28672 Obraz2 (93)

:p:era s:ę na    : bogatym doświadczeni'.: razaworyz:

unikać naukowego schematyzmu i przestrzegania pontji dowodzenia stawianych tez. Stąd też jego książki pisane literackim, aniżeli naukowym językiem stał}- się niezwykle p:p czeństwie najpierw amerykańskim, a potem w wiem kra;am A. H. Maslow zamierza! przerzucać mosty między sejentyscyiz - badającą zjawiska psychiczne na wzór nauk przyrodniczych, odczuciami mistyków Wschodu, artystów oraz zwykłych .uczt zrzez siebie teorię nazwał psychologią stawania s:e czlc psychologią samorealizacji i miłości.

A H. Maslow, poprzez upowszechnianie swoich ide: w ~r: miacz zrzekazu. zapoczątkował ruch społeczny, który nazw a ..rumem al:?ornych się”. Było to grono osób osiągających w swimz zy szczęścia, spełniających się, realizujących własne ideały w z •

Pojęcie samorealizacji stało się modnym hasłem, lecz terrr.m :: jednoznacznie zdefiniowany. Funkcjo no wad raczej jako hasło wywoławcze,

: zea ruchu, nie zaś jako termin naukowy, chociaż od dawna obecny w psychologii. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku samorealizacja stała się „modnym” przedmiotem badań w naukach społecznych i humanistycznych. Ze względu jednak na swoją nieokreśloność pojęcie to było używane w różnych znaczeniach. W końcu stało się słowem „prezroczystym”, to znaczy takim, które mogło być stosowane w różnych kontekstach. Przydawało ono powagi wygłaszanemu tekstowi, niemniej nie wnosiło nic istotnego do treści wypowiedzi.

W naukach humanistycznych zagadnienie samorealizacji rozpatrywano w różnych perspektywach teoretycznych. Filozofowie poszukiwali istoty tego zjawiska. Wiązali je z systemem wartości człowieka. Powszechnie przyjmowano założenie wprost z filozofii J. J. Rousseau o dobrej naturze człowieka. Ma on instynktoidalne wyczucie dobra i zawsze dąży do jego realizacji w życiu. Człowiek rodzi się też z instynktem do spełniania swoich możliwości w świecie rzeczywistym i jednocześnie racjonalizuje ten fakt. Uświadamia sobie to, że w swoim życiu osiąga poczucie spełnienia, realizacji potencjalnych zdolności, z którymi przyszedł na świat.

Psychologowie przyjęli założenia filozofów o dobrej naturze ludzi samorea-lizujących się i podjęli próby określenia właściwości tego zjawiska psychicznego oraz jego warunków. Poszukiwano czynników wyzwalających oraz hamujących samorealizację, a także zaproponowano różne techniki terapeutyczne, które ułatwiają ludziom osiągać stan spełnienia, bądź wyzwalają ich twórcze możliwości. Pedagodzy natomiast zainspirowani teoriami filozoficznymi i psychologicznymi samorealizację najczęściej traktowali jako jeden z celów w procesie edukacji młodego pokolenia. Podejmowali oni też badania nad skutecznością

44