20271 str12 (16)

BUDOWA DZIAŁA SAMOBIEŻNEGO SU-76M

Działo samobieżne SU-76M (SU oznacza „Samochodnaja Ustanowka’’, liczba — kaliber armaty, M — modernizowana), zwane dalej w skrócie SU-76, zgodnie z przyjętą w czasie II wojny światowej klasyfikacją, należało do typu lekkiego, odkrytego. Lekkiego — z uwagi na ciężar oraz kaliber zastosowanej armaty, jako głównego uzbrojenia; odkrytego zaś — z tego powodu, że uzbrojenie i jego obsługa nie były całkowicie osłonięte pancerzem.

Jak już mówiono, do budowy działa samobieżnego SU-76 wykorzystano wiele elementów czołgu lekkiego T-70, który z kolei, miał wiele mechanizmów i zespołów stosowanych od lat w typowych samochodach ciężarowych (silnik, skrzynia przekładniowa itp.). Ogólną kompozycją i rozmieszczeniem poszczególnych agregatów działo samobieżne SU-76 różniło się

Lekkie działo samobieżne w służbie Wojska Polskiego (rok 1945)

w sposób istotny od czołgów i dział samobieżnych, które Czytelnik poznał za pośrednictwem serii TBU.

Ogólna budowa. Działo SU-76 składało się z następujących głównych elementów: pancernego kadłuba, pancernej osłony przedziału bojowego, uzbrojenia, przyrządów obserwacyjnych i celowniczych, silników wraz ze wszystkimi układami, mechanizmów układu napędowego (transmisji), przyrządów kierowania, podwozia wraz z zawieszeniem, instalacji elektrycznej ze wszystkimi urządzeniami i urządzeń łączności.

W pancernym kadłubie, nie całkowicie zamkniętym, mieściła się większość mechanizmów i agregatów. Kadłub wykonany był z walcowanych płyt pancernych, spawanych elektrycznie. Wnętrze kadłuba nie było podzielone żadnymi przegrodami na oddzielne pomieszczenia; w przeciwieństwie do wielu innych radzieckich gąsienicowych wozów bojowych (średnich i ciężkich czołgów oraz dział samobieżnych na ich podwoziach) w dziale SU-76 układ napędowy umieszczono z przodu pojazdu. Tak więc wewnątrz kadłuba przed siedziskiem dla mechanika-kierow-cy (obrazuje to najlepiej schemat oraz barwny rysunek na ostatniej stronie okładki) znajdowały się przyrządy kie-