img039

(przestrzeni adresowej) i pp ma do niego bezpośredni dostęp. Ponadto deskryptor podaje „namiary” tego segmentu w przestrzeni adresowej tj. adres początku i rozmiar segmentu. W deskryptorze zawarta jest także informacja o prawach dostępu do danego segmentu.

Wielkość wszystkich segmentów może znacznie przewyższać objętość pzestrzeni adresowej pp (2^Jl bajtów). Oczywiście pp, z przyczyn technicznych, ma zainstalowaną pamięć znacznie mniejszą (4,8,16,32 M-bajty) i w tej pamięci mogą znajdować się segmenty adresowane bezpośrednio przez pp (tzw. segmenty obecne - mają one ustawiony bit obecności P=1 w swoim opisie czyli tzw. deskryptorze).

Każde aktualnie wykonywane przez pp zadanie ma dostęp do:

- 1-go segmentu kodu    (wskazuje go zawartość rejestru CS)

- 1 -go segmentu stosu    (wskazuje go zawartość rejestru SS)

- 4-ch segmentów danych    (wskazuje je zawartość rejestrów DS, ES, FS, GS)

W trybie wirtualnymi zawartość rejestrów segmentowych (CS, SS, DS., FS, PS, GS) jest inaczej interpretowana przez pp. Mianowicie zapisujemy tam numer pozycji w tablicy deskryptora pod którym umieszczony jest opis odnośnego segmentu (czy jest w pamięci, od jakiego aktualnie adresu i jaki zapisuje obszar).

Jeśli po zapisaniu do rejestru segmentowego nowego numeru deskryptora (opisu danego segmentu) pp stwierdzi, że aktualnie dany segment nie znajduje się w przestrzeni adresowej, to zgłasza stan wyjątkowy (przerwanie wewnętrzne) i przechodzi do procedury systemowej obsłuai wyjątku braku segmentu (nieobecność segnentu rozpoznaje się po bicie P=0 w jego opisie tj. deskryptorze).

Procedura ta znajduje wolne miejsce w pamięci operacyjnej i wpisuje tam zadany, brakujący segment odczytując go z pamięci zewnętrznej (dyskowej). Po ulokowaniu segmentu w pamięci operacyjnej następuje uaktualnienie jego opisu w deskryptorze, tzn. należy zapisać adres od którego dany segment się zaczyna i ustawić w atrybutach deskryptora P=ł. Jeśli procedura przed załadowaniem Zadanego segmentu stwierdzi brak wolnego miejsca w pamięci operacyjnej to usuwa inne segmentu (najrzadziej bądź najdawniej używane). Usunięcie sprowadza się oczywiście do wyzerowania bitu P w aeskryptorach usuwanych segmentów. Zwraca się uwagę, że ten sam segment jeśli jest wprowadzony do pamięci operacyjnej, to może być tam lokowany za każdym razem w innym miejscu.

Położenie w pamięci tablicy deskryptora i jej rozmiar definiuje rejestr GDTR. Należy tu zaznaczyć, że chodzi tu o tablicę globalną. Jest ona wspólna dla wszystkich zadań. Poza tym każde zadanie może mieć (choć nie jest to obowiązujące) swoją tablicę lokalną z deskryptorami.