12841 skanuj
6

84 Laurence Kolilberg, Rochelle Mayer

mogą być one systematycznie powiązane. Przyjmuje ona, jako hipotezę do empirycznego potwierdzenia lub obalenia, że rozwój jest ruchem w dążeniu w kierunku większej epistemologicznej lub etycznej adekwatności, jak jest to zdefiniowane przez filozoficzne zasady adekwatności.

Metoda filozoficzna progresywistów różni się od podejść filozofów o innych przekonaniach tym, że metoda progresywna lub rozwojowa jest raczej częściowo empiryczna niż czysto analityczna. Łączy ona wcześniejszą koncepcję rozwoju z wcześniejszym pojęciem etycznego standardu adekwatności; lecz pojęcia te mogą zostać skorygowane w świetle faktów, włącznie z faktami dotyczącymi rozwoju. Jeżeli faktyczny rozwój nie wskazuje, że jednostka dąży ku filozoficznie pożądanym zasadom sprawiedliwości, wtedy początkowa filozoficzna definicja kierunku rozwoju okazuje się błędna i musi zostać skorygowana. Analityczne i normatywne „powinno” logika rozwoju musi mieć na względzie fakty rozwojowe, a nie być tylko tłumaczeniem tych faktów.

Ta metoda „empirycznej” lub „eksperymentalnej” filozofii jest w szczególności centralna dla przekładania zasad na cele wychowawcze. Zasady filozoficzne nie mogą zostać ustalone jako cele wychowania, dopóki nie będą mogły być wyrażone psychologicznie. Oznacza to przełożenie ich na sformułowania w kategoriach bardziej adekwatnego stadium rozwoju. W innym przypadku racjonalnie akceptowane zasady filozofa będą jedynie arbitralnymi koncepcjami i doktrynami dla dziecka. Aby zgodnie z tym sformułować autentyczne określenie celu wychowawczego, filozof wychowania musi koordynować kategorie zasad ze zrozumieniem faktów rozwojowych.

Rozwój jako cel wychowania

Staraliśmy się wyjaśnić i uzasadnić podstawowe stwierdzenie, że kryteria rozwojowe są najlepsze do określania ważkich wychowawczo zmian zachowania. Musimy teraz wyjaśnić, w jaki sposób psychologiczne badania rozwoju mogą konkretnie definiować cele wychowawcze. Powszechnie krytykuje się, że koncepcja rozwoju jest zbyt niejasna, aby mogła rzetelenie wyjaśnić wybór treści programowych i celów wychowania. Drugi nurt krytyki dotyczy tego, że koncepcja rozwoju, którą się kojarzy z tym co „naturalne”, nie nadaje się do określania obecnej polityki oświatowej.

Co do zarzutu niejasności: jeśli koncepcja rozwoju ma pomagać w wybieraniu wychowawczych celów i treści, to trzeba przyjąć założenie, że jedynie niektóre zmiany zachowania spośród wielu mogą zostać oznaczone jako rozwojowe. Musimy uzasadnić to założenie i sprecyzować warunki zmiany rozwojowej.

. Nasze stanowisko zostało podane w wątpliwość przez Bereitera (1970), który twierdzi, że określanie, czy zmiana zachowania jest rozwojem czy też

możliwości efektywnego użycia, powodować wzrost i różnicowanie się zgodnie z naturą, przechodzić proces naturalnego wzrostu, różnicowania bądź ewolucji na drodze kolejnych zmian”. Sugeruje to wewnętrzny standard odpowiedniości zarządzający rozwojem, co implikuje, że rozwój nie jest dowolną zmianą zachowania, lecz zmianą w kierunku większego zróżnicowania, integracji i adaptacji. Psychologiczna teoria poznawczo-rozwojowa postuluje, że przejście poprzez kolejne etapy reprezentuje przejście z mniej odpowiedniego stanu psychologicznego do stanu bardziej odpowiedniego. Istnienie tego „wewnętrznego standardu odpowiedniości” jest sugerowane przez badania, które pokazują, że dziecko preferuje myślenie na poziomie następnego, wyższego stadium moralnego bądź etycznego niż myślenie na poziomie swego własnego stadium (lub stadium niższego) (Rest, 1973) i że porusza się ono w tym kierunku w warunkach normalnej stymulacji.

Koncepcja rozwoju oznacza też, że taki wewnętrzny standard adekwatności jest różny od pojęcia adaptacji opartego na relatywnym kulturowo sukcesie lub przetrwaniu. Jako przykład możemy wziąć stadia moralności. Bycie na najwyższym stadium moralnym doprowadziło Sokratesa lub Martina Luthera Kinga do uśmiercenia przez członków ich kultury. Oczywiście więc, rozwój moralny nie może być uzasadniony jako adaptacyjny przez standardy przeżycia lub zgodności ze standardami kulturowymi. Zgodnie z rozwojową teorią psychologiczną, moralność Kinga była jednak bardziej odpowiednia (adekwatna) niż moralność większości ludzi, którzy pożyją dłużej. Formalnie, moralność Kinga stanowiła bardziej zróżnicowany i zintegrowany system moralny niż moralność większości ludzi. Była ona bardziej odpowiednia, ponieważ gdyby została przyjęta przez wszystkich ludzi, rozwiązałoby to problemy i konflikty moralne każdego, nierozwiązywalne przez moralność niższych stadiów. •«>

Jak pokazuje przykład Kinga, formalny standard poznawczo-rozwojowy teorii psychologicznej nie jest jednolity sam w sobie, lecz musi zostać wypracowany jako zbiór etycznych i epistemologicznych zasad i uzasadniony metodami filozofii i etyki. Wyróżniającym rysem podejścia logiki rozwoju jest to, że filozoficzna koncepcja adekwatnych zasad jest skoordynowana z psychologiczną teorią rozwoju i empirycznymi faktami rozwoju.

. W przeciwieństwie do podejść „wolnych od wartości” podejście zaproponowane przez Deweya i Piageta uzwględnia problemy wartości i adekwatności w punkcie wyjścia. Piaget zaczyna od ustalenia epistemologicznych i logicznych kryteriów decydowania o tym, jakie struktury myślowe są najbardziej adaptacyjne i odpowiednie do uporania się ze złożonością. Podobnie nasza praca nad stadiami moralnymi przyjęła filozoficzne pojęcie adekwatnych zasad sprawiedliwości (reprezentowane szczególnie przez Kanta i Rawlsa) jako przewodnie w określaniu kierunku rozwoju. Epistemologiczne i etyczne zasady kierują badaniami psychologicznymi od początku. W ten sposób strategia taka stara się uniknąć naturalistycznego błędu bezpośredniego wyciągania sądów na lemat wartości z sądów na temat rzeczywistości rozwoju, chociaż zakłada ona, że