18066 str1

założonej dokładności należy kąt <p_p, jaki cięciwa SP tworzy ze styczną główną, obliczyć z wzoru

tg vp = ^yr ~^ys ,    (64)

Xp—Xs

w którym współrzędne punktów SiPsą odczytane z Tablicy I. Znajdziemy tam również x_s dla punktu S i wówczas szukany kąt całkowity oc_pt jaki tworzy cięciwa SP ze styczną w punkcie S, otrzymamy zgodnie z rysunkiem 19 z wzoru

CL_p = (p_p — t_s .    (65)

W celu uzyskania kontroli tyczenia wyznaczamy uprzednio w terenie w nawiązaniu do sieci poligonowej stanowisko 5 i kontrolne punkty końcowe P tyczonych odcinków. Tyczenie prowadzimy od kierunku nawiązania SP wstecz od punktu P aż do punktu S. Wyznaczenie stycznej do klotoidy na stanowisku teodolitu 5 jest zbędne. W podanym przykładzie przez Kpomnożono dopiero ostateczne wyniki. Ze względu na podział teodolitu wzrastający w' prawo dla punktów w przód odjęto od kierunku x_p wszystkie pozostałe, przez co uzyskano takie odczyty, jakie należy nastawić na limbusie teodolitu (patrz załączony przykład).

c) Tyczenie metodą biegunową z określonych stanowisk. Wzory podane w punkcie b) są przybliżone i wymagają pewnej pracy rachunkowej. Aby uniknąć tej niedogodności, obrano na łuku klotoidy jednostkowej dwa stanowiska S_x dla l = 0,500 i S_% dla / = 1,000 i podano na nich kierunki do punktów wstecz i wprzód, rozmieszczonych co M — 0,001. Kierunki te są liczone od stycznej w każdym z tych punktów i zestawione w Tablicy III (/ = 0,500) i w Tablicy IV (/ = 1,000). Dla klotoid o innych parametrach kierunki te nie ulegają zmianie, zmieni się jedynie długość łuku zawarta między nimi. Na każdym z obu stanowisk znajdziemy kierunek do dowolnego punktu odczytując go dla wartości L

l = “ ’ Jeżeli nie zależy nam na wyznaczaniu punktów po-