26146 medsadowa
0

Innym przykładem może być wtdoczne^krąywiente lub skróceijijrJmiitamy, duty ubytek kostny, zwłaszcza czaszki, znaczne skrzy^lPTtmćfęgosłupa lub zmeksztnł cenie miednicy, jeżeli nie stanowi to ciężkiego kalectwa.

Z powyższych przykładów można wnosić, że pojęcie poważnego zniekształcenia nie może być wprawdzie jednoznaczne z utratą jakiegoś ważnego narządu (co odpowiadałoby pojęciu „ciężkiego kalectwa"), ale obejmuje poważniejsze skutki urazów niż te, które wymienia się w artykule 15^ Kodeksu karnego. Małych i nieznacznych odchyleń od prawidłowej budowy anatomicznej ciała nie można zaliczyć do zniekształceń wymienionych w art. 156 k. k.

Szansa operacyjnego usunięcia kalectwa (także zeszpecenia lub zniekształcenia) przed rozprawą główną lub możliwość zastosowania protez nie może wpływać na zmianę kwalifikacji czynu sprawcy, może co najwyżej mieć znaczenie przy ferowaniu wyroku przez sąd. Jest to uzasadnione tym, że z jednej strony na każdy zabieg wymagana jest zgoda chorego, z drugiej zaś — nie da się nigdy przewidzieć z całą pewnością wyniku żadnego zabiegu, zwłaszcza trudniejszego technicznie. Inna sytuacja powstaje wówczas, gdy badanie sądowo-lekarskie przeprowadzone na długi czas przed rozprawą stało się podstawą stwierdzenia np. ciężkiego kalectwa lub poważnego zniekształcenia albo zeszpecenia, a w okresie przed rozprawą główną wymienione w opinii biegłego skutki zostały faktycznie usunięte operacyjnie.

2.2.43.

Artykuł 15frk. k.^^5    ^^?L<

i*

Ustawodawca, nie wyliczając konkretnych rodzajów skutków urazów, które należy zakwalifikować zgodnie z artykułem 15^-§ 1 k. k., stwierdza krótko, że chodzi tu

0    uszkodzenia ciała i rozstrój zdrowia „inne niż określone w art. 15f5”, a więc takie, których nie można zaliczyć do ciężkich. Słowo „inne" wskazuje na górną granicę

^J    objętych tym artykułem skutków urazów. Dolną granicę wyznacza § 2 artykułu 156

k. k., z którego treści pośrednio wynika, że kwalifikacja z § 1 dotyczy odpowiedzialności za spowodowanie uszkodzeń ciała lub rozstroju zdrowia, które naruszają czynność narządu ciała na czas powyżej 7 (siedmiu) dni. Tak więc uszkodzenia ciała

1    rozstrój zdrowia spowodowane urazem i nie zakwalifikowane jako ciężkie, a jednocześnie nie naruszające czynności narządu ciała na czas powyżej 7 (siedmiu) dni, należy zaliczyć do § 2 art. lŚlk. k., przewidującego niższą sankcję kamą dla sprawcy przestępstwa, a także pozostawiającego inicjatywę wszczynania postępowania sądowego osobom prywatnym: osobię_pokrzywdzonej lub jej prawnemu zastępcy (§ 4 wspomnianego artykułu). (^Precyzyjne określenie okresu „naruszenia czynności narządu ciała" przy wyznaczeniu wyraźnej granicy 7 dni może niejednokrotnie natrafić na trudności, jeśli badanie lekarskie jest przeprowadzone bezpośrędgio po urajie^Iależy wówczas domagać się zarządzenia ponownego badania po upływie / dnij Czasem niezbędne jest przeprowadzenie badań dodatkowych (laBórateryjnyĆłfi radiologicznych).

Pojęcie „naruszenia czynności narządu ciała" zostało już omówione wcześniej. W tym miejśćrTnależy podkreślić, że pojęcie to użyte w Kodeksie karnym nie jest równoznaczne z pojęciem czasowej niezdolności do pracy, stosowanyrnw orzecz-nictwie ubezpieczeniowym przy udzielaniu lekarskich zwolnień z pracy w wypadku choroby. Czas tzw. zwolnienia lekarskiego, a nawet pobytu w szpitalu, jest Tła ogół dłuższy niż czas trwania rzeczywistego naruszenia czynności narządu ciała osoby pokrzywdzonej. Wynikać to może zarówno z konieczności przeprowadzenia dodatkowych obserwacji, z chęci uniknięcia nawrotu choroby, jak i nierzadko z roszczeniowego charakteru skarg osoby leczonej, wprowadzających w błąd lekarza leczącego. W warunkach ambulatoryjnych zdarzają się sytuacje, które

P

lekarza do udzielenia zwolnienia lekarskiego chorym zgłaszającym okraślone dolegliwości na okres dłuższy niż trwa naruszenie czynności narządu, łownia* ze względu na konieczność zapobieżenia niektórym powikłaniom, np. dodotkowaj przyrannej infekcji, do której mogłoby dojść w konkretnych warunki li higienicznych w pracy.

