str05 (14)

Działo samobieżne SU-7SM z późniejszych serii (widok z boku)

Fot. J. Msenuski

nik-kierowca o wyjątkowo dużych kwalifikacjach mógł prowadzić pojazd bez obawy uszkodzenia przekładni Z tego też powodu, w warunkach bojowych, na froncie, pierwsze serie dział samobieżnych SU-76 bardzo często były unieruchamiane już podczas przemarszów.

Na skutek meldunków napływających z frontu, wczesną wiosną 1943 r. nakazano dokonanie niezbędnej modernizacji wozu. Dokonał jej zespół inżynierów kierowany przez N. Astrowa z Biura Konstrukcyjnego Fabryki GAZ (Gorkowskij Awtomobilnyj Zawód) w Gorkim. W wyniku zmian silniki ustawiono jeden za drugim, po jednej stronie przedziału me-chanika-kierowcy i sprzężono wzdłużnie; zastosowano tylko jedną skrzynię przekładniową, co znacznie uprościło kierowanie pojazdem i wyeliminowało możliwość uszkodzeń. Między innymi usprawnieniami zrezygnowano ze szczątkowej osłony przedziału bojowego od góry, która w praktyce nie dawała załodze żadnej ochrony, a utrudniała strzelanie. W maju 1943 r. rozpoczęto próby trakcyjne i ogniowe tego zmodernizowanego wariantu lekkiego działa samobieżnego, a w czerwcu, po zakończeniu badań, pojazd przyjęty został do produkcji seryjnej jako SU-76M. Ponieważ równocześnie przerwano budowę pierwszego modelu SU-76, w późniejszych czasach działo SU-76M nazywane było po prostu także SU-76.

Jak uprzednio mówiono, w roku 1942 zbudowano pierwszą serię dział SU-76 w liczbie 26. W roku 1943 produkcję rozwinięto na znacznie większą skalę i przemysł dostarczył armii 1928 wozów tego typu, część w wariancie SU-76, a część SU-76M; w następnych miesiącach model SU-76 wycofywano z pierwszej linii prze-

Z>zia2o samobieżne SU-76M z późniejszych serii (widok od tyłu)

Fot. J. Magnus ki