P1350667

2U6

skorygowana wielkość środków finansowych gwarantująca płace mniejszej liczbie pracowników na poziomie roku ubiegłego (wzór (35)):

(35) gdzie:

F£- skorygowana wielkość środków finansowych gwarantująca płace mniejszej liczbie pracowników na poziomie roku ubiegłego,

Z, — zatrudnienie w roku planistycznym.

Zo — zatrudnienie w roku bazowym.

Wielkość środków na podwyżki można również planować w oparciu o poziom zysku w roku planistycznym lub osiągniętego zysku w roku poprzednim, albo tylko w stosunku do przyrostu zysku między kolejnymi latami. Sposób wyliczania jest identyczny jak we wzorze (33), z tą różnicą, że parametrem P_c będzie planowany lub rzeczywisty zysk albo przyrost zysku. Wskaźnik U określa natomiast, jaką część zysku można przeznaczyć na podwyżki plac, mając na uwadze inne ważne przedsięwzięcia finansowane z zysku.

Planowanie podwyżek plac w oparciu o zysk mogą stosować firmy rentowne o stabilnej lub wzrostowej sprzedaży. Zaletą jest uwzględnianie partycypacji pracowników w wygospodarowywanych wynikach ekonomicznych, co jest czynnikiem o dużej sile motywacyjnej. Innymi zaletami są małe niebezpieczeństwo popadnięcia przez firmę w kłopoty finansowe oraz przyjęcie z góry warunków i założeń w polityce podwyżek. Niespełnienie wymagań dotyczących wypracowania zysku nie daje pracownikom i związkom zawodowym podstaw do ubiegania się o podwyżki płac. Wadą jest to, że zysk —jego spadek lub wzrost - nie zawsze odzwierciedla taką samą dynamikę zmian w wysiłku i wkładzie pracy pracowników.

Formuły przyrostowe

Formuły przyrostowe uwzględniają wzrost środków na wynagrodzenia lub wzrost przeciętnej płacy — najczęściej na podstawie nie jednego rodzaju, lecz całokształtu wyników ekonomicznych firmy (sprzedaż, zysk, koszty, itp.). Zastosowanie tych formuł pozwala bezpośrednio (a nie pośrednio, jak w form ulach udziałowych) wyliczyć wielkość środków na podwyżki płac. Ilustrują to następujące wzory:

(36)

(37)

&F - wskaźnik wzrostu funduszu płac ustalony na podstawie analizy sytuacji ekonomicznej.

AP- wskaźnik wzrostu przeciętnej płacy w roku planistycznym,

Z| -zatrudnienie w roku planistycznym,

p₀ - przeciętna płaca w roku ubiegłym.

Parametry AF i AP przy tej samej wartości środków na podwyżki płac mogą być różne. Znak równości wystąpi wówczas, gdy w roku planistycznym wielkość zatrudnienia będzie identyczna jak w roku bazowym.

Sposób podziału środków na komórki organizacyjne i przyznawanie podwyżek pracownikom

W zależności od wielkości firmy, rodzaju podwyżek i stylu zarządzania stosowane mogą być cztery sposoby przyznawania podwyżek płac:

a)    kierownictwo firmy ustala wielkość podwyżek dla wszystkich pracowników -wskaźniki, konkretne kwoty (dotyczy rewaloryzacji plac),

b)    kierownictwo firmy ustala zasady rozdziału środków na komórki organizacyjne, pozostawiając kierownikom tych komórek całkowitą swobodę przyznawania podwyżek indywidualnych,

c)    kierownictwo firmy ustala zasady rozdziału środków na komórki organizacyjne i wielkość obligatoryjnych - rewaloryzacyjnych podwyżek płac, dając kierownikom tych komórek swobodę przyznawania podwyżek motywacyjnych z pozostałych środków,

d)    wysokość podwyżek indywidualnych i dla komórek organizacyjnych jest wynikiem wniosków o podwyżki składanych przez kierowników tych komórek.

Dla metod: a, b, c stosowane mogą być następujące formuły matematyczne:

Formula udziałowa

Jest to najprostsza formuła, którą można szybko wykorzystać w praktyce, przede wszystkim do rewaloryzacji płac. Wielkość środków na podwyżki płac zasadniczych w komórce organizacyjnej F* ustala się według wzoru:

F*=F*xAF    (38)

w którym:

F* - wartość środków na podwyżki płac w ź-tej komórce,

F.j - wartość płac zasadniczych wypłaconych pracownikom danej komórki w roku ubiegłym.

Należy zwrócić uwagę, że środki przeznaczone na podwyżki plac dotyczą opłacania wzrostu nie tylko płacy zasadniczej, ale wszystkich składników płac. Wzór (38) stosowany jest wtedy, gdy nie przewiduje się zmian dotyczących procentowego udziału poszczególnych składników płacy w strukturze płacy. W przypadku planowania zmian w tej strukturze niezbędne jest ustalenie wartości środków przeznaczonych na wzrost składników płac poza płacą zasadniczą: