Page 02

Działo samobieżne - SdKfz 132 Marder II

Skala 1:25

Autor modelu - Mariusz Kurzyński Autor okładki - Tomasz Suchak

4 ludzi;

5650 mm;

2300 mm;

2600 mm;

55 km/h;

20 km/h;

200 km;

130 km;

5-30 mm;

14,5mm;

11500 kg

7,62 cm PAK 36(r) L/54,8.

Dodatkowe oznaczenia:

*	nakleić na karton 0,2 mm;
**	nakleić na karton 0,5 mm;
***	nakleić na karton 1 mm;
w	wyciąć;
p.	prawa strona;
L	lewa strona;
	ciasno zwijać;
8<=	przeciąć;
	ściąć;

Lato i jesień 1941 roku były dla niemieckiej broni pancernej brzemienne w skutki. Radzieckie czołgi takie jak T-34/76 czy KW-1 okazały się być „nie do ugryzienia” dla zdecydowanej większości niemieckich pojazdów pancernych. Lekkie czołgi PzKptśw II i czeskie PzKpfw 38(t) stały się całkowicie nieprzydatne w starciach z lepiej opancerzonymi i uzbrojonymi czołgami radzieckimi. Równocześnie okazało się, że do zwalczania radzieckich pojazdów najlepiej nadają się - zdobyczne radzieckie armaty UWS i F-22 kalibru 76,2mm, których znaczna ilość wpadła w ręce Niemców w pierwszych dniach operacji Barbarossa. 20 grudnia 1941 urząd uzbrojenia Rzeszy WaffenAmt zlecił zakładom Alkett (Altmarkische Kettenfabrik GmbH) w Berlinie-Borsigwalde opracowanie projektu wykorzystania tych armat do produkcji samobieżnego działa przeciwpancernego na podwoziach czołgów lekkich PzKpfw II Ausf. D/E. 22 grudnia podobne zlecenie otrzymały zakłady BMM w Pradze (ĆKD). W ich przypadku do przebudowy miano wykorzystać podwozia czołgów PzKpfw 38(t). W tym czasie armia niemiecka dysponowała już zmodernizowanymi w zakładach Rheinmetall-Borsig armatami F-22 - niemieckie oznaczenie

7.62    cm Pak 36(r). Ostatecznie prototyp działa samobieżnego na podwoziu czołgu PzKpfw II Ausf. D/E wykonały berlińskie zakłady Alkett. One też prowadziły przebudowę gotowych podwozi czołgów PzKpfw II Ausf. D/E. Od kwietnia 1942 roku do listopada 1943 w zakładach Alkett przebudowano łącznie 202 podwozi. Działa te oznaczane początkowo 7,62 cm Pak 36(r) auf Sfl II, później jako

7.62    cm Pak 36(r) Fahrgestell auf PzKpfw II (Sfl) - SdKfz 132 “Marder” II, były używane bojowo do końca wojny.

Model zamieszczony w opracowaniu przedstawia pojazd 5. Dywizji Pancernej SS “Wiking” - Polska, lato 1944 r.

Dane taktyczno -techniczne:

Załoga

Długość

Szerokość

Wysokość

Prędkość max. po drodze

Prędkość max. w terenie

Zasięg na drodze

Zasięg w terenie

Grubość pancerza

Grubość pancerza (nadbudowa)

Masa bojowa

Uzbrojenie

Uwagi ogólne:

Model raczej należy do trudnych i wymaga cierpliwości oraz dużego nakładu pracy. Najbardziej pracochłonnymi zespołami tego modelu to przede wszystkim armata Pak 36(r) oraz, jak w każdym pojeździe gąsienicowym, układ jezdny i gąsienice. W modelu przewidziano możliwość wykonania gąsienic dwoma sposobami: jako zestaw składający się z pojedynczych ogniw oraz jako paski. Przed rozpoczęciem budowy należy zapoznać się z opisem budowy oraz rysunkami montażowymi. Krawędzie części (szczególnie pogrubionych tekturą) wymagać będą retuszu farbą o odpowiednio dobranym odcieniu. Retuszu tych części oraz całych zespołów polecam wykonać przed montażem do całej konstrukcji.W modelu ujęto elementy waloryzacyjne, które można pominąć w budowie. Numery tych elementów oznaczono drukiem w niebieskim kolorze. Przede wszystkim należy pamiętać o podstawowej zasadzie „Trzy razy przymierz, raz sklej”. Kolejność budowy modelu w zasadzie odpowiada kolejności numeracji części.

