lem i woltampcromcldn cykliczna z powodzeniem stosowane są do identyfikacji produktu reakcji elektrodowych lub reakcji sprzężonych z procesem elektrodowym.
Wirującą elektrodą dyskową * pierścieniem wykorzystuje się w Izw. miarce-kowaniu w warstwie dyfuzyjnej, na przykład gdy na dysku wytwarzamy elektrolitycznie Br a. z roztworu zawierającego jony Hr~ przy pomocy liniowo rosnącego prądu, prąd na pierścieniu również wzrasta liniowo w czasie (potencjał pierścienia odpowiada granicznemu prądowi dyfuzyjnemu redukcji Bra). Jon Asa> wprowadzony do roztworu szybko reaguje z Br,, tak że Br* nie wywołuje wzrostu prądu na pierścieniu. Prąd zaczyna wzrastać dopiero wówczas, gdy szybkość wytwarzania Br, (określona wartością prądu na dysku) przewyższy prędkość transportu A$3+ do wirującej elektrody (proporcjonalną do jego stężenia). To opóźnienie wzrostu prądu na pierścieniu wykorzystuje się do wyznaczania stężenia Ass+ w roztworze.
Rezultaty pomiarów wol taro parametrycznych mają doniosłe znaczenie dla analizy jakościowej i ilościowej, badań procesu wydzielania elektrolitycznego, kinetyki reakcji oraz dla badań reaktywności związków pierwiastków znajdujących się na nietypowych stopniach utleniania. L> lutego też metoda ta jest często stosowana w praktyce analitycznej i przy rozwiązywaniu problemów badawczych.
Chroaopotcncjomctria jest metodą woltamperomclryczną przy stałym prądzie. W metodzie tej bada się zależność potencjału elektrody wskaźnikowej od czasu, £ - /(ł), podczas przepływu przez nią prądu I — const (natężenie tego prądu określa szybkość reakcji elektrochemicznej). dironopoicucjometria zalicza się zatem do metod z niestacjonarnym procesem elektrodowym (metody relaksacyjne). Zasada
I
Rys. 6.1. Schemat połączeń w clironopolencjometrii / — elektroda pracująca (wskaźnikowa), j? — elektroda porównawcza. J — elektroda pomocnico.
* — woltomierz rejestrujący
pomiaru przedstawiona jest na rys. 6.1. Roztwór nie jest mieszany, a prąd migracyjny eliminowany jest za pomocą obojętnego elektrolitu. Jedynym sposobem przenoszenia substancji jest dyfuzja.
HO
6.2. PROSTA REAKCJA ELEKTROCHEMICZNA Krzywa chronopotencjometryczna dla prostej reakcji elektrochemicznej
Utl+M" - Red (Ll)
dla przypadku, gdy oba składniki są rozpuszczalne, przedstawiona jest m rys. 6.2. Krzywą E-t motoa podzielić na 3 odcinki:
I. Bardzo krótki przedział czasu t0-tx, w którym warstwa podwójna ładuje się do potencjału i reakcja elektrochemiczna zaczyna przebiegać z mierzalną szybkością. Wzrost potencjału w tym przedziale można podzielić na
wzrost wartości omowego spadku napięcia na oporze R pomiędzy elektrodą wskaźnikową i końcem kapilary Ługgina, osłaniającej elektrodą porówna*czą (10” • s), wzrost potencjału związany z ładowaniem warstwy podwójnej.
Z równania
dla C « 40 jtP/cm2 i / = 1 mA/cm2, otrzymuje się ^ - 25 V/s.
Z pomiarów wykonywanych w tym przedziale można więc wyznaczyć wartość d£/dr, a z tej wartości łatwo jest określić pojemność warstwy podwójnej.
2. Główny przedział czasu tx-t2, w którym przebiega reakcja elektrochemiczna (6.1). Postać utleniona redukuje się ze stalą szybkością; z tą samą stałą szybkością powstaje postać zredukowana. W związku z tą reakcją spada stężenie postaci utlenionej na powierzchni elektrody i w bliskim jej sąsiedztwie. Stężenia [Utlj i [Red} są funkcjami x i r. Postać utleniona, która dotrze do elektrody, zostaje zredukowana w czasie t = f2. Zatem jej stężenie na powierzchni elektrody równe jest zeru. Czas (f2—lx) = t nazywany jest czasem przejścia. Jego wartość zależy od stężenia substancji clektroaktywnej oraz od natężenia prądu przepływającego przez.elektrodę.
3. Krótki przedział czasu r2-/3 przedstawia obszar dalszego ładowania warstwy podwójnej. W czasie t > t2 ładunek elektryczny, dostarczany przez elektrodę w jednostce czasu, przewyższa ładunek zużywany przez substancję elektroaktywną. która w tym samym czasie dociera do powierzchni elektrody. Powstający nadmiar ładunku elektrycznego ładuje warstwę podwójną do potencjału E2 i zaczyna przebic