Zatwierdził:

…………….

KONSPEKT ZAJĘĆ

I. Przedmiot: Ratownictwo Medyczne

II. Temat: Reanimacja (pozycja boczna ustalona, sztuczne oddychanie, przywracanie krążenia, reanimacja krążeniowo - oddechowa)

. Czas trwania zajęć: 1 x 45 minut zajęcia teoretyczne 1 x 45 minut zajęcia praktyczne.

IV. Metoda nauczania: 1. nauczanie teoretyczne:

- wykład

- pogadanka

- dyskusja

- opis

- opowiadanie

- wyjaśnienie

2. nauczanie praktyczne:

- rozwijanie umiejętności

- pokaz

- ćwiczenie

- instruktaż

- inscenizacja

V. Typ lekcji

1. obejmująca kilka momentów procesu dydaktycznego

2. poświęcona podaniu nowego materiału

3. problemowa

4. poświęcona powtórzeniu wiadomości

5. obejmująca ćwiczenia praktyczne

6. poświęcona sprawdzeniu wiadomości i umiejętności

VI. Format zajęć

1. system klasowo - lekcyjny

2. praca grupowa

3. zapoznanie z obiektami, urządzeniami i instalacjami

4. zajęcia praktyczne - ćwiczenia praktyczne ze sprzętem

VII. Miejsce zajęć

1. sala wykładowa

2. plac ćwiczeń

3. stanowisko ćwiczebne

4. zakład produkcyjny lub inne obiekty

VIII. Cel ogólny:

POZNAWCZY -

KSZTAŁCĄCY -

WYCHOWAWCZY -

IX. Pomoce dydaktyczne (wykaz sprzętu)

- foliogramy

- rzutnik

- filmy

- monitory + magnetowid

- tablica lekcyjna

- makiety

- przekroje

- programy multimedialne

- komputer

- PN

- zdjęcia

- inne

TORBA R 1

___________________________________________________________________

X. Zagadnienia do zajęć:

1. Pozycja boczna ustalona

2. Sztuczne oddychanie

3. Procedury ratownicze w zakresie pierwszej pomocy medycznej

4. Reanimacja Krążeniowo - Oddechowa

XI. Literatura do zajęć:

Pierwsza pomoc - sposoby postępowania w nagłych wypadkach.

XII Plan zajęć:

