Sebastian Grabowiecki, Rymy duchowne, wyd. K. Mrowcewicz, Warszawa 1996 (BPS, t. 5) - z Setnika pierwszego: I, II, oprac. Konrad Kiljan
I
Ten tetrastych o układzie rymów aabb ma charakter inwokacyjny, dominują w nim motywy łez, żalu, płaczu. Rozpoczyna go zwrot do „nieszczęsnej duszy” (czytelnika? Samego siebie-grzesznika?). Podmiot liryczny przypomina o mnogości swoich grzechów. Pojawiają się hiperbole i niezwykłe epitety („łzy zamrożone”) oraz zawierające Wyrafinowane współbrzmienia zwroty („żyły już wyschły”). Występki są tak obrzydliwe, że zabrały umiejętność żałowania, ściągnęły podmiot liryczny na złą ścieżkę, teraz przywołuje on należyte łzy. Jego grzech może sprowadzić nań karę ostateczną, nazywa siebie najgorszym na ziemi. Błaga Boga o umiejętność skruchy i żałowania, z chęcią w bólu i upokorzeniu, byle otrzymać odpuszczenie win.
II
Podmiot liryczny uznaje, że jego pokuta jest mała w porównaniu do przewinień. Tekst zbudowany jest przy użyciu przeciwstawień i paralelizmów składniowych „mała kaźń - wielkie złości”, bogato pojawiają się także przerzutnie, dalej stosowany jest sposób obrazowania z wiesza I. W drugiej strofie następuje zwrot do Boga, będący prośbą o uchronienie przed piekłem w błagalnym tonie. Obraz staje się bardziej dramatyczny przez wykrzyknienia i pytania retoryczne. Nawet sprawiedliwemu trudno o zbawienie, co dopiero komuś takiemu, jak podmiot liryczny. Grzech zepsuł jego życie, dzień jego pojawienia się jest przeklęty, od życia w nim lepsza jest nawet śmierć. Zwrot do matki powtarza życzenie szybkiej śmierci przed skażeniem. Kolejny zwrot skierowany jest do całego stworzenia (ziemia, obłoki, ludzie), a zawiera prośbę o łączenie się z grzesznikiem w bólu i modlitwę. Dramatycznie brzmi zakończenie wiersza - Bóg sprawiedliwie oburzony jest paskudnymi występkami podmiotu lirycznego, który łamał jego przykazania na wszystkie możliwe sposoby „nie masz w świecie żałości, której-m nie skosztował”, teraz jednak boi się wiecznego potępienia.