S6300458

MIDI AUMMOWK/

neoadjuwantowego w raku ptuci w 19411, w Nowym Jorku, w Memoriał Sloan -Keucrbig Cunccr Center Obecnie jest stosowani w leczeniu ognisk nowotworu w śluzówce oskrzeli, w przypadkach winowy w kikucie oskrzela. Izotop wprowadza się w okolice zmiany ca pomocy bronchofiberoskopu.

LECZENIE PRZERZUTÓW NOWOTWOROWYCH DO PŁUC

Pierwszy resekcję przerzutu z płuca przedstawił Weinłechner w 1862 r., opisując wycięcie mięsaka ściany klatki piersiowe;. Barney i Churchill w ]939 r. oraz Alezander i Haight w 1947 r. przedstawili grupę chorych na nowotwory złośliwe z wyciętym przerzutem z płuca, u których zaobserwowano długi czas przeżycia wolny od wtnowy choroby.

Ciygły postęp w naukach medycznych prowadzi do zwiększenia wykrywalności nowotworów złośliwych w jak najwcześniejszych stadiach zaawansowania, a tym samym poprawienia wyników leczenia. Wieloośrodkowe badania amopsyjne chorych ns nowotwory złośliwe wykazały, że płuca są drugim w kolejności narządem zajmowanym przez przerzuty, a u 20% chorych jedynym miejscem obecności przerzutów. Skala problemu zależna od liczby zachorowań wykrywanych corocznie, poprawy wyników leczenia, a tym samym dużej liczby chorych przeżywających coraz dłuższy okres czasu stawia przed onkologią następny probiera - postępowanie z chorym na nowotwór złośliwy z wykrytym przerzutem. Nie Istnieją dotychczas jednolite standardy regulujące leczenie takich chorych. Na podstawie doświadczenia własnego ośrodka ot az danych z piśmiennictwa można usystematyzować ogólne zasady postępowania z chorym z wykrytym przerzutem- Jak przed każdym planowaniem leczenia, tak i w tej sytuacji należy ocenić szereg danych:

-    stan chorego, obciążenia w stanie zdrowia;

-    rodzaj nowotworu;

-    ocena ogniska pierwotnego nowotworu;

-    czas od wykrycia, leczenia ogniska pici wolnego;

-    liczbę i lokalizację ognisk przerzutowych.

Przed leczeniem należy ocenić zawsze ryzyko powikłań oraz rozważyć potencjalne korzyści dla chorego płynące z usunięcia przerzutów, co przy analizie obciążeń stanu zdrowia chorego, działaniach ubocznych planowanej metody czy leku. determinuje zakwalifikowanie lub dyskwalifikację chorego z danej metody. Należy pamiętać, że przerzut oznacza dla chorego IV stopień zaawansowania choroby nowotworowej, czyli Jej uogólnienie. Lekarz, stając wobec takiego chorego, musi wykazać się szczególnym doświadczeniem popartym gruntowną wiedzą. Od jego de*, yzji zalezy bowiem dalszy przebieg życia chorego. Pomimo doić powszechne) opinii, rr obecność przerzutu w {Mucu Jest dowodem rozsiewu choroby w całym organizmie, w widu ośrodkach kwalifikuje się takich chorych do usunięcia chirurgicznego tych ognisk. Analiza danych z tych ośrodków pozwala na bardziej

precyzyjne ustalenie wskazań ł przeciwwskazań do tego rodzaju zabiegów. Podstawowymi warunkami do kwalifikacji do chirurgicznego usunięcia przerzutu z płuc Ig:

-    przebycie radykalnego leczenia pierwotnego ogniska nowotworu;

-    brak wznowy miejscowej choroby;

-    brak ognisk przerzutowych w innych narządach.

Z doświadczenia wielu ośrodków wynika, że lepsze rokowanie jest u chorych, u których:

-    minęły co najmniej 2 lata od leczenia ogniska pierwotnego;

-    w płucach jest jak najmniej ognisk przerzutowych;

-    zmiany przerzutowe są podobnego rozmiaru.

W większości nowotworów złośliwych rozsiew przerzutów uaktywnia się w pierwszych 2 latach od wykrycia i leczenia ogniska pierwotnego W późniejszym okresie przerzuty pojawiają się rzadziej, Im mniejsza liczba przerzutów w płucach, tym mniejsze prawdopodobieństwo obecności ognisk w innych mrządach. Podobny rozmiar przerzutów wskazuje na wspólny ich „wiek", czyli brak „Posiewania" ciągle nowych ognisk. Kwalifikacjo chorych do chirurgicznego usunięcia przerzutu/przetzutów z płuc opiera się zwykle na powyższych kryteriach. Podstawowym zabiegiem operacyjnym jest usunięcie guza z niewielkim marginesem tkanek otaczających. Zabieg taki jest obciążony niewielkim ryzykiem i nie upośledza zbytnio czynności wentylacyjnej płuc w okresie pooperacyjnym. Problemem jest konieczność usunięcia licznych ognisk i pluć. Po każdym wycięciu miąższu płucnego w pozostawionych tkankach dochodzi do różnie rozległego ubytku wentylacji i/lub per fuzji w okolicy operowanej. Związane jest to z koniecznością uciśnięcia szwem brzegu tkanek, często przekrwienia biernego w otoczeniu okolicy cięcia l szwu na skutek zaburzeń odpływu żyłnego krwi z tej okolicy. Im większa ilość ognisk poddawanych resekcji, tym większa liczba opisanych powyżej powikłań miejscowych oraz tym samym utrata czynnej powierzchni oddechowej, wymiany gazowej. Dzięki wprowadzeniu do „arsenału" narzędzi chirurgicznych lasera można bezpieczniej kwalifikować chorych z większą liczbą przerzutów w płucach. Zaletą cięcia laserowego jest dokładna acrostaza (brak przecieku powietrza) i hemostaza (brak krwawienia) w linii cięcia bez konieczności zakładania dodatkowych szwów, a tym samym kompromitacji wentylacji i perfuzii danej okolicy. Rzadziej wykonywanymi zabiegami są usunięcia piatów płucnych, gdyż powodują one istotne upośledzenie powierzchni wymiany gazowej. Zajęcie wnęki płucnej częstojednak zmusza chirurga do podjęcia decyzji o tego rodzaju resekcji. W chirurgicznym leczeniu przerzutu do płuc nowotworu złośliwego rzadko wykonuje się najbardziej rozległą resekcję, czyli usunięcie płuca. Jednak nawet i taki zakres zabiegu może przynieść choremu istotną korzyść w walce z choroba nowotworową.

W praktyce klinicznej najczęściej operuje się przerzuty do płuc wywodzące Uę z krtani, jelita grubego, nerki i drugiego płuca lub płata, jednak pizy prawidłowej kwalifikacji można usunąć przerzut niemal każdego nowotworu. Należy pamiętać.