Potrzebne materiały i narzędzia:

Do budowy modelu potrzebne będądodatkowo: tektura (0,2 mm, 0,5 mm, 1 mm), drut o średnicy 0,4mm, 0,5mm, 0,7mm i 1 mm, ostre nożyczki i nóż introligatorski (z wyłamywanymi ostrzami), farbki wodne do retuszu oraz klej (najlepiej Butapren lub Hermol oraz Cyjanopan do montażu drobnych elementów).

Opis budowy:

Armata:

Budowę tego pojazdu proponuję rozpocząć od montażu armaty. Tak jak wspomniałem na początku jest to najtrudniejszy, moim zdaniem, element do wykonania. Sposób montażu poszczególnych podzespołów został przedstawiony na sporej ilości rysunków montażowych.

Lufa z zamkiem i hamulcem wylotowym - rys. nr 1 - 4.

Łoże armaty - rys. nr 5 - 9.

Laweta-rys. nr 10-13,15-17.

Podstawa armaty - rys. nr 14.

Osłona armaty - rys. nr 18.

Sposób montażu armaty z podstawą przedstawia rys. nr 12. Gotową armatę odkładamy na bok i zajmujemy się następnym elementem.

Kadłub:

Budowę tego elementu rozpoczynamy od naklejenia na tekturę

0    grubości 1 mm wszystkich części oznaczonych literą „K”. Szkielet kadłuba wykonujemy według rys. nr 19. Dodatkowo na elementach szkieletu umieszczono oznaczenia (np.K7A), które określają numer i miejsce przyklejenia danego elementu. Jak w każdym modelu należy zwrócić szczególną uwagę na dokładność wycięcia elementów szkieletu, jak również jego montażu. Przed oklejeniem szkieletu należy wkleić części nr 88. Tak przygotowany szkielet oklejamy odpowiednio uformowanymi częściami 89, 89a, 90, 90aP, 90aL, 91. Pozostałe elementy kadłuba i wyposażenia wykonujemy zgodnie z rysunkami montażowymi(rys. nr 20 - 27, 29 - 38 i 43) oraz wzorcami elementów, które należy wykonać z drutu, zawartymi w instrukcji.

Układ jezdny:

Jest to następny z trudniejszych elementów tego modelu. Budowę jego rozpoczynamy od montażu zespołu koła napędowego, znajdującego się z przodu kadłuba (części nr 163 -171) - rys. nr 39, zespołu koła napinającego (części nr 172 - 180) - rys. nr 40 oraz kół jezdnych(części nr 181 - 190) - rys. nr 41. Położenie kół nośnych, napinających oraz napędowych względem siebie przedstawione jest na rys. nr 28,

Gąsienice:

W modelu ujęto dwa sposoby wykonania gąsienic. Pierwszy to przez montaż pojedynczych ogniw (części 191, 191 a, 191 b

1    191 c), a drugi jako paski (części 191 b, 191 c, 192,192a). Sposób wykonania ich, zarówno jako pojedynczych ogniw jak i pasków, przedstawia rys. nr 42. Gotowe ogniwa łączymy ze sobą za pomocą elementu oznaczonego symbolem Wz. XXVI11.

Gotowy model po odpowiednim retuszu można pokryć warstwą lakieru bezbarwnego w celu zabezpieczenia go przed wilgocią i działaniem kurzu.

Autor oraz wydawca życzą miłej zabawy oraz satysfakcji z osiągniętego efektu.