Rozdział 9 Udział pielęgniarki w usprawnianiu pacjenta9

6.    Porównaj metody pielęgnacji skóry u pacjenta z kołostomią i urostomią.

7.    Zapoznaj się dokładnie z budową pojemników stosowanych w kolostomii i urostomii. Wykaż różnice i podobieństwa wraz z uzasadnieniem.

8.    Pójdź do apteki. Poproś o wykaz mydet ekologicznych o pH 5,5. Zapisz, do jakiego rodzaju skóry zaleca się je stosować (uwzględnić zapach, cenę). Sporządź wykaz mydeł ekologicznych o pH 5,5 łagodnych, nawilżających. Na podstawie uzyskanych danych opracuj mały poradnik dla pacjenta.

9 Przestudiuj pielęgnację skóry wokół stomii moczowej i jelitowej. Opracuj poradnik dla pacjentów z uwzględnieniem zasad, ilustracji i wpływu diety na stan skóry.

10.    Zapoznaj się z zalecaną literaturą dotyczącą pielęgnacji stomii i stosowanych metod zapobiegania niemiłemu zapachowi. Ustal sposoby zapobiegania niemiłemu zapachowi zarówno dla pacjenta ze stornią kałową, jak i moczową.

11.    Przestudiuj polecaną literaturę dotyczącą irygacji stomii. Przygotuj listę argumentów przekonujących pacjenta o konieczności stosowania irygacji z określoną częstotliwością

Literatura

Błękitna wstążka. Miesięcznik ukazujący się pod patronatem kwartalnika: Proktologia. Numer 13 i 14

z 2004.

Dison N.: Technika zabiegów pielęgniarskich. Wyd. Lek. PZWI, Warszawa 1999.

DzU z dnia 5.07.19% r. Nr 91, poz. 410 o zawodach pielęgniarki i położnej.

DzU z dnia 109.1997 r. Nr 116, poz. 750 w sprawie zakresu i rodzaju świadczeń zapobiegawczych, diagnostycznych. leczniczych i rehabilitacyjnych wykonywanych przez pielęgniarkę samodzielnie hez zlecenia lekarskiego, oraz zakresu i rodzaju takich świadczeń wykonywanych przez położną samodzielnie.

Fryc-Mantymka /, Sobczak U. : Jak żyć ze stornią. Klinika Chirurgii Ogólnej i Gastroenterologicznej, Instytut Chirurgii Akademii Medycznej w Poznaniu, Poradnia dla Chorych ze Stornią. Poznań 1993.

Góral R.: Chirurgia okrężnicy i odbytnicy. Wyd. Lek. PZWL Warszawa 19%.

HuberA., Karasek-KreuizingerB.Jobin-Howabl U.: Kompendium pielęgniarstwa. Wyd. Lek. PZWL Warszawa 1995.

Kirschnick O. : Pielęgniarstwo. Wyd. Mcd. Urban &. Partner. Wrocław 1997.

Kózka M.: Standardy pielęgnowania chorego zc sztucznym odbytem brzusznym. W: Wybrane standardy opieki pielęgniarskiej (red. M. Kózka). Zakład Pielęgniarstwa Klinicznego, Instytut Piclęgniarsta CM UJ, Kraków 1997.

LeńkoJ.: Urologia. PZWTL, Warszawa 1987.

Musierowicz A. : Pielęgniarstwo urologiczne dorosłych. PZWL. Warszawa 1992.

Nasza Troska. Magazyn dla pacjentów ze stornią. Numer 2, kwiecień 2002.

Praca zbiorowa: Surmia. Poradnik dla pacjentów, pielęgniarek i lekarzy. Polskie Towarzystwo Opieki nad Chorymi zc Stornią POL-ILKO, Poznań 1993.

SchiefeleJ., Siandt /., Dach M.: Pielęgniarstwo geriatryczne. Wyd. Mcd. Urban & Partner. Wrocławiu.

Tuszewski M. (red.): Chirurgia przewodu pokarmowego. Podręcznik dla pielęgniarek i studentów medycyny. SAWW, Poznań 1989.

9.7

Usprawnianie psychiczne pacjenta

Zdzisława Szadowska-Szlachetka

9.7.1

Cel i zakres usprawniania psychicznego

Usprawnianie psychiczne (określane też jako rehabilitacja psychologiczna) jest definiowane jako celowe i zorganizowane działanie psy chologiczne na osoby niepełnosprawne psychicznie lub fizycznie, i to zarówno wtedy; gdy niepełnosprawność przyjmuje postać pewnego deficytu, jak i trwałego defektu.

Do niepełnosprawności dochodzi na skutek uszkodzenia któregoś z narządów (np. wypadek komunikacyjny) lub w przebiegu procesu chorobowego (np. reumatoidalnego zapalenia stawów).

N. Kerr wyróżnia następujące etapy przystosowania do niepełnosprawności:

1)    szok.

2)    oczekiwanie poprawy,

3)    lament,

4)    obrona zdrowa,

5)    obrona neurotyczna,

6)    przystosowanie.

Szok — To nic ja

Pacjent nie zdaje sobie sprawy ze swojej sytuacji. Uważa się za osobę pełnosprawną, która może normalnie funkcjonować w swoim środowisku. Osoby, u których doszło do uszkodzenia ciała, przeżywają dość często ból, lęk, na który reagują zaprzeczeniem jako mechanizmem obronnym osobowości. Po dłuższym okresie przebywania w szpitalu pacjent uświadamia sobie, że jest niepełnosprawny, ale odbiera ten stan jako chwilowy i przechodzi w następny etap.

Oczekiwanie poprawy — Jestem chory, ale wyzdrowieję

Pacjent koncentruje swoje działania na uzyskaniu pełnego zdrowia. Poszukuje coraz to nowych według niego skutecznych form leczenia, gdyż uważa, że wyleczenie jest nadal możliwe. Etap ten może przejść w następny w wyniku zaistnienia pewnych sytuacji, które uświadomią pacjentowi, że rzeczywiście jest niepełnosprawny, np. zaopatrzenie w wózek inwalidzki, protezę, kule. Zaczyna się wówczas kolejny etap.

lament — Wszystko jest stracone

Pacjent bywa apatyczny, bierny, narzeka, reaguje agresją skierowaną na innych lub myślami samobójczymi. Ważne jest, aby stworzyć na tym etapie pacjentowi laką sytuację, takie warunki, aby przez jakieś jego własne działania mogła wzrosnąć jego samoocena, poczucie własnej wartości, aby mógł wejść w kolejny etap.

723