P1070962

Konstrukcja problemu

Brak działań i strategii lokalnej

MAL Y POZIOM ZAANGAŻOWANIA SPOŁECZNOŚCI LOKALNEJ W ZAPOBIEGANIU NADUŻYWANIA SUBSTANCJI

1 Niski poziom 1 j { . wiedzy 1 w społeczności I	/ Maia wrażliwość 1 1 społeczna wobec 1 zjawiska	I Małe proporcje osób 1 1 angażujących się 1 w profilaktykę /		J Nikła współpraca pomiędzy instytucjami
■zmi__			Ul \

Brak zainteresowania ze strony mediów

Brak

zainteresowania ze strony specjalistów

Małe

zainteresowanie ze strony władz lokalnych

Ryc. 7. Konstrukcja problemu

Źródło: E. Świątkiewicz, Profilaktyka w społecznościach lokalnych, w: Profilaktyka w środowisku j lokalnym, red. E. Świątkiewicz, Warszawa 2002, s. 44

Iulewanie jasnych, realistycznych celów i oczekiwanych rezultatów działań; Uiic precyzyjnego harmonogramu realizacji zaplanowanych działań z jed-—^Jnacznym określeniem osób i instytucji odpowiedzialnych za ich realizację; .|_ame spotkania między realizatorami (np. raz w miesiącu) organizowane

_zv\visia obecność reprezentantów wielu lokalnych instytucji już na etapie ^r/lk w.mia lokalnej strategii profilaktyki i/lub ograniczania problemów zwią-z substancjami psychoaktywnymi;

jpny

₇ wybranego w dowolny sposób koordynatora programu;

Wyr

dz' lwi ez

dbanie o społeczną widoczność i akceptację przyjętej przez gminę strategii -?■ j_ań zapobiegających nadużywaniu substancji psychoaktywnych [Świątkie-■■12002,5.41].

^liwościami podniesienia jej skuteczności zostały zaprezentowane na ryci-i¹¹¹J _nf 7 j 8. Istotny problem stanowi brak spójnych działań i strategii lokalnej, Kza tym idzie mały poziom zaangażowania społeczności lokalnej i przejmo-n ^c°^ odpowiedzialności za własne środowisko. Zaplanowane i zintegrowane dzia-mogłyby przyczynić się do współpracy lokalnych organizacji i instytucji, Ekże wolontariatu angażującego się w działania profilaktyczne.

* Mimo zintensyfikowania działań w zakresie profilaktyki niedostosowania spo-

istotniejsze problemy związane z profilaktyką w środowisku lokalnym

_nCg₀ w ostatnich latach, nadal nie wykorzystuje się wielu możliwości tkwią-ly _w społecznościach lokalnych.

^ polskie doświadczenia w dziedzinie projektowania i wdrażania programów filaktycznycli są o wiele skromniejsze. W ostatnich latach proponuje się na Wykład sukcesywne powoływanie specjalnych rad (w porozumieniu z lokalny-E władzami administracyjnymi), odpowiedzialnych za działalność profilaktycz-B?_na danym terenie, które skupiałyby fachowców z różnych dyscyplin naukowych By obszarów praktyki, związanej m.in. z przestępczością, dewiacjami, wychowaniem i działalnością wśród młodzieży, z daleko idącą pomocą dziecku • rodzinie, przeżywającej różnorodne kryzysy życiowe [B. Urban, 1997, s. 199]. Zasadnicze funkcje takich rad sprowadzałyby się do:

__ koordynacji badań diagnostycznych, zmierzających do wyselekcjonowania jed-| nostek oraz rodzin potrzebujących opieki i uczestnictwa w programach pomocy; E ujednolicania programów profilaktyczno-terapeutycznych różnych instytucji i organizacji (np. szkół, ośrodków kościelnych, stowarzyszeń, fundacji itp.), i zajmujących się pracą z dziećmi i młodzieżą oraz z ich rodzinami;

L. pośrednictwa między tymi instytucjami i organizacjami a władzą administracyj-I ną, sądem, policją itp.;

jr poszukiwania fachowców (ekspertów) dla poszczególnych ośrodków; r wymiany doświadczeń oraz teoretycznego i praktycznego szkolenia kadr specja-listycznych [Zinkiewicz, 2001, s. 509].

Lokalne Rady do spraw Profilaktyki, dzięki odpowiednim zapisom prawnym, mogłyby podejmować działania w porozumieniu z lokalnymi władzami admini-