skanowanie0206

SLOTA

Któremuś z bóstw obmierzła liści trwałość: Przyleciał z wichrem i z trzydniowym deszczem, Trząsł dzwony drzew i tchnieniem wył złowieszczem, Nękał jak mógł ich świętą wytrzymałość.

Lecz u Złotego Węzła, z sercem wieszczem Czuwał Bóg Dobry; Ogniów swych wspaniałość, Choć w sinej skrytą chmurze, cisnął w żałość Szarpanych roślin, ciepłodajnym dreszczem.

Wreszcie odleciał, wyjąc, bies znużony;

Zostawił grząskie błoto, chłód, kałuże,

Garść liści zdartych z drzew — i pokrak wrony.

Lecz świat, jak przedtem, stał JESZCZE zielony!... Mocniejsza była litość, niźli burze —

1 od chmur — Wieczny Lazur rozzłocony.

PAŹDZIERNIKOWI ŚWIĘCI

Zieleniutka Jadwiga Świeżych malin kosz dźwiga Ona, co innym Świętym Zazdrościła ponęty Rozkwiecenia i wiosny,

Dziś strój wzięła radosny I pod bujnymi drzewy Z hożymi siadła dziewy.

W zieloności i złocie Przybyła też Urszula.

W wielkim była kłopocie,

Że ją wezmą do ula Za wichury i słoty.

Wyszła tedy z swej groty Wilgotnej, ciemnej, mglistej, Strój przywdziała złocisty,

Złotem sypie jak Jowisz —

A jak się to stało —

Gdyby cię kiedy spotkało — Zawsze za wcześnie się dowiesz.

413