52387 P3109061

czatowa użytkowników i konsumentów. Konkretne rozwiązania techniczne realia*. ^ jącc dyrektywy są zawarte w tzw. normach zharmonizowanych. Ich stosowanie jeg dobrowolne, aie gwarantuje ono domniemanie zgodności z głównymi wymaganiami.

Jeśli producent nie stosuje norm zharmonizowanych, to musi w inny sposób wyk* zać zgodność wyrobu z głównymi wymaganiami dyrektywy.

CE jest prawnym obowiązkiem, którego spełnienie uprawnia do wprowadź* nia produktu na rynek. Produkt mający oznaczenia CE może być sprzedawany n< całym obszarze Unii Europejskiej oraz Islandii. Norwegii i Liechtensteinu. Podstawą swobodnego handlu na wspólnym rynku jest zasada wzajemnego uznawania, która oznacza, że towary wyprodukowane lub sprowadzane na rynek jednego z krajów UE mogą być przedmiotem swobodnego handlu w całej Unii Europejskiej.

CE jest jedynym obowiązkowym, wystarczającym r&ópuszczalnym oznaczeniem, którym przedsiębiorca deklaruje zgodność wyrobu ze zharmonizowanymi normami europejskimi. Sporządza on i podpisuje deklarację zgodności. Jest to dokument wy-stawiony przez producenta (lub jego przedstawiciela) zaświadczający, że wyprodukowany wyrób jest zgodny z głównymi wymaganiami odpowiedniej dyrektywy oraz zc zharmonizowanymi normami. Oznaczenia tego nie wolno umieszczać np. na towarach rolno-spożywczych i innych wyrobach, które nie podlegają temu obowiązkowi.

Oznakowanie CE musi być umieszczone na wyrobie, zanim zostanie on wprowadzony do obrotu, czyli przekazany pierwszemu użytkownikowi względnie konsumentowi lub sprzedawcy przez producenta bądź importera. Procedurze tej nie podlegają więc wyroby używane.

Odpowiedzialność za to, żeby produkt odpowiadał normom europejskim, ponoszą: i producent lub wyznaczony przez niego upoważniony przedstawiciel (musi mieć siedzibę na terenie UE);

& importer (w wypadku produktów sprowadzanych z państw trzecich na rynek unijny);

• dystrybutor (sprzedawca detaliczny lub hurtowy);

| montujący i instalujący (w niektórych wypadkach przejmuje odpowiedzialność producenta, dotyczy to np. niektórych urządzeń medycznych).

Jeśli wymaga tego dyrektywa, to należy skorzystać z usług jednostki certyfiku- I jącej i po przeprowadzeniu badań uzyskać certyfikat lub wypełnić przewidziane pro- I ccdury. Jednostkami certyfikującymi mogą być wyłącznie laboratoria i jednostki I uprawnione do certyfikacji przez Ministerstwo Gospodarki i akredytowane przez I Polskie Centrum Akredytacji.

Gospodarka narzędziowa

Gospodarka narzędziowa obejmuje działania gwarantujące dostępno^ odpowiednich narzędzi wtedy, gdy są one potrzebne, oraz zapewniające ich dostawy w wymaganych ilościach. Narzędzia używane w poszczególnych przedsiębiorstwach można podzielić na narzędzia uniwersalne i narzędzia specjalne.

Narzędzia uniwersalne stosuje się prawie we wszystkich branżach, są one przeważnie znormalizowane, a ich produkcją zajmują się wyspecjalizowane fabryki. Narzędzia uniwersalne są zwane również narzędziami normalnymi lub handlowymi ze względu na to, że można je zakupić w punktach sprzedaży narzędzi. Przykładem narzędzi uniwersalnych są młotki ślusarskie, wiertła, pilniki, zwykłe noże tokarskie, ściernice tarczowe itp.

Narzędzia specjalne są przeznaczone do produkcji ściśle określonych wyrobów. Stosowane są więc tylko w pojedynczych przedsiębiorstwach bądź w określonej branży lub grupie przedsiębiorstw, np. matryce kuzienne w kuźnicze, narzędzia formierskie w odlewnictwie. Narzędzia te są wykonywane często przez przedsiębiorstwa. które je stosują, rzadziej są wykonywane na specjalne zamówienia przez zakłady produkujące narzędzia.

Dla celów obrotu towarowego oraz ewidencji wprowadzono podział narzędzi normalnych na działy inwentarza narzędziowego, które z kolei można podzielić na grupy, typy i rodzaje narzędzi. Symbol konkretnego rodzaju narzędzia składa się z czterech liter, z których trzy pierwsze oznaczające dział, grupę i typ narzędzia - są literami dużymi, czwarta litera oznaczająca rodzaj narzędzia jest literą małą. Działy inwentarza narzędziowego, których jest sześć, mają następujące oznaczenia literowe: D - narzędzia do obróbki maszynowej drewna. M - warsztatowe środki miernicze, N — narzędzia do skrawania metali. P - przyrządy pomocnicze. R — narzędzia i pomoce rzemieślnicze, T - tłoczniki.

Dalszy podział można podać na przykład dla najbardziej zróżnicowanego działu narzędzi do skrawania metali. Druga litera oznaczająca wybrane grupy narzędzi ma następujące oznaczenia: F — frezy do metali. G - gwintowniki. H - narzynki. N - noże do metali, p — piły do metali. S — narzędzia ścierne. W - wiertła do metali. Pełne symbole przedstawiają się więc na przykład następująco: NFPc - frezy palcowe prawotnącc. NNZe - noże tokarskie imakowe zdzieraki prawe. NSAa - ściernice tarczowe płaskie.

Ze względu na charakter użytkowania narzędzi na konkretnym stanowisku pracy można podzielić je na narzędzia stałego oraz doraźnego użytkowania. Narzędzia stałego użytkowania przydziela się na stanowiska robocze za pokwitowaniem i są one zapisane w książeczce narzędziowej pracownika. Pracownik jest zobowiązany starannie przechowywać i należycie konserwować przydzielone mu narzędzia, gdyż jest za nie osobiście materialnie odpowiedzialny. Narzędzia doraźnego użytkowania są przechowywane w wypożyczalni narzędzi i przekazywane pracownikowi do użytkowania tylko na czas wykonywania określonej pracy. Po zakończeniu zadania pracownik zwraca wypożyczone narzędzia.

Komórką organizacyjną o poważnym znaczeniu dla produkcji w przedsiębiorstwie przemysłowym, szczególnie wtedy, kiedy nocuje się duże zużycie narzędzi, jest narzędziowoia. Do zasadniczych zadań narzędziowcu należy produkcja narzędzi

specjalnych, regeneracja narzędzi i ostrzenie narzędzi skrawających. W dużych przedsiębiorstwach może być zastosowany podział przedmiotowy narzędziowcu na

cji narzędzi jednego rodzaju.