65891 Strona110

§ 7. STOP ELEKTRON

Lekkistop zwany elektronem zawiera około 90% magnezu oraz glin, cyjk, mangan i inne metale.

Niżej podano przybliżony skład dwóch rodzajów elektr onu uży-wanegodo wyrobu korpusów bomb zapalających.

90,5%

8%

1,5%

93,8%

0,5%.

0,2%

5,1%

0,2%

0.5%

Rys. 46. Niemiecka 1    - kilogramowa

bomba sapalająca: 1 — koipus elektronowy; 2 — stabilizator; 3 — masa ter-mitowa; 4 i 5 — masy pośrednie; 6 — masa podpalona; 7 — oczko pod japalnik; 8 — otwory gazowe; 9 — korek elektronowy (wkręcony)

1.    Magnez Glin

Cynk i mangan

2.    Magnez Glin Miedź Cynk Krzem Żelazo

Stop elektron ma ciężar właściwy 1,80—1,83; posiada on doskonałe własności mechaniczne. Temperatura topnienia wynosi 630—635 C. Jest on odporny na działanie roztworów alkalicznych, natomiast ulega nieznacznej korozji pod wpływem nawet słabych roztworów kwasów ub soli amonowych. W wyniku palenia elektro-⁷ nu osiąga się wysoką temperaturę (do 2000 C), przy czym wydziela się znaczna ilość ciepła (około 6 kcal/g).

Elektronu używa się do wyrobu różnych środków zapalających, ale przede wszystkim do wyrobu korpusów małych bomb lotniczych zapalających (o ciężarze około 1 kG).

W takich wyrobach elektron spala się kosztem tlenu powietrza. Powstaje przy tym niewielki, jaskrawy płomień i wydziela się pewna ilość białego dymu będącego tlenkiem magnezu.

Elektron zapala się za pomocą sprasowanych lub sproszkowanych termitów albo też mas na podstawie termitów. umieszczonych wewnątrz korpusów bomb elektronowych (rys. 46).

Na podstawie rozważań termochemicznych można przypuszczać, że palący się elektron utlenia się nie tylko tlenem (azotem) powietrza, ale również tlenem drewna, które zapala.

Fosfor, jego roztwory i związki stosuje się zwykle do zapalanią łatwo palnych materiałów.

Zaletą fosforu jest jego zdolność do samozapalania się wtedy, gdy jest on w postaci drobno sproszkowanej. Poniżej podano reakcję palenia się fosforu na powietrzu: 4 P ! 5 0₂= 2 P^O-.

Podczas palenia tworzy się żółtawobiały płomień i wydziela się znaczna ilość bardzo trwałego na powietrzu białego dymu — pięciotlenku fosforu.

A Gorłow podaje, że granaty moździerzowe i ręczne granaty z fosforem okazały się bardzo groźnymi środkami przy prowadzeniu walki okopowej. Wybuch takich min, wydzielając znaczną ilość dymu, działa wybitnie demoralizująco. Drobne bryzgi roztopionego, palącego się fosforu, przepalając odzież i spalając ciało, powodują ciężkie poparzenia skóry.

Biały fosfor jest to substancja biała, o miękkiej konsystencji wosku. Ciężar właściwy wynosi 1,83 G/cm^a, temperatura topnienia 44 C, temperatura wrzenia 290 C.

Podstawową wadą fosforu białego jako środka zapalającego jest jego niska temperatura palenia (poniżej 1000'C), a także trudności związane z elaboracją; zalewanie skorup fosforem powinno się odbywać pod wodą, aby uniknąć samozapłonu. Należy również dodać, że biały fosfor jest bardzo trujący (doza śmiertelna 0,1 g).

Znacznie mniej aktywny fosfor czerwony bywa rzadko używany jako środek zapalający. W niektórych jednak przypadkach wypełnia się korpusy mieszaniną białego i czerwonego fosforu.

Roztwory fosforu. Najlepszym rozpuszczalnikiem fosforu białego jest dwusiarczek węgla (100 g nasyconego roztworu zawiera w temp. 0 C 81 g fosforu); ponadto biały fosfor dobrze rozpuszcza się w wielu rozpuszczalnikach organicznych, na przykład w benzynie, terpentynie i innych.

Przy rozlaniu roztworu fosforu w CS;, dwusiarczek węgla odparowuje łatwo, a. na oblanym przedmiocie pozostają drobne cząsteczki fosforu, które łatwo zapalają się na powietrzu, zapalając również otaczające je pary dwusiarczku węgla.

W celu zmniejszenia prędkości procesu palenia do roztworu fosforu w dwusiarczku węgla dodaje się ciekłych produktów naftowych, olejów drzewnych, nilrozwiązków i innych substancji.

Fosfor czerwony nie rozpuszcza się w dwusiarczku węgla.

223