oraz w mieście — węgiel, jedno z największych naszych bogactw narodowych.
Drewno i węgiel są niezmiernie .potrzebne naszemu przemysłowi jak o ważne podstawowe surowce. Trzeba stwierdzić, że przy obecnym systemie ogrzewania miejscowego zużywamy nadmierne ilości tych wartościowych surowców, nasz system bowiem ogrzewniczy jest zły, nasze piece mieszkaniowe, trzony .kuchenne, piece chlebowe są niejednokrotnie wadliwie zbudowane i wskutek małej często sprawności cieplnej wymagają nadmiernych ilości opału.
Musimy bezwzględnie dążyć do zrekonstruowania systemu ogrzewniczego przez udoskonalenie pod względem technicznym i wprowadzenie nowych typów pieców dostosowanych do naszego klimatu i warunków gospodarczych.
Przez wprowadzenie wymienionych zmian z uwagi na przeważające jeszcze w krąju zastosowanie systemu ogrzewania miejscowego, możemy oszczędzić w naszej gospodarce narodowej wiele cennego surowca.
Dlaczego w dziedzinie zduństwa notujemy tak słaby postęp? Odpowiedź na to pytanie jest prosta — brak nam w tej dziedzinie odpowiednich kadr technicznych i robotniczych, nie mamy w kraju dostatecznej liczby specjalistów, ludzi, którzy by- się tymi zagadnieniami interesowali, zresztą zduństwo nigdy nie było w Polsce specjalnie dobrze znane.
Stąd dobry, wykwalifikowany zdun, wyszkolony >na nowych wzorach nowoczesnej techniki, świadomy budowniczy swojej Ojczyzny socjalistycznej, ma do wypełnienia poważne zadania w ogólnym procesie rozwoju gospodarki narodowej. Kształcenie takich fachowców jest pilną potrzebą chwili.
Głównym surowcem używanym w zduństwie jest glina występująca w Polsce prawie wszędzie. Z niej produkowane są kafle, cegła oraz inne materiały, z niej robi się zaprawę zduńską. Oprócz gliny używane są w zduństwie i inne materiały, jak wyroby żelazne, cement itd.
O właściwościach tych materiałów dowie się uczeń przy nauce materiałoznawstwa i innych przedmiotów zawodowych. Na lekcjach zapozna się uczeń .teoretycznie z właściwościami fizycznymi i chemicznymi, iz przeznaczeniem i sposobem zastosowania. Na wykładach technologii zawodowej dowie się on o rodzajach i zastosowaniu prostych i nielicznych narzędzi zduńskich, jak pozioimnica, prawidło, młotki zduńskie, kamień karborun-dowy,przecinak d inne, oraz pozna dokładnie niezmiernie ważne i podstawowe prawa ruchu gazów., które mają decydujące znaczenie w rozwiązywaniu zagadnień konstrukcji wewnętrznej pieców.
Szczegółowe opanowanie wiadcfmości o różnych rodzajach i konstrukcjach wewnętrznych pieców budowanych dawniej i nowoczesnych pozwoli, mu .na znalezienie drogi do udoskonalenia obecnie stosowanych systemów. Prowadzi to w pierwszej linii do rozwiązania sprawy oszczędności opału bez zmniejszenia sprawności cieplnej pieców. Dopomoże mu w tym umiejętność czytania i sporządzania rysunku technicznego, z czym zapozna się na odpowiednich wykładach.
Na zajęciach praktycznych opanuje uczeń sposób prawidłowego stawiania pieców do pionu i poziomu za pomocą odpowiednich narzędzi i wprawi się w posługiwanie się nimi, dzięki czemu wykonane elementy będą trwale i estetyczne. Poza tym opanuje uczeń przygotowywanie zapraw i ich stosowanie, murowanie cegłą i stawianie kafli oraz szereg innych robót.
Jednocześnie wdroży się uczeń do szybkiego i ekonomicznego wykonywania pracy przy pełnym zrozumieniu i stosowaniu zasad higieny i bezpieczeństwa pracy.
Praca zduna pozornie może być uważana za mało atrakcyjną, a nadto brudną, gdyż zdun nakłada zaprawę na kafle i cegły ręką, a nie kiełnią, jak to jest stosowane w murarstwie. Dokładne jednak poznanie znaczenia i sensu pracy zduna czyni ją zaszczytną i miłą, jako przynoszącą ludziom pożytek.
Zdun, który wybuduje piec grzejący dobrze i zużywający mało opału, zyskuje wdzięczność i szacunek ludzi, gdyż uwalnia ich od troski, jaką stwarza piec niesprawny oraz groza nadchodzącej zimy w źle opalonym mieszkaniu.
Jak w całej gospodarce narodowej, tak i w budownictwie decydują kadry techniczne i robotnicze, jakość tych kadr, poziom ich wiedzy, opanowanie przez nich wiadomości teoretycznych i praktycznych oraz umiejętność łączenia ich ze sobą.
7