45527 OMiUP t2 Gorski3

— z centralnym (odśrodkowym) strumieniem pary.

W okrętowych siłowniach z głównym silnikiem parowym (tłokowa maszyna parowa w starszych rozwiązaniach lub obecnie prawie wyłącznie turbina) stosuje się najczęściej skraplacze o mieszanym, zstępująco-bocznym kierunku strumienia skraplającej się pary.

5.3.2. WIELKOŚCI CHARAKTERYZUJĄCE SKRAPLACZE

Wielkościami charakteryzującymi skraplacze są:

—    wielkość powierzchni chłodzącej,

—    jednostkowe obciążenie cieplne,

—    obciążenie parowe,

—    wielokrotność chłodzenia,

—    ciśnienie w skraplaczu (stopień uzyskiwanej próżni).

Powierzchnia chłodząca skraplacza jest sumą powierzchni zewnętrznych

wszystkich rurek, przez które przepływa woda, mierzonych pomiędzy ścianami sitowymi (w skraplaczach płytowych jest to powierzchnia wszystkich płyt wymiany ciepła):

F = d • l • n ■ z [m²]    (5.6)

gdzie:

d —zewnętrzna średnica rurek [m],

/    — długość czynna rurki [m],

n — liczba rurek w pęczku jednego przepływu, z — liczba przepływów wody chłodzącej.

Wielkość powierzchni chłodzącej skraplacza zależna jest od mocy i rodzaju silnika parowego, pracującego w obiegu cieplnym siłowni i wynosi:

F ~ c • N [m²]    (5.7)

gdzie:

N — moc silnika [kW], c — współczynnik wynoszący:

dla silników tłokowych potrójnego rozprężenia — 0,09-^0,12 dla silników tłokowych z turbiną na parę wylotową — 0,08-f0,ll dla turbin mniejszej mocy <11 000 kW    — 0,l4-f0,16

dla turbin większych mocy > 11 000 kW    — 0,09-f0,12

83