85508 skanuj0369

dnio 160-7-12500 N-m. Łubki wykonuje się z żeliwa Z1 200 lub rzadziej ze staliwa. Orientacyjna masa sprzęgła, w zależności od jego wymiarów, wynosi wg normy od 3 do 100 kg.

Jak już wyjaśniono w p. 14.2, znormalizowane sprzęgło łubkowe dobiera się z podanej normy na podstawie średnicy wału i przenoszonego maksymalnego momentu obrotowego. Ponieważ sprzęgło przenosi moment dzięki siłom tarcia, powinien być spełniony warunek

M_T>M_max = KM N-m    (14.5)

Wartość momentu tarcia między czopem wału i łubkami wyznacza się przy założeniu równomiernego rozkładu nacisku pomiędzy współpracującymi powierzchniami

M_t = p-n-d'-^’ ił-— MN-m    (14.6)

gdzie:

p — nacisk wywołany dociskiem śrub, w MPa, d, L — średnica otworu (wału) i długość łubek, w m, p — współczynnik tarcia (p = 0,1 -i-0,2).

Wywołanie odpowiedniego nacisku zależy od siły, z jaką dokręca się śruby. Siłę rozciągającą jedną śrubę (napięcie śruby) Q_y można obliczyć wg wzoru

Qi =

pd-L

MN

(14.7)

w którym: n — liczba śrub.

Podstawiając wartość p d-L wyznaczoną ze wzoru 14.6, otrzymuje się

(14.8)

4 m_t = m_max

n-dp-n n-d-p-n

Według powyższego wzoru można ustalić napięcie śrub, potrzebne dla przeniesienia momentu, na który oblicza się sprzęgło. Znając napięcie śrub ustala się wartość naprężeń w śrubach (podanych w normie) wg wzoru

(14.9)

i na ich podstawie dobiera się materiał śrub.

Zaletą sprzęgieł łubkowych jest dość łatwy ich montaż i demontaż. Do wad zalicza się duże wymiary, znaczną masę oraz trudność wyrównoważenia sprzęgła. Ze względu na podane wady sprzęgła łubkowe znajdują zastosowanie tylko w napędach wolnobieżnych.

369