29927 Image182 (3)

B To warto wiedzieć

B To warto wiedzieć

QG StereoS Reklama 3D

rwłąfcasłnoatrakcrinoK Mbawtó aduUcy-.na) 5pm>G"ph~, tofltjącóo ufMtannnMDiaur) enromauapn* jo

Rys. 67

z roku 2003. W Internecie można znaleźć wiele informacii na ten temat, choćby na niemieckojęzycznej stronie: www.wittkowsky.net/3d-film/. Pewna liczba filmów anaglifowych jest aktualnie dostępna w wypożyczalniach, także w naszym kraju. Czytelnicy posiadający

Rys. 68

Głębio koloru...

wWprimtnmn. w r«Molu<yJnit*    3

ciromaiMpin'" JU )wt nową i unito wonchaconną matoł* obnniA trtjwvmumwyrl\ T*m oftmntowni ayetom powała na polot nłarwylłych ołmrńw 10 * formladnfcu, filtru, Wawłrjf, jrpffcl

OMwy ChionaUapih*' 30 rwoo* t*my 30 inomnłiych, ptetfocti

fugwyi "Otmt PUyf firny    rocprowncUl ponad S(O.OX> okularów

Clw.m.O«pth^x 30 WH 1    laMarno

vłdao ^WuHtoy-

firma MIC urytaui)ina>yiti

okulary anaglifowe powinni, choćby tylko dla ciekawości, ściągnąć ze strony http://3dstereo. com.pl/video.htm interesujące, robiące duże wrażenie filmy autorstwa Andrzeja Waluka.

Choć metoda anaglifowa jest najprostsza i najtańsza, z kilku względów nie zdobyła popularności i nie jest to istotny kierunek rozwoju rynku, a jedynie ciekawostka. Niemniej warto pamiętać, że jednym z powodów małego zainteresowania tym sposobem prezentacji ze strony wielkich koncernów jest fakt, że na tej prostej metodzie po prostu nie da się zarobić. Z drugiej strony właśnie dlatego, że jest to metoda najtańsza i najprostsza, jest dostępna dla przeciętnego użytkownika. Mając dwa jednakowe aparaty cyfrowe lub dwie jednakowe kamery, można samodzielnie wykonać i zaprezentować zapierające dech fotografie i filmy. Całe putrzebne oprogramowanie można ściągnąć z sieci, także w postaci darmowych programów freeware. W jednym z najbliższych numerów czasopisma „CHIP FotoVideo digitaf’ będzie można znaleźć obszerny artykuł na temat tworzenia fotografii trójwymiarowych. Zasady realizacji filmów anaglifowych opierają się na tych samych podstawach.

Dla porządku w artykule o wyświetlaczach trójwymiarowych należy jeszcze wspomnieć o dwóch innych okularowych metodach prezentacji obrazow trójwymiarowych, choć generalnie nie są to metody wiernie odzwierciedlające efekt przestrzenny i nie są to ani wyświetlacze, ani metody elektroniczne. Warto jednak wiedzieć, na czym polegają.

Metoda Pulfricha

Metody stereoskopowe generalnie opierają się na oszukiwaniu mózgu. Metoda Pulfricha także związana jest z pewnymi właściwościami naszego organizmu. Otóż okazuje się, że słaby sygnał świetlny propagowany jest przez nerw wzrokowy wolniej niż silny sygnał. Jeśli umieścimy przed jednym z oczu zwykł)', neutralny filtr szary, który spowoduje jedynie przyciemnienie obrazu, to sygnał z tego oka będzie przekazywany do mózgu wolniej. Jeśli widz będzie w tedy oglądał nieruchomą scenę, żaden efekt nie wystąpi. Jeśli natomiast obiekty sceny będą się poruszać, do mózgu docierać będą obrazy niejako przesunięte w czasie, a więc różniące się między sobą. Te różnice mózg zinterpretuje jako informację o głębi.

Już z tego opisu wynika, że na ekranie nie są prezentowane dwa obrazy, tylko zwyczajny film, który można oczywiście bez problemu oglądać bez okularów. Rysunek 67 pokazuje stosowne okulary, nazwane od nazwiska nie

widomego na jedno oko astronoma Carla Pulfricha, który wytłumaczył przyczynę powstawania, ale nigdy nie zobaczył efektu, nazwanego potem jego imieniem.

ChromaDepth

Twórcą metody ChromaDepth jest Amerykanin Richard Steenblik, który przy współpracy badaczy MIT przeprowadza! eksperymenty i dobierał materiał do niecodziennych okularów. Pierwszy komercyjny pokaz z wykorzystaniem ChromaDepth odbył się w Muzeum Historii Naturalnej w Nowym Jorku w roku 1992. Metoda ta opiera się na tej samej zasadzie, na jakiej pracuje pryzmat rozszczepiający światło. Wiadomo, że pryzmat daje tęczę dzięki temu, iż w różnym stopniu odchyla przechodzące przezeń światło o różnych barwach. W okularach ChromaDcptch pracują, można powiedzieć „płaskie pryzmaty’'. Rozszczepiają one światło i odchylają składniki o poszczególnych barwach w niejednakowym stopniu. Jak pokazuje rysunek 68, obiekty czerwone są postrzegane, jakby były położone bliżej, a niebieskie dalej. Obraz lub film do systemu ChromaDepth nie zawiera dwóch różnych obrazów, tylko jeden, ale taki, gdzie kolor niesie informacje o głębi. Fragmenty czerwonego koloru będą odbierane jako bliższe, niebieskie - jako dalsze. Na rysunku 69 pokazany jest przykład, pochodzący ze strony www: iavsc. org/repos i tory/express/pages/chro-madJchromad. shtml

Zasadniczo taki obraz nie pozwala zaprezentować typowego kolorowego obrazu czy filmu, jednak w wielu przypadkach wierność kolorów me jest istotna, a uzyskiwany efekt przestrzenny jest interesujący. Więcej przykładów i informacji można znaleźć na stronic: http: //www. chromatek. com

Natomiast rysunek 70 pokazuje fragment witryny http://stereos.com.pl poświęconej obrazom trójwymiarowym.

W następnym odcinku zostaną przedstawione wyświetlacze i metody prezentacji obrazów przestrzennych, niewymagąjące noszenia żadnych okularów.

Piotr Górecki

70 Upiec 2006 Elektronika dla Wszystkich