Obraz4 (100)

-    do odważania cieczy stosuje się pipetki wagowe z kranem (rys. 2.5a),

-    do odważenia substancji żrących należy wykorzystać ampułki wagowe, których końcówka zostaje zatopiona przed przystąpieniem do ważenia (rys. 2.5b).

a    b

Rys. 2.5. Naczyńka wagowe do odważania cieczy (a) i substancji żrących (b)

Literatura

1.    Minczewski J., Marczenko Z., Chemia analityczna, t. I, Podstawy teoretyczne i analiza jakościowa, PWN, Warszawa 1997.

2.    Minczewski J., Marczenko Z., Chemia analityczna, t. II, Analiza ilościowa, PWN, Warszawa 1997.

3.    Cygański A., Chemiczne metody analizy ilościowej, Wyd. Naukowo--Techniczne, Warszawa 1994.

4.    Domka F., Chemiczne metody analizy ilościowej, Wyd. Naukowe UAM, Poznań 1994.

3. ANALIZA WAGOWA

Metody wagowe (grawimetryczne) i miareczkowe określane mianem klasycznych metod analizy ilościowej należą ciągle do popularnych metod stosowanych w dzisiejszych laboratoriach analitycznych. Popularność metod grawimetrycznych wynika z ich powszechnego charakteru i dużej dokładności. Można je stosować do oznaczania wszystkich metali i niemetali z błędem względnym nie większym niż 0,1%. Ponadto, metody te znajdują zastosowanie do oznaczania cech wiążących się z masą, jak np. wilgotność, obecność wody krystalicznej czy konstytucyjnej. Wadą jest stosunkowo długi czas wykonania. Największe znaczenie w grawimetrii mają analizy oparte na reakcjach strąceniowych.

3.1. Wstęp teoretyczny

Oznaczenia wagowe polegają najczęściej na dokładnym określeniu masy oznaczanej substancji (składnika) w postaci trudno rozpuszczalnego osadu, który po odsączeniu, dokładnym przemyciu i wysuszeniu waży się wprost albo też przeprowadza się go w inny związek o ściśle określonym składzie. Z masy osadu oblicza się zawartość oznaczanego składnika w badanej próbce. Wydzielony z roztworu osad musi być praktycznie nierozpuszczalny w danym roztworze, a jego część rozpuszczona w cieczy macie-

45