój- i czterostopniowej (cyfrowo-literowej).

Opracowanie edytorsko-typograficzne części składowych publikacji 591

2. TYTULATURA

Tytulatura to dane dotyczące książki, umieszczone na jej karcie tytułowej i zawierające: nazwisko autora oraz głównych współtwórców publikacji (np. ilustratorów, tłumaczy), tytuł publikacji z ewentualnym podtytułem, adres wydawniczy (miejsce i rok wydania, nazwa wydawcy), oznaczenie wydania oraz nazwę serii. Na stronie tytułowej pracy zbiorowej zamieszcza się nazwiska autorów, jeśli ich liczba nie przekracza trzech. Imiona i nazwiska polskich autorów i współtwórców publikacji należy podawać w formie ustalonej przez nich samych, np. Kazimiera Iłłakowiczówna, a nie: Kazimiera Iłłakowicz. Nazwiska obcych autorów i współtwórców powinny być podawane w pisowni oryginalnej, a w przypadku nazw pisanych w oryginalnej formie alfabetami niełacińskimi - w transkrypcji. Dopuszcza się podawanie na stronie tytułowej tradycyjnie spolszczonej formy imion i nazwisk autorów, np. Honoriusz Balzak lub William Szekspir. Imion autorów i współtwórców nie należy skracać do postaci inicjałów.

Tytuły można składać pismem tekstowym lub wersalikowym. Na końcu tytułów nie stawia się kropki. Dopuszczalne są natomiast inne znaki interpunkcyjne zamykające zdania, np.

Mój syn mordercą?

Kocham i cierpię!

Magia, chiromancja...

W tytułach na karcie tytułowej nie wolno dzielić i przenosić wyrazów do następnego wiersza. Wszelkie podziały tytułów niemieszczących się w jednym wierszu muszą przebiegać między wyrazami. Każdy wiersz tytułu po podziale powinien stanowić zamkniętą logiczno-treściową całość. Nie wolno pozostawiać na końcu wiersza spójników i przyimków, np.

dobrze    zle

Stylistyka, styl i język artystyczny    Stylistyka, styl i język artystyczny w

w edukacji polonistycznej    edukacji polonistycznej

Podtytuł na karcie tytułowej należy składać w nowym wierszu. Pomija się wówczas znaki interpunkcyjne oddzielające tytuł główny od podtytułu, np

Na karcie tytułowej:

Składnia polska Zarys

PAN TADEUSZ CZYLI

OSTATNI ZAJAZD NA LITWIE HISTORIA SZLACHECKA Z ROKU 1811 I 1812

WE DWUNASTU KSIĘGACH WIERSZEM

W tekście:

Składnia polska. Zarys

Pan Tadeusz> czyli Ostatni zajazd na Litwie. Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem

\