6str 3

V|^v

?&W$8S3&i*r.^r:: rt ••    ••i

' '•t'2V'Ko::r”«Avir: aN/u iza konfigi iracyjna rRonluJ&S^ .i.;r._:

W przypadku osób z wykształceniem podstawowym, osób starszych, pochodzących z mniejszych miejscowości skorzystaj z norm zawartych w załączniku D; w przypadku osób z wykształceniem średnim, wyższym, studentów, osób pochodzących ze środowisk wielkomiejskich odpowiednie będą tabele zawarte w załącznikach C, . Gdybyś chciał skorzystać ze skal dodatkowych skorzystaj z tabel norm znajdujących się w załącznikach F, H i J nic zapominaj jednak o charakterystyce grupy, dla której były one opracowane.

b)    Wyszukaj tabelę odpowiednią do płci badanej przez ciebie osoby.

c)    Znajdź tabelę, w której znajduje się poszukiwana przez ciebie skala.

d)    W kolumnie Ws odszukaj odpowiadający tej skali wynik surowy. Na przecięciu wyniku surowego z kolumną oznaczoną nazwą interesującej Cię skali odczytaj wynik standaryzowany.

c) Zapisz uzyskany wynik w odpowiednim miejscu na arkuszu.

ŁS^ykrećl&nie profilu ^

W lewej części standardowego profilogramu znajdują się cztery skale

^ą'skalę*t^?ada się Hclwominiętych przez badanego porcji testuj .Jeiłfliczba ta ic^ nmiejs/a od 30 to w kolumnie oznaczonej znakićrri?{ ^?j5a2MCzamy"punkt im*wyso^^^?^pow^adafąMj^^ńikbiiw 50 T. Następ-, j ślinie przechodzimy do wykreślania dalszej części profilu stal kontrolnych^**’-j ^ W tym celu, w kołtunie oznaczonej symbolem skali, nanosimy punkty^odTj’ -poWia3ijącc*wyrukowi T w danej skali. Zabieg ten powtarzam^dla Wszysl -^j^kich skal po czymłączytny linią dąglą punkty odpowiadające wysokości ^ł

^^AŁilogićznie postępujemy ze skalami klinicznymi i wefekcii uzyskujemy dwa profile: le\^^nt^^pj3w^khn^y^^^pamięiąć, że profili tych nie łączy saę^S)5r>'‘^!X '^x'^: -*    ¹ •

;V3; KODOWANIE 1 ANAUZA KONFIGURACYJNA PROFILU ₄

3.1. Kodowanie profilu \

*rPizy. interpretowaniu wyników MMPl szczegóInę.z^cJęaie. mają nie"

;> t^wyrulu{Taplanego w poszczegóinych skalach co konfiguracje tych skal. * Ilość możliwych kombinacji skal jest praktycznie nieskończona i rzeczą t

^ggjgggei

nicmożliwij jest uzyskanie dwóch piofili «i identycznych wynikach ł*i dwy kodowania maja na celu /redukowanie liczby wstępujących konfiguracji do rozsądnego minimum, dzięki c/emu uzyskujemy możliwość porównywania profili z sobą. .

W praktyce'istnieją dwa'podstawowe szlemy kodowania profilu: sys-’ tem HalhaW/a i system Welsha, z których ten ostatni osiągnął największą popularność. Objaśnijmy go na następującym profilu:    ■

2    L    F    K    : J-    2    3    4    5    6    7    8    V    0

50    61    72    4!    64    92    53    44    58    3S    K5    79    29    71

Pierwszym krokierp rut drodze do otrzymania kodu Welsha jest uporządkowanie skal klinicznych i zapisanie ich numerów w kolejności od najwyższej dd^ajnizsźej: Uzyskamy w efekcie następujący szereg cyfr: 2780153 4 6 9. jColejną czynnością jest wstawienie w odpowiednim miejscu szeregu symboli kodujących ich wysokość. A oto te symbole:

>    90 T *1    ;

l 80 - 89 T K 70 - 79 T • « fi 60 - 69 T p | 50 - 59 T j\

I 40 - 49 T Y 30 - 39 T

\ JeśĆ Uf^da^^^przedziale znajduj#$ię/dwic lub więcej skal, symbol oznaczający' i$&yfo^k<^ siaw^    z tych skal. j

Alak~będzie teraz wygłądaTnas2 hipotetyczny profil: ""Ir

W podobny "sposób kodujemy również skale kontrolne, przy czym ich kod umieszczamy na prawo od profilu klinicznego. Poprawiony kod przy-.bierzę^^T^ępiljąisl'postać:

Skale, które mają tą samą wysokość lub różnią się jednym punktem należy podkreślić, przy czym jeśli skale mają identyczny wynik umieszczamy je w kodzie profilu w takiej kolejności, w jakiej są na profilu. I tak, gdyby w przykładowym wynik w skali 2 wynosił 89 T a wynik w skali 3 -88 T to ich zapis w kodzie Welsha wyglądałby następująco:

22*’80'l-53/4:6»^!9 FU7/K