SAM83 (2)

Glfcww kierunki, fakty, lud/it.

5^

pacywCuropfc (K8M) i*ko członek polskiej dełegac/i w Genewie oru w spotkaniach KBWE w Belgradzie, Madrycie oraz Wiedniu.

W l INNOtt r. pracował na stanowisku dyrektorskim w Szło* hotatim Międzynarodowym instytucie Badań nad Ftekojom (SlPRi),

W L1992-199) był osobistym przedstawicielem przewodniczące-go KBWE ds pofityanego rozwiązania konfliktu w Naddniestrzu W 2000 r. A Kwaśniewski mianował go członkiem Rady Bezpre-Ottawa miodowego Od czerwca 20021 był podsekretarzem sta-nu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w rządzie Leszka Millera, a od oerwca 20031 sekretarzem staną Oma 5 stycznia 200S r. przejął po Włodzimierzu Cimoszewiczu funkcję ministra spraw zagrania-aydę sprawował ją do 31 października 2005 roku. W 2006 r. został pnez sekretarza generalnego ONZ powołany na członka, a w 2008 r.

na przewodniczącego Kolegium Doradczego Sekretarza Generalnego ONZ do spraw Rozbrojenia W styczniu 2008 r. mianowany zosM ■npdłprgwortniriątym ftłrtfrftwypttef Grupy do Spraw Trudnych.

Rzeczywistość zawiodła jednak społeczeństwo Ukrainy. „Pomarańczowa rewolucja" stała się jedynie spontanicznym protestem przeciwko ewidentnym manipulacjom i wasalnemu traktowaniu Kijowa przez Moskwę. Zwycięstwo nie zapoczątkowało przemian w polityce wewnętrznej Ukrainy. Porewołucyjna premier Ukrainy, Julia Tymoszen-ko. nie wykazała zdolności do reformowania ukraińskiej gospodarki i zbliżenia tego kraju do Zachodu. Jej populistyczne rządy doprowadziły do politycznego przesilenia, podziału w obozie reformatorskim (została zdymisjonowana już latem 2005 roku). W sierpniu 2006 r. premierem ponownie został Janukowya. Był on zwolennikiem bliskich stosunków z Rosją, a prezydent Juszczenko raczej dryfował, niż narzucał kierunek polityki ukraińskiej.

Jeszcze w2005 r„ pod wpływem impetu wywołanego „pomarańczową rewolucją”, polsko-ukraińskie kontakty polityczne były niezwykle intensywne, a prezydent Kwaśniewski starał się przekonywać do pro-eurotfłantyduej reorientacji polityki zagranicznej. W styczniu 2005 r. Parlament Europejski, i inicjatywy pobkkh eurodeputowanych, przyjął rezolucję wzywającą główne organy Umi do zmiany polityki wobec Ukrainy i wskazał na jej prawo do ubiegwia ńę o członkostw. • w l'H-■ 25S

W lutym 2006 r._t dzięki polskim staraniom, doszło do spotkania Jusz-csenki * przywódcami państw NATO w Brukseli. W czerwcu nastąpiło ważne dla Polaków oficjalne otwarcie Cmentarza Orląt Lwowskich.

Powrót Janukowycza do władzy ukazał polskie sukcesy jako dość iluzoryczne. Niemniej proces zbliżenia obu krajów został pogłębiony. Również kolejny szef polskiej dyplomacji. Stefan Meller, w swoim acpasd, w lutym 2006 r._t przyznał Ukrainie szczególne miejsce w polityce polskiego rządu. Stwierdził:    stosunki polsko-ukraińskie w spo

sób szczególny pokazują nasze miejsce w Europie i świecie, a także naszą działalność międzynarodową i naszą odmienioną prawdziwie eu-ropejską spolegliwą tożsamość    Zapowiedział także wsparcie dla

X-) narodu ukraińskiego w jego trudnym, niepozbawionym nagłych łwiuow i zawirowań ruchowi ku nowoczesności i demokracji (—)"-

Stefan Meller (ur. 4 lipca 1942 r. w Lyon*. zm. 4 lutego 2008 r. w Warszawie) — dyplomata, historyk, profesor, w latach 2005-2006 minister spraw zagranicznych- Od 1992 r. byt zatrudniony w Min.* stsrstwle Spraw Zagranicznych w randze wicedyrektora, a później dyrektora Departamentu Europa. W11995-1996 sprawował funkcją podsekretarza stanu, następnie do 2001 r. ambasadora RP we Frań cp. W lutym 2001 objął funkcję wiceministra w MSZ. Od lutego 2002 r. do października 2005 r. był ambasadorem RP w Federacji Rosyjskiej Onin. podczas „pomarańczowej rewolucji" na Ukrainie). Od 31 października 2005 r. do 9 maja 2006 r. zajmował stanowiska ministra spraw zagranicznych oraz przewodniczącego Komitatu Integracji Europejskiej W rządzie Kazimierza Marcinkiewicza 28 kwietnia 2006 r. podał się do dymisji, odmawiając udziału w gabinecie z udrt rtem po-puRstycrnej „Samoobrony" I Andrzeja Leppera (odwołany 9 maja).

pTymczasem zaangażowanie Polski, Unii Europejskiej, a także Stanów Zjednoczonych w rozwiązanie kryzysu na Ukrainie Kreml potraktował jako działania antyrosyjskie. Jednocześnie w Polsce nie Ukrywano, że podejście do „pomarańczowej rewolucji** było wymierzone przeciwko Rosji, a stawką miało być zbliżenie Ukrainy do Europy. Nawet prezydent Kwaśniewski nie krył satysfakcji z sukcesu nad stroną rosyjską. Powiedział nawet, że „(...) dla każdego wielkie-

259 m