photo112

Do nauki jazdy można użyć każdego normalnego motocykla w dobrym stanie technicznym. Najlepiej jest jednak stawiać „pierwsze kroki” na motocyklach lekkich o pojemności silnika najwyżej 250 cm*. Lżejszy i mało skomplikowany motocykl sprawia nowicjuszowi mniej kłopotów niż pojazd cięższy, którego opanowanie wymaga stosunkowo dużego wysiłku fizycznego.

Dobre wyniki można uzyskać ucząc się jazdy na motocyklu z podwójnymi urządzeniami sterującymi (rys. 94). W takim przypadku instruktor siedzi na tylnym siodełku i może nie tylko ustnie instruować ucznia, lecz również czynnie poprawiać jego ewentualne błędy w prowadzeniu.

Jednym z najczęściej spotykanych błędów początkujących motocyklistów jest ciągłe trzymanie lewej ręki jak gdyby w pogotowiu na dźwigni sprzęgła. Wynika to z przesadnej gotowości do natychmiastowego użycia sprzęgła w razie jakiegoś nagłego wypadku. Trzymanie ręki niewiele tu jednak pomoże, gdyż największy efekt hamowania uzyskuje się przy hamowaniu obu hamulcami (przednim i tylnym) z jednoczesnym wykorzystaniem hamującego działania silnika przy zamkniętej przcpustnicy (sprzęgło nie wyłączone). Dźwignię sprzęgła należy używać tylko przy zmianie biegu oraz przy ruszaniu i zatrzymywaniu.

DOCIERANIE MOTOCYKLA

Większość części nowego motocykla, zwłaszcza w zespole napędowym, wykonana jest przez obróbkę skrawaniem, a więc przez toczenie, frezowanie czy szlifowanie. Powierzchnie tłoka, cylindra lub kół zębatych w skrzynce biegów oglądane gołym okiem wydają się bardzo gładkie. Jeżeli jednak przyjrzeć się tym powierzchniom np. przez mikroskop,

to okaże się, że powierzchnia tłoka czy wałka jest nierówna, ma rowki i żłobki pozostawione przez narzędzie (rys. 95).

Pracy takich powierzchni towarzyszą duże opory tarcia, powstawanie ciepła i szybkie ich zużywanie się. Stan taki trwa do chwili, aż

R,v 95. Niordwnofci pmkodrt 0*1 ^obic Powierzchnie    w pcw-

metalowej po obróbce    nęj mierze wygładzone, a więc —

• -    '•* jak Się mówi - dotarte.

112