DSCF5386

z. rszemca

cd. tabeli 2.16

r r	2	3 Szklist	4 ość ziarna (%	5 )	6	L—Z—
Korweta	19	20	26	35	89	86
pegassos Zyta	7	13	17	9	17	21
	45	49	60	71	79	76
	Zawartość białka w ziarnie (% s.m.)
Korweta	10,1	10,5	11,3	11,9	12,8	13,4
Pegassos	10,2	11,0	11,7	11,8	12,8	13,8
Zyta	12,2	12,1	12,6	13.0	14,6	15,4
—		Test sedymentacji SDS		[ml)
Korweta	56	63	66	71	71	72
Pegassos	66	67	73	72	79	78
Zyta	76	79	73	79	79	82
	Test sedymentacji Zelenyee			jo (ml)
Korweta	22	24	29	33	39	44
Pegassos	26	27	29	31	35	41
Zyta	37	37	38	39	50	60
		Liczba	opadania (s)
Korweta	317	354	388	373	389	378
Pegassos	292	271	303	291	280	281
Zyta	301	316	302	357	364	288

2.7.3. Materiał siewny i siew

Warunkiem wykorzystania potencjału plonotwórczego pszenicy jest rozkrze-wienie roślin przed zahamowaniem jesiennej wegetacji, co można osiągnąć tylko przy wczesnym siewie. Siew opóźniony powoduje przeniesienie fazy krzewienia na wiosnę. Krzewistość wiosenna nie jest plonotwórczo równoznaczna z jesienną (patrz rozdz. 1.3). Rozkrzewienie jesienne stanowi warunek odpowiedniej zwartości kłosów i dobrego wyrównania wysokości pędu bocznego z głównym. Opóźniony siew powoduje skrócenie długości wszystkich pędów, a szczególnie bocznych z krzewienia wiosennego, co pogarsza architekturę łanu. Wczesny siew umożliwia rozpoczęcie procesu różnicowania elementów kłosa już jesieńią. Pszenica, która nie osiąga fazy krzewienia jesienią, nie rozpoczyna także różnicowania stożka wzrostu przed zimą. Proces ten odbywa się dopiero na wiosnę, w warunkach szybko wydłużającego się dnia, rosnącej temperatury i zmniejszającej się wilgotności. Faza ta niekorzystnie skraca się. Efektem jest mniejsza płodność kłosów, spotęgowana dodatkowo przez redukcję powierzchni asymilacyjnej roślin (rys. 2.15).