68377 obraz3 (35)

niewzruszony. Matka wyrwała mu więc koszulę razem ze skórą pytając, czy coś poczuł. Chłopiec odpowiedział, że Vólsung nie wzburza się z tak błahego powodu. Signy wysłała syna do chatki Sygminda, ten poddał go tej samej próbie, przed którą ulegli dwaj synowie Sygeira: kazał mu zrobić chleb z worka mąki, w którym znajdowała się żmija. Wracając wieczorem, znalazł upieczony już chleb i zapytał chłopca, czy niczego nie znalazł w mące. Chłopiec odpowiedział, że przypomina sobie, iż coś widział, ale nie zwrócił na to uwagi i wszystko zagniótł razem.

Po tym dowodzie odwagi Sygmind wziął chłopca z sobą do lasu. Pewnego dnia znaleźli dwie wilcze skóry zawieszone na murze chaty. Dwaj królewscy synowie przemienieni zostali w wilków i mogli wygrzebywać się ze swych skór tylko co dziesięć dni. Sygmind i Synfjótli przywdziali skóry, ale nie udało im się ich zdjąć. Wydawali wilcze krzyki i rozumieli język wilków. Rozdzielili się ustalając, że każdy z nich poprosi o pomoc drugiego tylko wtedy, gdy będzie miał do czynienia z więcej niż siedmioma ludźmi. Pewnego dnia Synfjótli został wezwany na pomoc i zabił wszystkich ludzi, którzy zaatakowali Sygminda. Innym razem Synfjótliego z kolei zaatakowało jedenastu ludzi, których zabił nie prosząc o pomoc Sygminda. Wtedy ten rzucił się niespodziewanie na Synfjótliego i ugryzł go w gardło, ale wkrótce udało mu się je wyleczyć. Na koniec dotarli z powrotem do swej chaty i czekali, aż przyjdzie chwila uwolnienia się ze zwierzęcej powłoki. Gdy nadszedł ów moment, zrzucili wilcze skóry. Ten epizod położył kres inicjacji Synfjótliego, który mógł już wtedy pomścić śmierć Vólsungów¹.

Inicjacyjne tematy są oczywiste: próba odwagi, odporność-na cierpienia fizyczne, po których następuje magiczna przemiana w wilka. Ale redaktor Vól$ungasaga nie był już świadom pierwotnego znaczenia przemiany. Sygmind i Synfjótli znajdują skóry wilków przypadkowo i nie wiedzą, jak się od nich uwolnić. Przemiana w wilka - to znaczy rytualne przywdzianie wilczej skóry - stanowiła zasadniczy moment inicjacji w Mannerbund. Przywdziewając skórę wilka, kandydat przyswajał sobie jego zachowanie; innymi słowy, stawał się wojownikiem-dziką bestią, nie do pokonania i odpornym na rany. „Wilk” był przydomkiem członków indoeuropejskich bractw wojennych.

Scenariusz inicjacji heroicznych udało się ukazać również w innych Sagach. I tak na przykład w Sadze o Grettir Mocnym bohater schodzi do

121

1

Vólstmgasaga, rozdz. VII—VIII;

L. Weiser, Altgermanische JungUngsweihen, s. 40 nn.; O. Hofler, op. cit., $. 188 nn.