Lp.	Treść zajęć	Czas	Uwagi
1.	1. Część wstępna: 2. Czynności organizacyjno - porządkowe. - przyjęcie meldunku - sprawdzenie obecności - podanie tematu i przygotowanie odpowiednich pomocy dydaktycznych.	2
2.	3. Część zasadnicza: Pozycja boczna ustalona: W pozycji bocznej dzięki odchyleniu głowy do tyłu język wysunięty jest mocno do przodu, co udrażnia drogi oddechowe, a niskie ułożenie ust pozwala na swobodny wyciek płynu lub ewentualnie wymiocin na zewnątrz. Dzięki odpowiedniemu ułożeniu rąk i nóg, ciało zabezpieczone jest przed przewróceniem się na plecy lub na brzuch. Aby ułożyć ciężką osobę w tej pozycji należy rozpocząć od ułożenia jej na wznak z wyprostowanymi nogami. Ręce układamy wzdłuż tułowia. Następnie podkurczamy lewą nogę ratowanego tak, aby kolano było uniesione w górę, a stopa oparta płasko o podłoże. Lewą rękę staramy się ułożyć jak najbliżej ciała. Klękamy po lewej stronie ratowanego, na wysokości jego brzucha i chwytamy go za prawy nadgarstek. Ciągnąc nadgarstek i wpychając lewą rękę ratowanego pod jego bok przekręcamy ciało na lewy bok, pilnując, aby lewa noga pozostała zgięta. Na koniec zginamy prawą rękę poszkodowanego i podkładamy jego prawą dłoń pod policzek, odciągając głowę do tyłu. Uwaga: pod żadnym pozorem nie wolno zostawić nieprzytomnego samego. Co kilka minut należy kontrolować jego oddech i tętno. Stan, w jakim znajduje się ratowany musi być stale kontrolowany bez względu na stopień zaawansowania akcji i bez względu na jej aktualne powodzenie. Dlatego nigdy nie pozostawiajmy nieprzytomnego bez opieki, nawet jeżeli mielibyśmy udać się osobiście do telefonu celem wezwania lekarza, ponieważ w tym czasie może dojść do wyczerpania się ostatnich rezerw życiowych poszkodowanego. Sztuczne oddychanie: Jedyna skuteczna bez przyrządowa metoda sztucznego oddychania polega na systematycznym wdmuchiwaniu do płuc ratowanego powietrza wydychanego przez ratownika. Należy od razu podkreślić, że powietrze wydychane z płuc zawiera około 16% tlenu (w porównaniu z 21% tlenu w powietrzu atmosferycznym), co zupełnie wystarcza do podtrzymania życia. Dlatego nie jest konieczne powstrzymywanie oddechu przez osobę ratującą -- jest to nawet niewskazane ze względu na ogromną pracę wykonywaną przez ratującego podczas reanimacji. W celu przeprowadzenia sztucznego oddychania ratownik klęka z lewej strony, nieco z tyłu głowy ratowanego odchyla głowę ratowanego do tyłu (tak, jak opisano powyżej), a następnie prawą ręką przytrzymuje czoło i zamyka nos poszkodowanego, a lewą przytrzymuje jego brodę przyciskając żuchwę do szczęki górnej i rozwierając kciukiem wargi. Co 4-5 sekund (15-12 oddechów na minutę) ratownik nabiera powietrza, nachyla się nad ratowanym i obejmując szczelnie ustami jego usta wdmuchuje do nich swe powietrze, obserwując jednocześnie, czy unosi się klatka piersiowa ratowanego. Unoszenie się brzucha (nadbrzusza) świadczy o niedrożności dróg oddechowych -- powietrze dostaje się wtedy do żołądka ratowanego (co nie przynosi żadnych efektów!) Po wdmuchnięciu powietrza ratownik prostuje się i obserwuje opadanie klatki piersiowej ratowanego, wykonując w tym czasie wdech. Jeśli przy wdmuchiwaniu powietrza napotykamy opór, to należy ponowić zabieg udrożnienia dróg oddechowych. Zabieg sztucznego oddychania można stosować też wdmuchując powietrze do nosa ofiary. Zmienia się wtedy jedynie sposób ułożenia rąk ratownika na głowie ratowanego: prawa ręka przytrzymuje czoło, a lewa zaciska wargi ratowanego, aby nie wydostawało się przez nie wdmuchiwane powietrze. Postępowanie takie jest wskazane w wypadku urazu szczęk, ran warg, lub niemożności udrożnienia jamy ustnej. W razie ratowania osoby znacznie mniejszej, np. dziecka lub noworodka, usta ratownika obejmują zarówno usta, jak i nos ratowanego. Obie ręce ratownika zajmują się wtedy tylko utrzymaniem