54353 ssaki I (3)

Ryjówka średnia

Sorex caecutiens, A

Podobna do poprzednich gatunków ryjówek. Wielkością bardziej zbliżona do ryjówki aksamitnej, przy czym ma dłuższy ogon, stanowiący ok. 70 proc. długości ciała. Jest gatunkiem występującym bardzo rzadko. (W Polsce znana jedynie z terenów Puszczy Białowieskiej - stad często nazywana ryjówka białowieska).

Ryjówka górska

5orex alpinus, B

Icst największa występującą u nas ryjówka. Jej masa ciała dochodzi do 14 g. Ma ogon prawie równy długości ciała. Jest jedyną ryjówka [xtfratiącą poruszać się po źdźbłach traw, przytrzymując się na nich swym długim ogonem. W odróżnieniu od innych ryjówek ma ubarwienie jednolite, prawie czarne, niewyraźnie jaśniejsze na podbrzuszu. Występuję na terenach górskich, powyżej 500 m n.p.m. (w Polsce jedynie w Karpatach i Sudetach). Spotyka się ja niezwykle rzadko - najczęściej w strefie kosodrzewiny, w górnych partiach lasów iglastych, w pobliżu potoków górskich. Gniazda lruduje pod wykrotami drzew, w szczelinach skalnych, zawsze jednak w miejscach o dużej wilgotności podłoża.

Biologia tego gatunku nie została jeszcze dobrze poznana. Wiadomo jednak że, podobnie jak inne ryjówki, ryjówka górska nie zapada w sen zimowy, a więc musi być bardzo odporna na długie i srogie, górskie zimy.

Rzęsorek rzeczek

Neomys fodiens, C

Długość jego ciała wraz z ogonem <kx:hodzi do 16 cm. )est czarny na grzbiecie, a brzuch może mieć od barwy srebrzystej poprzez szarą do całkiem białej. Jego nazwa pochodzi od charakterystycznie or/ęsionych palców tylnych nóg i ogona. Żyje w środowisku wodno-lądowym. Znakomicie pływa. Występuje nad płytkimi rzekami i na podmokłych łakach porośniętych krzewami i drzewami, gdzie poluje na larwy owadów, ślimaki i inne wodne bezkręgowce. Zjada również ikrę. Zdarza się, że |X)luje na ryby, żaby i pisklęta ptaków. Chociaż znakomicie pływa, często biega po dnie zbiorników wodnych. Rzęsorek w ciągu dnia zwykle przebywa w norce, którą sam wygrzebuje w ziemi, w pobliżu wody. Zajmuje również korytarze kretów i myszy. Jest aktywny głównie nocą. Jego ślina jest trująca, co ułatwia mu polowanie nawet na większe od siebie zwierzęta. Atakuje je od tyłu, starając się uszkodzić tył głowy bądź oczy (np. ryb i żab). Gryząc ofiarę, rzęsorek obficie „pluje".

Dawniej rzęsorki były masowo tępione, choć nigdy nie wystę|xivvały tak licznie, aby mogły powodować znaczące szkody. Dziś spotyka się je rzadziej.

tflamaa JV

11