17639 J Wittlin Hymn o łyżce zupy

HYMN O ŁYŻCE ZUPY

Ja ci chcę dać łyżkę cieplej zupy, Zamarznięty w obcej ziemi bracie,

Co się wlokłeś przez trzy długie zimy,

Coś wędrował przez trzy skwarne lata Obszarami nieobeszłych pól,—

I szedł i szedł

I bez końca ciągleś jeno szedł I na mokrej grudzie głowę kładł I w wagonach na bydlęta gnił I spleśniałe chleby w rowach jadł I tabakę z krowich gnojów żuł I z cuchnących bagien wodę pił I szedł i szedł —

A wciąż ciebie jadły rude wszy I kąsały ołowiane kule,

Aż wypiła cię łaknąca śmierć.

Oj wypiła ciebie aż do dna,

Ty, coś w spiece lipców trzykroć schnął, Aż wyschnąłeś, jak ten cudny staw Pełen mroku o słońca zachodzie.

Ja ci chcę dać łyżkę ciepłej zupy! Może ockniesz się z głuchej martwoty, Ty, coś skostniał w tyralierskim rowie, A nikt ciebie z warty nie zluzował!

Ty mój bracie, o coś się tam bił,

Za co ciebie żarły rude wszy,

Za coś się tak wlókł i wlókł i wlókł

— -......—____________

I badyle jadł ^

I gnojówki pił —

Tego nie wiesz ni ty, ani ja, Może ci to kiedyś powie Bóg.

Ale jedno,i jedno tylko wiem,

Ze w tej chwili, gdy do ciebie śmierć Szła w rynsztunku, obkowanym lodem, Szła na palcach, cicho — na paluszkach, Tyś nie wołał ani matki swej,

Ani ojca, ani swojej żony,

Jenoś wzywał boleściwą piersią,

Jenoś wołał skurczem nóg i rąk I oczyma wpatrzonemi w noc I stygnącą w żyłach krwią wołałeś:

— Łyżki zupy! — Łyżki ciepłej zupy, Którą dziś napróżno chcę ci dać.

² 7