54542 skanowanie0006 (97)

społeczności jego uczestnicy sformułowali cel swoich działań następująco: „Zycie w harmonii z Naturą oraz prowadzenie alternatywnej działalności społecznej i zarobkowej wobec obecnego systemu niszczącego Ziemię”²⁹.

W skład WAS wchodzi obecnie 6 różnych społeczności wiejskich oraz 12 pojedynczych „wiejskich ośrodków kultury i ekologii”. Stałą współpracę utrzymują ponadto 3 inne ośrodki, a wśród nich iftiędzy innymi teatr Klinika Lalek z Wolimierza³⁰. Różnorodność osób i wspólnot składających się na sieć^;Wiejskich Al-ternatywhych Społeczności rodzi uzasadnione wątpliwości dotyczące tego, czy powielanie tych samych wzorców i działanie wedle jednej zasady nie jest aby jedynie markowane przez jedną, zbiorową etykietę. Sugerowana jednorodność w istocie ma przecież charakter jedynie powierzchowny: oto społeczność z Grzybowa specjalizuje się w rolnictwie biodynamicznym; lwia, leżąca niedaleko Dukli, skupić ludzi zajmują-cyfch się rzemiosłem artystycznym; w Bóskidzie Sądeckim, w Średniaku, funkcjonuje komuna hlpisow-ska; filozofia religijna Shriishrii Anandamurtiego kultywowana jest w Głębocku koło Karpacza; Dąbrówka na skrąju Kozłowieckiego Parku. Narodowego promuje ekologię, jest mekką bębniarzy i wydaje biuletyn „Pozytywne Wiadomości”; Wolimierz z- kolei stał się przystanią dla teatru Klinika Lalek/ Hasłowo zasygnalizowana w tym miejscu różnorodność;rodzi zatem zasadne pytanie o. zawartość kryjącą śię^pod wiekiem z nazwą Wiejskie Alternatywne Spęłeczności:    '

W Polsce wszystko rozpoczęło* się już, U schyłku lat 70. XX wieku. Wtedy tp pierwsi 'mieszkańcy wielkich miast postanowili przenieść się na wiejśi 'tymczasowo, bez wielkich planów na przyszłość, po to,; by, jak opowiada jedna z nich, „przeżyć cztery, pory roku ną wsi”.

W roku 1976 w Wólce Krasienieńskiej, niedaleko Dąbrówki, osiedlił się Leszek Weiss z rodziną i przez pięć lat był tam jedynym „miastowym”. To dzięki swojej „ciepłej, pełnej poczucia humoru osobowości” zyskał życzliwość sąsiadów i nieświadomie przetarł ścieżki dla następnych przyjezdnych. W czasie stanu wojennego zaczęli bowiem przyjeżdżać do niego przyjaciele i znajomi, w 1982 roku mieszkały obok siebie już trzy rodziny, do których sukcesywnie dołączały kolejne (wśród nich znany z Salonu Niezależnych Jacek Kleyff z żoną Bożeną)³¹. O Wólce zrobiło się głośno w środowiskach zbuntowanej, głównie warszawskiej młodzieży. To przecież tam właśnie, co zarejestrował film Koncert Michała Tarkowskiego, jednego z nowo-osadników, występowała osławiona grupa Brygada Kryzys³², a słowa jej punkowego manifestu: „Beton, beton, dom, dom, winda, ściana, dom, radioaktywny blok”, musiały brzmieć w podlubartowskiej wsi zaiste dosadnie.

Chęć wycofania się z szarej rzeczywistości politycznej, społecznej i ekonomicznej, przy jednoczesnej niemożności wyjazdu za granicę, dawały impuls do owej wewnętrznej emigracji, której jedynym bodaj realnym kierunkiem była wówczas wieś. „W Warszawie internowania, godzina milicyjna, stres, strach, czołgi - wspomina jedna z pionierek, Nicole Grospierre-Sło-mińska - a tu żaby*kumkają, ognisko się pali. Grzyby rosną Sobie, jak gdyby nigdy nic”³³. Wielu ówczesnych „nowoosadników” miało dość ciągłych przeprowadzek z jednej wynajmowanej kanciapy do następnej, próbowali więc swoich sił na wsi, gdzie koszty utrzymania wydawały się istotnie niższe. Najpierw przyjeżdżali z rozpoznawczą wizytą do znajomych, potem wynajmowali na jakiś czas dom, wreszcie (niektórzy) postanawiali zostać na stałe. Decyzje o przeprowadzce miały

267