odchylenia głowy do tyłu. W wypadku ratowania dzieci i noworodków rytm wdmuchiwania powietrza powinien być szybszy: 20-25 oddechów na minutę. Należy natomiast zwracać uwagę, aby nie wdmuchiwać zbyt dużo powietrza: klatka piersiowa ratowanego nie powinna unosić się wyżej, niż przy oddechu normalnym. Resuscytacja krążeniowo oddechowa: Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (w skrócie RK-O) jest zespołem zabiegów, których zadaniem lub skutkiem jest przywrócenie podstawowych objawów życia, tj. co najmniej krążenia krwi lub krążenia krwi i oddychania. Algorytm wykonywania resuscytacji krążeniowo-oddechowej przez jedną osobę Ocena miejsca zdarzenia pod kątem bezpieczeństwa Potrząśnij poszkodowanego za obydwa ramiona i zapytaj się: "Czy pan/pani mnie słyszy?" Krzyknij po pomoc Udrożnij drogi oddechowe odchylając głowę trzymając jedną ręką za czoło a drugą za żuchwę. Sprawdź nie dłużej niż przez 10 sekund oddech próbując usłyszeć go, wyczuć na policzku i obserwując ruchy klatki piersiowej poszkodowanego. Powinieneś wyczuć co najmniej 2 oddechy. Jeśli poszkodowany nie oddycha: Zadzwoń na 112 (ogólnoeuropejski numer alarmowy) lub 999, WEZWIJ POMOC! (Wybranie numeru 112 z jakiegokolwiek telefonu powinno spowodować połączenie z centrum powiadamiania ratunkowego (CPR). Do czasu utworzenia systemu takich centrów możliwe jest przekierowanie połączenia do najbliższej jednostki policji, stąd w uzasadnionych przypadkach wskazane jest skontaktowanie się od bezpośrednio z pogotowiem ratunkowym przy pomocy numeru 999) 30 uciśnięć klatki piersiowej 2 wdechy + 30 uciśnięć U dzieci, niemowląt, topielców oraz wisielców po sprawdzeniu oddechu należy wykonać 5 "wdechów życia" , należy również pamiętać o intensywności ucisku - u dzieci wykonujemy je jedną dłonią, u niemowląt dwoma palcami. Pozycja otwartych dróg oddechowych i kontrola oddechu Po odzyskaniu prawidłowego oddechu przez osobę reanimowaną należy kontrolować czynności życiowe poszkodowanego do przybycia profesjonalnej pomocy (np. karetki pogotowia ratunkowego). Należy zwrócić uwagę na utrzymanie głowy poszkodowanego w pozycji odchylonej (udrożnione drogi oddechowe). Poszkodowanego układamy w pozycji bocznej ustalonej (pozycji bezpiecznej) tylko gdy musimy pozostawić go samego np. w celu wezwania pomocy. Uwagi: RKO przerywamy jeżeli: Ratownik opadnie z sił Poszkodowany odzyska funkcje życiowe (niezwykle rzadko) Przybędzie profesjonalna pomoc Nie wykonujemy RKO na miękkiej powierzchni (łóżko, materac) Nie sprawdzamy tętna jak było dawniej Przy podejrzeniu urazu kręgosłupa, jeśli potrafimy drogi oddechowe udrażniamy poprzez wysunięcie żuchwy. W ostateczności dozwolone jest delikatne odchylenie głowy. W przypadku obecności na miejscu wypadku dwóch lub więcej ratowników ten sam ratownik powinien robić wdechy i uciśnięcia w danej serii. W takiej sytuacji osoba prowadząca resuscytacje powinna się zmieniać co dwie minuty (mniej więcej pięć serii uciśnięć). Podstawowe czynności przy resuscytacji Celem podstawowych czynności resuscytacyjnych (BLS - Basic Life Support) jest zapewnienie krążenia i oddechu do czasu przybycia ekipy wykwalifikowanych ratowników, które rozpoczną zaawansowanymi zabiegami reanimacyjnymi (ALS - Advanced Life Support). Pamiętaj  Nieodwracalne zmiany w mózgu, u poszkodowanego przebywającego w normalnych warunkach termicznych, zaczynają się już po 4-6 min. niedotlenienia, a zmiany w sercu po 15- 30 min. Dlatego tak ważne jest zapewnienie pomocy poszkodowanemu jak najszybciej po zatrzymaniu oddechu/krążenia! A - airways - drogi oddechowe - zapewnij poszkodowanemu drożność dróg oddechowych i dostęp do powietrza B - breathing - oddech - zapewnij poszkodowanemu "oddech" - jeśli poszkodowany nie oddycha przystąp do sztucznego oddychania C - circulation - krążenie - zapewnij poszkodowanemu "krążenie" - jeśli nie wyczuwasz pulsu przystąp do masażu serca Sztuczne oddychanie Sztuczne oddychanie stosowane jest w przypadku sytuacji stwierdzenia bezdechu ofiary. Do jego wykonania stosuje się dwie podstawowe metody przywracania oddechu, opisane poniżej. Celowością tego zabiegu jest przedłużenie funkcji życiowych ofiary lub nawet pobudzenie do własnego oddechu poprzez "oddech zastępczy" Metoda usta-nos Jest to najskuteczniejsza metoda wentylacji. Zapewnia lepsze uszczelnienie, zmniejsza ryzyko rozdęcia żołądka i wywołania wymiotów. Postępowanie: Odchyl głowę pacjenta jedną rękę kładąc na jego czole, drugą pod brodą jednocześnie zamykając mu usta Nabierz głęboki wdech, obejmij ustami nos i mocno wdmuchnij powietrze. Pod koniec wdechu otwórz usta pacjenta, aby ułatwić ucieczkę powietrza. Zatrzymanie krążenia Zatrzymanie krążenia w ciągu 10-15 s prowadzi do utraty przytomności. Objawy: brak tętna na dużych tętnicach (np. szyjnej). Tętno badamy za pomocą palca wskazującego i środkowego - nigdy kciukiem! Tętnicę szyjną najłatwiej można wyczuć wsuwając palce pomiędzy tchawicę a znajdujący się w tej okolicy mięsień (zaczyna się na podstawie czaszki, trochę za kątem żuchwy i biegnie skośnie do przyśrodkowego końca obojczyka) utrata przytomności charczący oddech lub bezdech sina lub blada skóra Zasady masażu serca: Pacjenta zawsze należy ułożyć na plecach, koniecznie na twardym podłożu, Pacjent w trakcie masażu serca musi być wentylowany, Najnowsze wytyczne nie zalecają długotrwałego wyszukiwania odpowiedniego miejsca ucisku. Ręce kładziemy na środku klatki piersiowej i w tym miejscu prowadzimy masaż. Aby ratownik mógł skutecznie uciskać przez odpowiednio długi czas i skutecznie prowadzić masaż serca musi trzymać wyprostowane ręce. Ucisk wynika z oparcia się ciężarem swojego ciała na mostku. Zwalniając ucisk należy nie odrywać rąk i nie zmieniać ich położenia Uderzenie pięścią w okolicę przedsercową. Jeśli zatrzymanie akcji serca nastąpiło w obecności ratownika można w pierwszej minucie rozpocząć BLS od uderzenia. Wykonujemy je tylko jeden raz w środkową część mostka z odległości ok 25cm. Nie jest to zalecane dla osób nie będących profesjonalistami (lekarzami, ratownikami medycznymi). Kontrola skuteczności Resuscytacja jest skuteczna, jeśli pojawią się następujące objawy: unoszenie się i opadanie klatki piersiowej w rytm wentylacji tętno na dużych tętnicach zaróżowienie skóry Automatyczny defibrylator zewnętrzny (AED) Obecnie coraz częściej, w miejscach gdzie przebywa wielu ludzi (jak np. hipermarkety), zaczynają pojawiać się automatyczne defibrylatory zewnętrzne (AED, automated external defibrillator). Są one tak skonstruowane, że za pomocą komend głosowych prowadzą niedoświadczonego ratownika przez proces defibrylacji. Potrafią samodzielnie zdiagnozować pacjenta, a następnie zaproponować najlepszą metodę postępowania. Przy ich stosowaniu należy pamiętać, że: elektrody powinny być ułożone tak, aby serce znajdowało się pomiędzy nimi (jedną elektrodę umieszcza się po prawej stronie mostka, pod prawym obojczykiem, drugą - w linii środkowej pachowej, na wysokości koniuszka serca), u dzieci 1-8 lat należy stosować elektrody pediatryczne lub AED przystosowany do dzieci (w przypadku braku takiego można używać modelu dla dorosłych) u dzieci do 1 roku życia należy przeczytać w instrukcji urządzenia czy w takim wypadku jest bezpieczne zastosowanie go	35
3.	4. Synteza materiału: - powtórzenie najważniejszych części podanego materiału - kontrola efektów nauczania, pytania do odpowiedzi ustnej lub pisemnej:	5
4.	5. Zakończenie zajęć: - podsumowanie zajęć - podanie literatury do zajęć	3

XIII. Uwagi i wskazówki prowadzącego zajęcia.

______________________________________________________________________________________________________________________________________

---