57140 str04 (14)

Prototyp lekkiego działa samobieżnego SU-7CM

został próbom fabrycznym i poligonowym jesienią 1942 r. Pod koniec roku zbudowano pierwszą serię doświadczalną 26 wozów, dostarczoną nowo formowanym pułkom artylerii samobieżnej. W grudniu Państwowy Komitet Obrony (GKO) podjął decyzję o przyjęciu pojazdu — pod nazwą SU-76 — do uzbrojenia Armii Czerwonej i uruchomieniu produkcji seryjnej.

Pierwsze partie dział samobieżnych SU-76, w których wykorzystano typowe zespoły czołgu lekkiego T-70, wówczas produkowanego już seryjnie, miały identyczne rozwiązanie układu przeniesienia mocy (transmisji) jak czołg. Dwa silniki ustawione były niezależnie od siebie po obu stronach przedziału mechanika-kie-rowcy. Każdy z silników miał oddzielną skrzynię przekładniową. Oba zespoły napędzał wspólny wał zdawczy. Rozwiązanie to było skomplikowane i stdsunkowo kłopotliwe; powodowało też sporo usterek technicznych, gdyż z braku właściwej synchronizacji między obiema skrzyniami biegów (były to skrzynki biegów stosowane w samochodzie ciężarowym GAZ-AA, również bez synchronizatorów) następowało ścinanie zębów w kołach przekładni. Tylko doświadczony mecha-