skanowanie0153

Księżyca kryształowy, płynny mróz ściął ziemię W czarne, ostre, po brzegach rozbłyskane cienie. W bezmierną noc samotną, obcą, chłodną,

W tę głębię niebios podwodną,

W te diamentowe mgły Buchnęły tchem piekarnianym I ogniem kuźni Tysiączne okna i drzwi...

Na lodowate księżyca bezbrzeże,

Na wiekuisty przypływ bladych fal,

Na zgiełk żałosny od umarłych łąk,

Od księżycowych hal —

Zionęły pustką pośmiertną Samotne nad miastem wieże I opuszczone w niebiosach —

...W zwojach firanek na framug marmury Chylą się ciężkie rozognione czoła I sploty bezsilne rąk Przed tym dokoła Bezmiarem zimnej stali —

...Na zimny, nagły wiatr,

Ginący wilczym susem w morzach liści--

Na płynną taflę lodu, która mrożąc pali —

Kładą się usta błagające, drżące

W zgubionym słowie

Serc, co już wszelkiej zbyły nienawiści,

Lecz ran zabliźnić nie mogą —

Ani dać skrzydła miłości spętanej...

Przed księżycowym, niemym w zenicie obliczem — Tęsknota w piersi kagańcowej kracie Płomieniem kłębi się, miota —

Z krat się wyrywa dziką ognia szmatą —

Płonącą żagwią krwi z śmiertelnej rany — Najgłębszą iskrą żywota —

Drga szałem w chłodnej miesięcznej poświacie — Drga chwilę — pjana życiem i zatratą —

Dymna — czerwona —

Rwąca się z mogił ku mogile —

Wichrem niesiona w bezdenne otchłanie — Między tą czarną ziemią i tym modrym niebem — — 1 kona, w prądzie księżycowym kona —

Tym samym wichrem, co ją niósł, zgaszona — Gnając za wiecznym, w wieczność kroczącym

pogrzebem...

307