81025 IMG"61 (2)

r WIADOMOŚCI OGÓLNI

życia ludzi, powoduje istotną w skutkach dezorganizację życia społecznego, czy też doprowadza do zniszczenia urządzeń lub zahamowania procesu produkcyjnego, (jak np. pompy odwadniające kopalnie, urządzenia zasilające lub sterujące procesem hutniczym wielkiego pieca). Odbiorniki takie są zwykle same rezerwowane (np. rezerwowa pompa) i powinny być zasilane co najmniej z dwóch niezależnych źródeł energii. Niekiedy wymagane jest natychmiastowe (samoczynne) przełączanie zasila- , nia na źródło rezerwowe.

Następną grupę stanowią odbiorniki, dla których przerwa w zasilaniu przynosi duże straty gospodarcze lub może stać się przyczyną poważniejszych zakłóceń w życiu społecznym (np. oddział produkcyjny fabryki, wytwarzający produkt wyjściowy dla pozostałych oddziałów, budynki administracyjno-publiczne, szkoły, " kotłownie). W warunkach zakłóceniowych wymagane jest zapewnienie rezerwowego zasilania przynajmniej dla części takich odbiorników, co pozwoli ograniczyć straty gospodarcze i społeczne.

Odbiorniki, dla których przerwa w zasilaniu nie powoduje większych strat produkcyjnych i społecznych, nie wymagają zasilania rezerwowego. Wymagane jest jednak takie rozwiązani^, aby możliwa była likwidacja w krótkim czasie przerwy , w zasilaniu. Na przykład przy stacjach jednotransformatorowych w sieciach miej- , skich, jest wymagana rezerwa magazynowa transformatorów.

Szczegółowe wymagania dotyczące sposobu zasilania odbiorników podawa- -ne są w wytycznych branżowych i wymaganiach technologicznych. W przypadku 3 zakładów przemysłowych wynikają one z warunków BHP, technologii produkcji 7] i wartości produkcji. W przypadku odbiorników nieprzemysłowych określenie wymagań jest bardziej złożone, dotyczy bowiem rozległego i różnorodnego obszaru działalności gospodarczej i społecznej. Przeważnie w takich przypadkach wytyczne dotyczące zasilania zawarte są w instrukcjach poszczególnych resortów. Według odrębnych zasad określa się warunki dostawy energii do obszarów sieciowych.

Są to już jednak zagadnienia związane z planowaniem systemów elektro- • energetycznych [19J.

1.2.3. Zasilanie stacji

Zasilanie stacji jest realizowane z układów sieciowych, odznaczających się dużą różnorodnością, np. układów promieniowych, pętlicowych lub magistralnych, pracujących w układach otwartych i układach zamkniętych. W kraju sieci o napięciu 220 kV i 110 kV pracują jako zamknięte, a sieci napięć średnich pracują jako otwarte, _: co powinno być uwzględnione przy określeniu warunków zasilania. Rozróżnia się następujące sposoby zasilania stacji:

—    zasilanie końcowe,

—    zasilanie wieloma liniami o zmiennym sposobie pracy (zmiennym kierunku przepływu energii).

Przy zasilaniu końcowym linie elektroenergetyczne dołączone do szyn zbiorczych zasilają tylko określoną stację. Można przy tym rozróżnić zasilanie

jednostronne •— z jednego punktu zasilającego (elektrowni, węzła sieciowego, GPZ), dwustronne — z dwóch punktów zasilających i wielostronne — z wielu punktów zasilających. Odmianą zasilania końcowego jest zasilanie odczepowe, gdy stacja jest zasilana jedną linią odgałęzioną od toru linii wysokiego napięcia. Zasilanie końcowe stosowane jest najczęściej w przypadku stacji przemysłowych, gdy jednocześnie z budową zakładu przemysłowego budowane są linie elektroenergetyczne, przeznaczone do zasilania tego zakładu. Zasilanie końcowe dwiema i większą liczbą linii może odznaczać się dużą niezawodnością pracy, zwłaszcza gdy linie są prowadzone różnymi trasami i dołączone są do różnych źródeł. Zasilanie końcowe jedną linią i zasilanie odczepowe może być stosowane w przypadku, gdy warunki pracy stacji nie wymagają rezerwy sieciowej lub gdy jest zapewnione rezerwowe zasilanie z innych stacji.

Zasilanie wieloma liniami jest charakterystyczne dla stacji przeznaczonych do pracy w rozbudowanym układzie sieciowym. Wieloma liniami zasilane są węzłowe stacje elektroenergetyczne najwyższych napięć. Przy tego rodzaju zasilaniu, praca linii zasilających stacje zależy od decyzji dyspozytora.

Niezawodność zasilania wieloma liniami może być bardzo duża i zależy od układu sieci zasilającej, a także od zakresu zastosowanej automatyki i zabezpieczeń. Szczególnie duża niezawodność zasilania jest zapewniona przy zasilaniu stacji z sieci zamkniętych wysokich napięć.

Źródła zasilania stacji muszą być przedmiotem szczegółowej analizy, uwzględniającej wymagania niezawodności dostawy energii do odbiorców w projektowanym układzie sieciowym.

Za zasilanie niezależne uznaje się takie drogi przesyłu energii elektrycznej do odbioru, które nie powodują żadnych ograniczeń w pracy w innych drogach przesyłu w przypadku zakłócenia w pracy lub remontu dowolnego elementu tej drogi.

Za niezależne źródła zasilania można uważać:

— szyny lub wydzielone sekcje szyn elektrowni lub elektrociepłowni, gdy układ szyn i łączników pozwala zasilać niezależnie każde szyny lub wydzieloną sekcję szyn;

—    szyny lub wydzielone sekcje szyn głównych stacji elektroenergetycznych powiązanych z systemem sieci najwyższych napięć, przy założeniu, że zakłócenie w jednym układzie lub sekcji szyn nie powoduje zakłóceń w prący pozostałych elementów stacji;’

—    zastępcze źródło energii, jak np. zespół prądotwórczy, bateria akumulą-

torowa.

Przy projektowaniu' zasilania stacji należy przeanalizować możliwość dostarczenia niezbędnej ilości energii, określonej przez warunki zasilania odbiorów we wszystkich charakterystycznych sytuacjach zakłóceniowych. Przy analizie pracy zakłóceniowej zakłada się na ogół jednoczesne uszkodzenie tylko jednego elementu, na przykład jednego układu czy sekcji szyn, jednego transformatora, jednego wyłącznika. Instrukcje branżowe i wymagania technologiczne w zakładach przemysłowych mogą zalecać uwzględnienie równoczesnego wystąpienia zdarzeń powodujących

2«

19