34371 Obraz (1466)

fl() I'odstawy leorolyc/iio melntlyi /m¹ anidi/.y ckonomie/.iuj

obcjmuju informacjo o poszczególnych klientach, a także są tworzone analizy sektorowe na użytek polityki kredytowej banku. Wśród publikacji banków można wymienić: opracowania Związku Banków Polskich, „Bank of England Quarterly Mullelin”, Centrale des Bilans de la Banc/ue de France, bazy danych banków Rezerwy Federalnej USA oraz banków komercyjnych, a także Niemieckiego Związku Kas Oszczędności.

Powszechnie dostępnymi źródłami zewnętrznymi dla analiz ekonomicznych są publikacje prasowe, zarówno prasy ogólnej, jak i fachowej. W Polsce znanymi publikacjami są np.: w „Rzeczpospolitej” — Lista 500 największych, działających w Polsce przedsiębiorstw, Encyklopedia banków w Polsce, rankingi określonych grup przedsiębiorstw, np. leasingowych. W USA: Business Periodicals Index, Wall Street Journal Index, US Industrial Outlook, Fortune, Forbes, Barron ’s Business Week. W Wielkiej Brytanii: „The Financial Times”, „The Economist”, „The Independent”, „The Guardian” itd. W Niemczech: „Handelsblatt”, „Frankfurter AUgemeine”, „Wirtschaftswoche”, „Capital”. We Francji: „Les Novelle Economiste”, „L’Expansion”. W Japonii: „Business Japan”, „Oriental Economist”.

W dobie powszechnej komputeryzacji coraz większego znaczenia nabierają elektroniczne nośniki informacji, w tym źródła internetowe.

Przedstawione źródła informacji, zarówno o charakterze wewnętrznym, jak i zewnętrznym, stanowią istotny element systemu informacyjnego przedsiębiorstwa. Z jednej strony zasoby informacyjne są nieodzowne w budowaniu przewagi konkurencyjnej przedsiębiorstw, z drugiej zaś —jak słusznie zauważa M.E. Porter — może wystąpić tendencja do zbierania ogromnej ilości szczegółowych informacji bez przemyślanej metody ich porządkowania. W najlepszym razie, jego zdaniem, może to prowadzić do frustracji, a w najgorszym — do chaosu i zmarnowania wysiłków. Aby uniknąć takich sytuacji, a także ze względu na koszty pozyskiwania informacji, należy zadbać o ich właściwy zestaw i odpowiednie opracowanie, służące osiągnięciu celu założonych badań analitycznych.

1.5. Prezentacja wyników analizy ekonomicznej

Badania analityczne obejmują, oprócz zebrania odpowiednich materiałów źródłowych i przeprowadzenia właściwej analizy, także opracowanie wyników i wybór formy ich prezentacji, która powinna odpowiadać celom analizy i oczekiwaniom zlecającego badanie. Forma prezentacji wyników analizy dla odbiorców zewnętrznych może być ustalona zwyczajowo lub prawnie, natomiast forma analiz służących wewnętrznym potrzebom zarządzania wynika z ustaleń kadry kierowniczej.

Wyniki analizy są najczęściej przedstawiane w formie pisemnej i prezentowane liczbowo, graficznie lub opisowo.

1.5.1. Liczbowa forma prezentacji wyników analizy

Podstawowe znaczenie ma forma liczbowa prezentacji wyników analizy, która znajduje zastosowanie w prezentacji zjawisk gospodarczych w pełni mierzalnych, pozwalających na przedstawienie ich charakterystyki oraz określenie wzajemnych związków za pomocą liczb. Liczby ilustrujące zjawiska gospodarcze prezentuje sic w postaci szeregów i tablic statystycznych, które przedstawiają dane wyrażone w wielkościach absolutnych i względnych.

W analizie ekonomicznej zarówno liczby absolutne, jak i względne noszą nazwę wskaźników ekonomicznych. W sytuacji gdy liczby względne wyrażają stosunek części zbiorowości do jej całości, stanowią one wskaźniki struktury. Wzajemny stosunek dwóch różnych zbiorowości lub różnych zjawisk jest nazywany wskaźnikiem poziomu lub natężenia, natomiast porównanie wielkości zjawisk w różnym czasie wyrażają wskaźniki dynamiki. Celem porównań w czasie jest ustalenie kierunku i tempa zmian badanego zjawiska. Uwzględnienie jednej podstawy odniesienia (stałej wielkości w mianowniku) pozwala na przedstawienie kierunku zmian, natomiast zmienna podstawa odniesienia (wielkość zjawiska w okresie następnym do wielkości zjawiska w okresie poprzednim) pozwala na określenie tempa tych zmian.

Zastosowanie szeregów i tablic statystycznych do przedstawienia wyników analizy ekonomicznej wymaga uporządkowania danych liczbowych. Prostszą formę uporządkowania danych stanowi szereg statystyczny.

Szereg statystyczny porządkuje i grupuje dane według przyjętych wariantów jednej cechy. Można wyodrębnić szeregi szczegółowe, rozdzielcze oraz kumulacyjne.

Uporządkowany według określonego kryterium, ale nie pogrupowany zbiór danych nazywa się szeregiem szczegółowym (wyliczającym). Przykładem takiego szeregu może być alfabetyczny wykaz dłużników przedsiębiorstwa.

Szeregi szczegółowe są zazwyczaj przekształcane w szeregi rozdzielcze, w których dane są rozdzielone na części, uporządkowane i pogrupowane według określonych wariantów cechy. Przykładem takiego szeregu może być pogrupowanie dłużników przedsiębiorstwa według zobowiązań i terminów spłaty.

Rodzaje szeregów rozdzielczych zależą od tego, jaka cecha jest podstawą grupowania. Grupowanie zbiorowości według wariantów cechy jakościowej tworzy szeregi strukturalne, a grupowanie według cechy ilościowej skokowej daje szereg punktowy, nazywany też szeregiem rozdzielczym jednostopniowym. Natomiast grupowanie zbiorowości według cechy ciągłej, której warianty zostały określone w formie przedziałów, prowadzi do tworzenia szeregów przedziałowych.

Oprócz zwykłych szeregów rozdzielczych występują także kumulacyjne szeregi rozdzielcze, które powstają w wyniku łączenia kolejnych przedziałów klasowych i dodawania odpowiadających im liczebności zwykłego szeregu rozdzielczego.

Za pomocą szeregów rozdzielczych, niezależnie od rodzaju, przedstawia się strukturę zbiorowości w jednym okresie lub w jednym momencie. W przypadku