38463 IMGP0406

406

406

949

950

NEW LOOK CHRISTIANA DIORA 949, 950. Starając się wymazać przykra wspomnienia wojny, wykreowany został i nostalgiczny styl, nawiązujący do elegancji ; balia ćpoque i Drugiego Cesarstwa. Nadał on ' kobiecie całkiem nowy wygląd: cechowały go i spadziste ramiona, pierś śmiało podniesiona | biustonoszem, dłuższe spódnice, sięgające 30 cm powyżej ziemi, ściśnięta pasem „talia osy". Christian Dior wyiansował w latach 50. dwie sylwetki, „Corolle" i „Ósemkę", zaakceptowane przez wszystkie kobiety. Pierwsza z nich charakteryzowała się szeroką spódnicą,

I wymagającą niekiedy nawet 15 metrów materiału, druga zaś - spódnicą wąską i obcisłą.

949.    Christian Dior, kostium .Bar', wiodący model jego pierwszej kolekcji New Look

z lutego I947. Archiwum Christian Dior. Fot. MaywaJd /ADAGP I957.

950.    fbkaz pierwszej kolekcji Christiana Diora, na Avenue Montaigne 30,

12 lutego 1947. ftezentacja przez amerykańską dziennikarkę Carmei Snów kostiumu „Bar*, wyznaczającego linię jCorole” kolekcji, nazwaną New Look. Archiwum Christian Dior.

951.    Hubert de Givenchy, kostium z żakietem, krótką baskinką i szerokimi klapkami oraz wąska spódnica, 1954. ftryż, musśe de la Modę

et du Textile, zbiory Ufi“C

952.    Jacques Fath, sukna noszona przez modelkę Bettinę. lato I95I. f^ryż. musee de la Modę et du Textśe, zbiory UFACL Fot Pbtder.

NOWE KRAWIECTWO I PRZEMYSŁ KONFEKCYJNY W latach 1939-1947 ukształtowały się nowe formy organizacyjne przemysłu odzieżowego, z wyraźniejszym niż niegdyś podziałem na poszczególne branże.

Wyodrębniły się „artystyczne kreacje" i rzemiosło z jednej strony, których wspólną cechą były dominacja pracy ręcznej i tworzenie na indywidualne zamówienie, oraz z drugiej strony przemysł we właściwym tego słowa znaczeniu, produkujący ubrania szyte maszynowo, przez długi czas nazywany „konfekcyjnym”, na który składały się moda „prćt-a-por-ter", i „krawiectwo hurtowe”.

Mianem „kreacji” określano dwie grupy strojów: w ubiorze kobiecym haute couture (lub couture-crćation) - modę elegancką, obejmującą także bieliźniarstwo i gorseciarstwo; w ubiorze męskim — modę mistrzów krawieckich i kreatorów mody męskiej. Projektanci obuwia pracowali na potrzeby klienteli zarówno męskiej, jak i damskiej.

Haute couture tworzyła oryginalne modele ubrań, graniczące, zwłaszcza w ubiorze kobiecym, z twórczością artystyczną. Modele te były odtwarzane w możliwie ograniczonej ilości egzemplarzy dla klientów prywatnych, a także odsprzedawane profesjonalistom wraz z prawem do ich powielania. Szyciem z jedwabiu i lekkich tkanin oraz z wełny i tkanin ciężkich zajmowali się pracownicy wyspecjalizowani w danej technice.

Pracując nad nowym modelem, projektant obmyślał linie i proporcje ubrania, współpracując z rysownikiem i kreślarzem; pierwszy trans ponowa! idee projektu na konkretny model, drugi sporządzał szkice. Modele prezentowano na dorocznych pokazach kolekcji.

Tak jak przed wojną, obok wielkich domów mody istniało rzemiosło krawieckie reprezentowane przez wiele małych firm pracujących według wciąż tych samych zasad przymiarek i szycia na miejscu, tyle tylko, że działały one na mniejszą skalę. Modele były więc wypadkową gustów kierownictwa zakładu i klientów, zaś szczegóły i krój ubioru często naśladowały wzory ze specjalistycznych czasopism. Twórcy ci musieli w znacznym stopniu liczyć się z gustami klientów, którzy często przychodzili z własnymi tkaninami. Podobne mechanizmy obowiązywały zresztą w święcie mode-crćation.

Po wojnie pojawiły się nowoczesne, gotowe kolekcje zwane pret-a-porter. Przemysł konfekcyjny produkował seryjne, szyte maszynowo ubrania, bez konieczności brania miary z konkretnego klienta. Szeroki wybór rozmiarów w kolekcji pret-a-porter umożliwiał klientowi zakupienie ubrania pasującego na niego lub też mógł on skorzystać z „pół miary” albo „miary przemysłowej”, czyli wskazać materiał i rozmiar Ubiory, zwłaszcza kobiece, wykańczano ręcznie, jednak coraz doskonalsze maszyny umożliwiały wykonanie większości prac krawieckich zarezerwowanych niegdyś dla wykwalifikowanych szwaczek.

Wfytwórcy odzieży męskiej, zasadniczo bardziej dochodowej niż odzież damska, produkowali w tych samych fabrykach zarówno kolekcje pret-d-porter jak i ubrania szyte na „miarę przemysłową”.

Przemysł ten był podzielony na branże zależne od rodzaju stosowanych materiałów: sukna, płótna czy materiałów nieprzemakalnych. Niektóre zakłady specjalizowały się w produkcji odzieży sportowej, mundurów wojskowych czy uniformów innych służb cywilnych.