82082 Obraz
6 (129)

DO NAJBARDZIEJ SAMOTNYCH

/wracam się do was, do was wszystkich, którzy wiecie, gdzie może dojść samotność człowieka, jak smutek islnienia może zaciemnić życie i drżenie jednostki oraz wstrząsnąć tym światem. Zwracam się do was nie po to, hy odnaleźć to, czym żyję, lecz by połączyć nasze samotności. Bracia w rozpaczy, w tajemnym smutku i powstrzymywanych łzach, nas wszystkich połączyło szalone pragnienie ucieczki przed życiem, lęk przed tyciem i bojaź-tiwość naszego szaleństwa. Straciliśmy odwagę przez zbytnią samotność; zapomnieliśmy o życiu, zbytnio mzpamiętując życie. Tak wiele samotności trzeba, by itolrzeć do śmierci i tyle rozczarowań, by osiągnąć wy-i zoczenie? Czemu nicość musi być naszą śmiercią? Za dużo myśleliśmy o nas samych, by życie nas nie ukarało; za bardzo kochaliśmy śmierć, by móc nadal mówić o miłości. Życie jest tylko tam, gdzie jest ciągły początek, lecz my tylko kończymy życie w każdej chwili, a nasze istnienie — czyż jest ono czymś innym niż wiecznym kończeniem? Kto nam da nadzieję na zapomnienie o śmierci nam, którzy jesteśmy zupełnie samotni i których życie porzuca na uboczu?

Bracia w rozpaczy, czyżbyśmy zapomnieli o sile naszych samotności, czyżbyśmy zapomnieli, że najbardziej