Młotki Schmidta należą do grupy przyrządów określających powierzchniową twardość betonu na podstawie pomiaru odskoku od powierzchni betonu ciężaru uderzającego z określoną siłą. Uderzenie jest wywoływane układem sprężynowym młotka.
Stosuje się cztery podstawowe typy młotków Schmidta:
■ typ N - normalny, o energii uderzenia 0,225 kGm ~ 2,21 Nm, przeznaczony do badania betonu zwykłego w elementach prefabrykowanych i konstrukcjach z betonu;
■ typ L - lekki, o energii uderzenia 0,075 kGm ~ 0,74 Nm, przeznaczony do badania betonu lekkiego, zapraw itp.;
■ typ M - ciężki, o energii uderzenia 3 kGm ~ 29,5 Nm, przeznaczony do badania betonu w nawierzchniach dróg i lotnisk, w konstrukcjach mostów, w fundamentach oraz innych konstrukcjach masywnych;
■ typ P - wahadłowy, o energii uderzenia 0,09 kGm ~ 0,88 Nm, przeznaczony do badania betonu i materiałów o małej twardości i wytrzymałości, takich jak gazobetony, tynki itp.
Ponadto produkowane są specjalne odmiany podstawowych typów młotków przeznaczone do wykonywania pomiarów pod wodą lub w warunkach silnego zapylenia.
Metodę sklerometryczną należy stosować do nieniszczącego badania elementów prefabrykowanych oraz monolitycznych konstrukcji betonowych, żelbetowych i sprężonych, których grubość nie przekracza:
■ 20 cm - przy dostępie jednostronnym;
■ 40 cm - przy dostępie dwustronnym;
■ 60 cm - przy dostępie co najmniej z trzech stron.
Dopuszcza się stosowanie metody do określenia wytrzymałości betonu warstwy przypowierzchniowej w elementach o większych wymiarach.
Przy badaniu należy ustawić młotek Schmidta prostopadle do powierzchni betonu i powoli naciskać. Nacisk powoduje cofanie się masy uderzeniowej i naciągnięcie sprężyny uderzeniowej. Cofnięcie się masy aż do urządzenia spustowego powoduje jej automatyczne zwolnienie i uderzenie w trzpień. Po uderzeniu w trzpień masa uderzeniowa odskakuje o pewien odcinek, uwidoczniony za pomocą wskaźnika na skali. Skala ma 75 mm i jest podzielona na 100 części. Odczyt na niej nazywa się liczbą odbicia i oznacza się literą L.