54217 strona (456)

Monochromatyczność

Zwykłe światło widzialne jest mieszaniną fał o różnej długości, powszechnie znanych jako barwy tęczy (światło czerwone, pomarańczowe, żółte, zielone, błękitne, in-dygo i fioletowe), które wspólnie dają „białe" światło. Światło uzyskiwane za pomocą lasera składa się z fal o takiej samej długości. Lasery fizykoterapeutyczne emitują promieniowanie w paśmie 632,8 nm. Ponieważ ta długość fali mieści się w czerwonym paśmie widma światła widzialnego (390-700 nm), światło o długości fali 632,8 nm emitowane przez laser ma barwę jaskrawoczerwoną (ryc. 3-11).

i kształcie, składające się na światło lasera, powodują znaczne wzmocnienie fali w związku z wyniesieniem „grzbietów” fal i pogłębieniem „dołków”. Fale emitowane przez laser nazywa się spójnymi (koherentnymi) ze względu na ich równoległość i wzajemne uporządkowanie (ryc. 3—12).

Nierozpraszalność

Promień lasera jest niezwykły ze względu na to, że wiązka światła laserowego jest doskonale prosta i skierowana w jedną stronę. Promienie zwykłego światła rozbiegają się we wszystkich kierunkach (np. światło

770 nm    390 nm

t

632,8 nm

Laser helowo-neonowy Jasna czerwień Mała moc: 1 mV

Ryc. 3-11. Monochromatyczność: promieniowanie laserowe zawiera fale o jednej długości. Światło widzialne - barwy: czerwona, pomarańczowa, żółta, zielona, błękitna, indygo, fioletowa.

Spójność (koherencja)

Ponieważ fale wysyłane przez źródła zwykłego światła widzialnego mają różną długość. fazę. kształt oraz częstotliwość, pojedyncze fale mieszają się ze sobą, znosząc się lub wzmacniając: obserwuje się również zjawisko interferencji dotyczące ogólnie wytwarzania energii; czynnik ten zmniejsza moc zwykłego światła jako źródła energii. Fale o identycznej długości z żarówki). Innym przykładem źródła światła świecącego we wszystkich kierunkach jest Słońce. Laser wysyła promienie tylko w jednym kierunku, w czym jest nieco podobny do latarki, chociaż wiązka światła laserowego jest o wiele bardziej skupiona i węższa. Rozproszenie wiązki światła laserowego skierowanej z Ziemi na Księżyc wyniosło kilka metrów, choć. żeby dotrzeć do Księżyca, promień musiał przebyć odległość ponad 400 tys. km (ryc. 3-13).

52