21267 SNC00204

budowy żalem zgodnie z wymaganiami przepisów prawa budowlanego nie stanowi rozpoczęcia budowy, o którym mowa w omawianym przepisie.

3. Określenie terminu zagospodarowania gruntów oddanych w użytkowanie wieczyste zostało zastrzeżone do treści umowy, a zatem zmiana tak ustalonego terminu, o której mowa w ust. 4 art. 62, może być dokonana w tej samej formie, to jest w drodze umowy, a nie decyzji administracyjnej. Takie rozwiązanie funkcjonuje od dnia wejścia w życie ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz.U.

Nr 79. por 464 z póżn. zm.). Obecnie rozstrzyganie spraw związanych z oddaniem gruntu w użytkowanie wieczyste w drodze decyzji administracyjnej należy uznać a dopuszczalne tylko w wypadkach, gdy ustawa wyraźnie przewiduje możliwość wydania decyzji. Trybu decyzji administracyjnej nie przewiduje ust. 4 art. 62. podobnie jak nie przewidywał go art. 25 ust. 2 poprzednio obowiązującej ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. Należy podkreślić, że ta regulacja ma również zastosowanie do terminów określonych we wcześniej zawartych umowach, których sporządzenie było poprzedzone wydaniem decyzji administracyjnej o oddaniu gruntów w użytkowanie wieczyste

Naczelny Sad Administracyjny w wyroku Z dnia 10 kwietnia 1997 r.

(11 SA Wr 981 96. ONSA 1998. nr 1. poz. 24) stwierdził, że na podstawie art. 25 ■L 2 ustawy o gospodarce gruntami (stanowiącego odpowiednik obecnego ■t 62    4 u-gJL) organ i dmmistracji rządowej, jak również organ gminy nk

mogą • drodze decyzji or/ckac o przedłużeniu terminu rozpoczęcia i zakończenia bodowy budynku aa gruncie oddanym w drodze umowy w użytkowanie wieczyste osobie prawnej lub osobie fizycznej Zmiana jednego z istotnych postanowień omowy, jaką jat przedłużenie terminu zagospodarowania gruntu, może być | dokonana tylko w drodze umowy, przy czym czynność ta powinna nastąpić w formie akia notarialnego, albowiem w lej formie została zawarta umowa pw/wotas. określająca u. termin zabudowy nieruchomości (wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 1996 r.. I SA 199194. ONSA 1997. nr 2 , poz. 75).

4. Do przeniesienia użytkowania wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy o przenicMeniu własności nieruchomości (art. 237 k.c.). Przeniesienie zatem prawa użytkowania wieczystego wymaga w szczególności zachowania formy aktu notarialnego oraz dokonania konstytutywnego wpisu w księdze wieczystej. Postanowienia umowy wiążą również następców prawnych pierwszego użytkownika wieczystego będącego stroną tej umowy. Wynika z tego. że każdoczesny użytkownik wieczysty określonej nieruchomości gruntowej, a nie tylko pierwszy użytkownik wieczysty zobowiązany jest do rozpoczęcia lub zakończenia budowy w terminie ustalonym w umowne o ustanowieniu użytkowania wieczystego. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 kwietnia 1985 r. (111 AZP 11/84, OSNCP 1985, nr II. po/ 167) stwierdził min., że nabycie własności nieruchomości (a więc również, użytkowania wieczystego) może mieć charakter pierwotny lub pochod-

ny. Wystarczy przypomnieć, że tylko w razie nabycia pierwotnego nabywca nie wywodzi swojego prawa od innej osoby, nabywa je bowiem niezależnie od niej. W przeciwieństwie do nabycia pierwotnego, nabycie ma charakter pochodny, gdy polega na przejściu prawa przysługującego jednej osobie na inną osobę. W takiej sytuacji nabywca nabywa tylko takie prawo, jakie przysługiwało zbywcy. Nabycie działki budowlanej (użytkowania wieczystego) w drodze spadkobrania, jak również w drodze czynności prawnej jest nabyciem pochodnym. Skoro pierwszy użytkownik był zobowiązany do rozpoczęcia lub zakończenia budowy w określonym terminie, to jest oczywiste, że obowiązek ten rozciąga się na jego następców prawnych. Termin rozpoczęcia lub zakończenia budowy nie może być liczony od daty nabycia pochodnego, jednakże w przypadku następców prawnych obecnych użytkowników wieczystych udowodnienie w stosownym wniosku, że termin nie mógł być dotrzymany z przyczyn od nich niezależnych, nic powinno sprawiać trudności. Należy postulować, aby w takich przypadkach właściwy organ uwzględniał wnioski następców prawnych pierwszego użytkownika wieczystego.

5. Zgodnie z art. 220 u.g.n.. jeżeli w dniu I stycznia 1998 r.. tj. w dniu wejścia w życie ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie były ustalone terminy zagospodarowania nieruchomości gruntowej stanowiącej przedmiot użytkowania wieczystego, właściwy organ mógł - w drodze decyzji — w nieprzekraczalnym terminie jednego roku od dnia wejścia w życie ustawy, ustalić te terminy Termin ten jednak nie mógł być krótszy niż 12 miesięcy w odniesieniu do rozpoczęcia budowy albo 36 miesięcy w odniesieniu do zakończenia budowy. Łatwo dostrzec, iż celem przyjętej regulacji był zamiar ujednolicenia sytuacji wszystkich użytkowników wieczystych w zakresie ich obowiązków związanych z zagospodarowaniem użytkowanych gruntów, i to niezależnie od czasu i podstawy prawnej ustanowienia użytkowania wieczystego.

Uftaiame dodatkowej opłaty rocznej

obejmując*!

użytkownika

wieczystego

Aft- 63. 1. W razie niedotrzymania terminów zagospodarowania nieruchomości grantowej, o których mowa w art. 62. właściwy organ może wyznaczyć termin dodatkowy.

2.    W przypadku niedotrzymania terminów, o których nawa w ust. 1 oraz w art. 62, mogą być ustalone dodatkowe opłaty roczne obciążające użytkownika wieczystego, niezależnie od opłat z tytułu użytkowania wieczystego, ustalonych stosownie do przepisów rozdziału 8 działu II.

3.    Wysokość dodatkowej opłaty rocznej, o której mowa w ust. 2, wynosi 10% wartości nieruchomości grantowej określonej na dzień ustalenia opłaty za pierwszy rok. po bezskutecznym upływie terminu jej zagospodarowania, ustalonego w umowie lub decyzji. Za każdy następny rok opłata podlega zwiększeniu o dalsze 10% <*j wartości.

4.    Opłaty, o których mowa w ust. 2, ustala właściwy organ w drodze decyzji-

203