Może zaistnieć również sytuacja odwrotna, kiedy mimo naruszenia czynności om /<jdu zdolność do pracy jest zachowana. Przykładem może być złamanie kciuka • > k i lewej, uznawane za istotne naruszenie czynności narządu, jakim jest ręka, na ■ za* powyżej 7 dni. Uszkodzenie tego typu u pracownika umysłowego nie > każdym wypadku musi uzasadniać wydanie zaświadczenia o czasowej niezdolności do pracy na taki okres.

I nk więc tzw. zwolnienie lekarskie ma dla lekarza biegłego wartość wyłącznie oiIm niacyjną, natomiast podstawą kwalifikowania uszkodzeń, ciała z art. 15fk. k. molo być tylko stwierdzone w czasie tTSdahia lekarskiego naruszenie czynności narządu ciała.

Przykładami obrażeń ciała, często nazywanych uszkodzeniami „średnimi", klnie naruszają czynność narządów ciała na okres przekra-¹ 'ający 7 dnii podlegają kwalifikacji z art. 159 § 1 k. k., są wszystkie złamania

«t 1, ’4^£j^U££ia ^w stawach, QoważnieJszeoga£^ia,£ranieniaklatkij^

powikłań, zmnieiszenie^dolności WictzemanieznaćzneniedflWfWymraykur-

|au, Którego dotyczą

______    . nieznaczne

i y, |eżeli nie upośledzają w sposób istotny sprawności iii!

Mym samym nie "ódp o w i a d a ją~ dyspozycjom art. 15ok k. Skutki wymienionych oln ażeń mogą być trwałe lub przemijające. Duża rozpiętość ich nasilenia i czasu

II    wania powoduje nieraz potrzebę bliższego określenia okresu naruszenia czynno-i narządu. Lekarz winien wówczas w swej opinii zaznaczyć, czy zakreślony

" Kodeksie karnym termin 7 dni został tylko nieznacznie, czy też bardzo znacznie lu zekroczony. Niewielkie podokostnowe pęknięcie drobnych kości (np. pęknię-

■    la dystalnych odcinków kości nosa, które nie zaburzają swobodnego oddycHa-hlff nrzez nos, pęknięcia paliczków bez odczynu okostnowego, pęknięciapoje-ilyiii zych żeber, me naruszające ruchów klatki piersiowej) mogą wyjątkowy być zaliczane dćTuszkodzeń ciała „lekkich", kwalifikowanych w myśl art. 156-L

(ipiniując utratę zębów jako następstwo urazu, należy uwzględnić rolę jamy iitlooj jako narządu mowy i żucia. Wybicie nawet jednego zdrowego zęba pm^na linki o wać jako naruszenie czynności narządu żucia na okres przekraczający 7 dni.

był to ząb pełnowartościowy i odpowiadał mu ząb przeciwstawny, a także i|iI y ząb len stanowlTfilar mostu lub protezy. Czasem dochodzi tylko do złamania k mony zęba wewnątrz zębodołu lub tzw. zwichnięcia zęba wskutek częściowego in/kodzenia włókien utrzymujących ząb w zębodole. Nie ma z kolei żadnej iv idpliwości, że wybicie kilku zębów uprzednio zdrowych zawsze kwalifikuje się fil "dnie z art. 1^§ 1, natomiast skutku takiego nie wywołuje wybicie lub złamanie kilku zębów silnie zniszczonych przez próchnicę lub przyzębicę i przez to

III    • I u 'ł no wartościowych.

I >o oceny wartości zęba lub zębów wybitycłr służą oględziny wyrostka zębodoło-i.. i badania rentgenologiczne.Przy wybiciu zęba w pełni zdrowego dochodzi i ■' /.aj do jednoczesnego uszkodzenia wyrostka zębodołowego, natomiast nie " kiiii/.ony wyrostek wskazuje na ogół, że stan utraconego zęba był złyTHiS' *,i w,/.> pewne jest wnioskowanie pośrednie na podstawie stanu zębów sąsiadują-

■    y< h z wybitym, chociaż stwierdzenie daleko posuniętych zmian chorobowych i' /ni Kowanym uzębieniu osoby badanej czynią bardzo prawdopodobne podej-i runie, że również wybity ząb był mało wartościowy. Istotną pomocą dla biegłego w tym przypadku może być dokumentacja stomatologiczna z okresu poprzedzającego zajście,