P3040969

4.9. CHowfcm ałupa ściskanego osiowo

4.9. CHowfcm ałupa ściskanego osiowo

ta - 1.73 15.0    * 3.8 cm;

przyjęto 40 mm.

5. Sprawdzenie spoin łączących trzon z blachą czołową

W projekcie wymaga się. by czoło trzonu było frezowane. Grubość spoin pachwinowych obliczono zgodnie ze wzorem (3.48). Przyjmując X “0.7 Ra £ 255 MPa:

Fa= 0.25 1150 = 287,5 RN

X A “ 2 2 (30 ♦ 15) « 180 cm

= 0.06 cm

0.7 287.5

2 90 21.5 Przyjęto spoinę o grubości konstrukcyjnej e m 4 mm.

6. Dobór śrub fundamentowych

Do przeniesienia s9 rozciągających podczas montażu przyjęto z tablicy 3.7 śruby fajkowe F20o nośności Sm* 60 kN, rozmieszczone jak

na rys.4.35.

7. Sprawdzenie nośności śrub

Z tablicy 3.7 przyjęto zakotwienia hmn - 800 mm. Nośność śnśzy w stanie granicznym zakotwienia obHczońo wg wzoru (3.40):

Sif*2tldt, Rtu = 2 n 2.0 80.0 0,75 = 75.3 kN

Za wzoru (3.45):

F,

Ś,

50.0

75.3

- 0.66 < 1

8. Długość śruby fajkowej Długość całkowita: t₀* h +1w* *ó Przyjęto: I, - 800 mm. /,»= 55 mm. U-60 mm /₀ ■ 800 ♦ 55 f 50 = 905 mm

Długość całkowita śruby fajkowej (rys. 1.17a):

L'o = lo+ 3tf«ll 3,5 d/Z « 905 ł 3 20< n 3.5 20/2 = 1075 mm

4.9. Głowica słupa ściskanego osiowo

4.9.1. Zasady konstruowania

Głowica jest górną częścią słupa, której zadaniem jest przeniesienie obciążenia od konstrukcji położonej wyżej, np. belki stropowej, wiązani dachowego, a także zamknięcie i usztywnienie przekroju czoła słupa. Głowice słupów obciążonych osiowo projektuje się i wykonuje jako przegubowe. Sztywne połączenie górnego końca słupa z belką tworzy ele-ment konstrukcyjny nazywany narożem. Zasady projektowania naroży omówiono w podrozdziale 7.7.

Kształt głowicy zależy od przekroju poprzecznego trzonu słupa, rodząju kontaktu (płaski, styczny) słupa z obciążającym elementom konstrukcyjnym i konstrukcji połączenia trzonu słupa z elementami poziomymi.

(4.72)

101 " 2 20 «•

< 10

I.

Podstawy projektowania konmtrukcłś matmto »ycl>

W rmwiąsaniach •pawanjpth gtowica składa tif a iamyftLą>ąc«j czoło trsomi blachy po*kornej, w»półpr»n^ąc^j ca%> sto s płytką cantn^ąpą, i blach prana wych (pnnriąiiłk końcowych t z berek ł przepon usłtywruąjących». Chara kterystycsae roiwiąimia konatru* kcyjne ołowie słupów ilustruje rys.4.36. Dobór elementu csolrmąca* go ukty od utywnośd dhngsrs i słupa oras wartoAci obciążenia JatoH sztywność belki (dtangara) w porównaniu do aitywnoiei słupa jest wielokrotnie większa. to n achy lenie styczną) do osi uetątej dźwigara jest niewielkie i wtedy podatnoł^ słupa wyitarcu na realiaowenie prostopadłego docisku miąday powierzchniami kontaktu blachy poziomą) I elementu dtwigara (rym.4.36a. b, ck Projektowani© takich rozwiązań sale-ca sią prty stosunkach MlywnoAci dźwigara I* oras sztywności słupa l₀

tmU

Jekeli relacje sztywności dświgara I słupa są mniejsze, czyli gdy

(4.73)

talara sią projektowania płaskich płytek centrujących (rya.4.36d_% s, tu

W przypadku, gdy:

(4.74>

Inalaśy realizować liniowy kontakt dźwigani za słupem przez projektowania płytki z krzywizną nazywanej tuk -I te łośyakiem stycznym (rys.4.36g). Powierzchnio i grubości blach poziomych oraz płytek centrujących zateśą I od warunków konstrukcyjnych i wy-trzymatościo wy eh (p.4.9.2). Konieczność projektowania lub tylko konstruowania blach pionowych wynika z warunków konstrukcyjnych (rodzaje trzonów słupów) l wytrzymałościowych. Głowice słupów pełnośćumnych mniej obciążonych projektuje sią baz śeberek usztywniających (rys.4.36a, d), bardziej obciążonych — z przeponą «ry*.4.3bc» lub Żeberkami (rys.4.36f>. Głowice słupów złoionych mogą być: przy mniejszych

MB