skanowanie0162

Otwierają się mleczne drzwi. Co to? Sala operacyjna... Woń karbolu wnika w nią strachem.

Przyjmuje ją strzyga w pince-nez. Cienkie szpony macają jej ramię. Pyta:

—    Dziewica?

Szczypie ją w udo podnosząc suknię.

—    Pantalony?

Podejrzana wzrusza ramionami. Walczy z muskularni twarzy, by się tak nie przeciągała gapiowato.

—    Położyć się.

Rzuca ją na łoże inkwizycyjne. Obnaża, bada.

—    Można wstać.

Wstaje, twarz purpurowa, skrzywiona do łez czy do śmiechu — nie poznać. Lecz oczy szydzą wciąż dobrodusznie —

—    Za mną.

Wracają przed dostojnika za kratkami.

—    Zrewidowana?

—    Tak. Można wypuścić.

—    Nie opierała się? Nie wymyślała? Nie gryzła?

—    Była posłuszna.

—    A!

Twarz Cyganki blednie. Przegrała. Wpadła w pułapkę. Znowu nie wiedziała, o co chodzi... Dzwonek, stójka.

—    Wyprowadzić.

I do Cyganki:

—    Możesz iść.

Ona pyta drżącym głosem:

—    Ale — do więzienia?

Stary pan mierzy ją ironicznie.

—    Nie, jeszcze nie tym razem. Na to trzeba się lepiej zasłużyć.

Głowa jej opada na piersi z pokorą.

—    Dziękuję.

—    Z Bogiem.

Stójka wypycha ją na ulicę.

—    K...! — zgrzyta na pożegnanie.

Posiniaczyli, przetrzęśli, zwymyślali i puszczają...

tak z niczym... Kędyż, kędyż teraz?.. Nić pękła i labirynt zewsząd pierzcha.

Nagle zadrgały w niej wszystkie mięśnie, krew uderzyła do głowy.

Co to było?

Zimna fala zderza się z gorącą:

Wszystko w porządku. Nic darmo. Trzeba było zapłacić za nocleg... Los dał sobie wykraść noc... i zemścił się dniem. I owca syta i wilk cały.

Zhańbili, wystrychnęli, oszukali... zgrzytają zęby. Kto oszukał? dała się... — tłumaczy głowa. — Wciąż to samo, jedno w kółko — omamienie. Pierś nagle uderza w płomienny płacz —

Niebo i ziemia słuchają zimne, cierpliwe.

325