Źródłem pola magnetycznego są: 1. Magnesy naturalne - żelazo i jego stopy, Nikiel, Kobalt. Magnesy zawsze mają dwa bieguny. Do badania pola magnetycznego służy igła magnetyczna (cienka, lekka blaszka ze stali, która może się swobodnie obracać). Graficznie pole będziemy przedstawiać za pomocą linii pola, które będą wskazywały, kierunek i zwrot siły działającej na N biegun igły magnetycznej umieszczonej w tym polu. Linie pola magnetycznego są zawsze liniami zamkniętymi ponieważ nie występują w przyrodzie magnesy jednobiegunowe. 2. Źródłem pola jest Ziemia. 3. Każdy poruszający się ładunek elektryczny. 4. Przewodniki w których płynie prąd. Linie pola są okręgami otaczającymi przewodnik. Leżą w płaszczyźnie prostopadłej do przewodnika. Zjawisko to zostało odkryte przez Oersteda. Zwojnica. Wewnątrz linie pola są równoległe, czyli pole jest jednorodne. Linie pola na zewnątrz biegną z N do S, a wewnątrz od S do N. Siła Lorentza jest to siła która działa na poruszające się w polu magnetycznym ładunki elektryczne. Alfa = 90 to sin = 1 to max wartość iloczynu. B - pole magnetyczne opisuje wektor indukcji magnetycznej. Ma on kierunek i zwrot zgodny ze wskazaniem bieguna północy igły magnetycznej. Wektor indukcji jest w każdym punkcie pola styczny do linii pola magnetycznego. F=qv x B (wartość = qvBsinL). Wartość wektora indukcji magnetycznej informuje jaka siła działa na jednostkowy ładunek poruszający się prostopadle do linii pola z jednostkową prędkością. 1T=1N/(1Cx1m/s). Efekt cyklotronowy jeżeli wektor indukcji jest prostopadły do prędkości to Siła Lorentza prostopadła do prędkości. Jeżeli siła Lorentza jest prostopadła do prędkości to ładunek porusza się po okręgu. mv2/r=qvB => r=mv/qB. Promień okręgu danego ładunku w określonym polu magnetycznym zależy tylko od prędkości z jaką wpadnie w to pole. v=2πr/T v=rqB/m => T=2πm/qB => ν-okres obiegu ν=1/T ν=qB/2πm. Okres obiegu nie zależy od prędkości z jaką ładunek wpadł w pole magnetyczne. Zależy tylko od wartości indukcji pola magnetycznego. Niezależność okresu obiegu od prędkości nazywamy efektem cyklotronowym. Siłę, która działa na przewodniki z prądem w polu magnetycznym nazywamy siłą elektrodynamiczną. F=IΔl x B F=IΔlBsinL. Δl - wektor długości przypisany przewodnikowi. Długość przewodnika znajdującego się w polu magnetycznym. Kierunek ma zgodny z przewodnikiem, a zwrot zgodny z kierunkiem prądu w przewodniku. Fmax = Ibl. Przewodniki w których prądy płyną w tych samych kierunkach się przyciągają zaś przewodniki w których prąd płynie w przeciwnych kierunkach się odpychają. Jeżeli nieskończenie długie znajdujące się w próżni w odległości 1m przewodniki przyciągają się z siłą F=2x10-7N to płynie w nich prąd o natężeniu 1A. Oddziaływanie przewodników z prądem w polu magnetycznym znalazło zastosowanie w przyrządach typu galwanometry, amperomierze, woltomierze, oraz w silniku prądu stałego. Silnik prądu stałego składa się z magnesu trwałego i zwojnicy, która może się obracać (zwanej wirnikiem) zasilanej prądem stałym. W wyniku oddziaływania między biegunami magnetycznymi magnesu i zwojnicy uzyskujemy pół obrotu, aby uzyskać cały obrót musi nastąpić zmiana kierunku przepływu w zwojnicy i tą zmianę zapewnia urządzenie zwane komutatorem. B0 - wartość indukcji zewnętrznego pola magnetycznego, B-wartość indukcji magnetycznej po włożeniu rdzenia zbadanej substancji. B/B0=μ (przenikalność magnetyczna substancji). Ze względu na jej wartość, wszystkie substancje dzielimy na diamagnetyki μ < 1 ciepły hel, złoto, srebro, miedź, paramagnetyki μ>1 tlen, sód, magnes, potas, glin, ferromagnetyki μ >> 1 żelazo, nikiel, kobalt. Pętla histerezy - tylko ferromagnetyki. Tej samej wartości zewnętrznego pola B0 odpowiadają trzy różne wartości pola wyindukowanego. Wszystko zależy od historii rdzenia. W zależności od kształtu pętli histerezy ferromagnetyki dzielimy na twarde i miękkie.