36893 skanuj0044 (75)

Prawidłowa technika podczas prowadzenia pośredniego masażu serca jest kluczem dla skuteczności resuscytacji krążeniowo-oddechowej osób dorosłych. Uciskanie klatki piersiowej, według teorii pompy piersiowej i pompy sercowej powoduje przepływ krwi poprzez zwiększenie ciśnienia w klatce piersiowej i bezpośrednie uciskanie serca. Czynność ta powoduje niewielki, ale krytycznie ważny przepływ krwi przez mózgowie i naczynia wieńcowe, zwiększając prawdopodobieństwo skutecznej defibrylacji.

Masaż pośredni serca należy prowadzić z częstotliwością 100 uciśnięć klatki piersiowej na minutę, uzyskując głębokość uciśnięć około 4-5 cm (1/3 wymiaru przednio-tylnego klatki piersiowej). Należy ułożyć ręce w 1/3 środkowej mostka, zwracając uwagę, by nie uciskać żeber. Trzeba pozwolić, aby klatka piersiowa wracała po każdym uciśnięciu do pozycji wyjściowej, a fazy ucisku i relaksacji powinny zajmować tyle samo czasu.

Przerwy pomiędzy uciśnięciami oraz kolejnymi cyklami uciśnięć powinny być jak najkrótsze. Stosunek 30 uciśnięć klatki piersiowej do 2 oddechów ratowniczych stanowi najlepszy kompromis pomiędzy przepływem krwi, a dostarczaniem tlenu i powinien być stosowany przez pojedynczego ratownika, prowadzącego resuscytację u osób dorosłych i dzieci.

W przypadku resuscytacji u nieznanych osób, gdy względy natury estetycznej oraz bezpieczeństwa własnego powodują niechęć i niemożność prowadzenia wentylacji metodą usta-usta, należy podjąć wyłącznie uciskanie klatki piersiowej. Jeżeli drogi oddechowe pozostają drożne, uciskanie klatki piersiowej wymusza niewielką wymianę powietrza, co może być w pierwszym okresie prowadzonej resuscytacji wystarczające do zapewnienia właściwej perfuzji.

145