11274 Picture5 (5)

W dniu tak uroczystym a zarazem jedynym w swoim rodzaju, jakim jest pierwszy dzień kwietnia, zapraszamy wszystkich chętnych i niechętnych na niepowtarzalną premierę szkolnej kroniki filmowej, która odbędzie się na scenicznych deskach teatrzyku estradowego.

-    Ale ja zmieniłam zdanie. Skrytka jest znakomicie zabezpieczona, przedmioty nie ulegną zniszczeniu, jeśli nawet poleżą jeszcze kilka lub kilkanaście lat.

Dyrektor wzruszył ramionami:

-    Na co pani liczy? Ależ to nonsens, proszę pani. Bez naszego udziału nigdy nie odzyska pani rodzinnej biżuterii.

Pani Dobeneck znowu milczała, jakby szukając słów, które nas nie obrażą.

-    Jestem stara i być może nie doczekam tej chwili - rzekła po jakimś czasie. -Ale tajemnicę schowka przekazałam Alfredowi. On jest młody i może czekać. Żałuję, że naraziłam panów na kłopot i kosztowną podróż do Frankfurtu, choć nie poczuwam się w tym wypadku do winy, ponieważ nie zachęcałam panów do tego. Należało właściwie zrozumieć moje milczenie.

Dyrektor Marczak podniósł się gwałtownie z krzesła, a ja uczyniłem to samo.

I mnie także gniew jeżył włosy na głowie.

-    Zanim powiem pani „do widzenia” -zabrałem głos - pragnę panią ostrzec, że osobnicy, którzy rozpoczęli poszukiwanie schowka, wkrótce zostaną zatrzymani i poniosą zasłużoną karę.

-    Nikogo nie upoważniałam do poszukiwań - odparła z oburzeniem pani von Dobeneck.

Wzruszyłem ramionami:

-    Być może mówi pani prawdę. Ale na wstępie rozmowy wspomniała pani, że radziła się kogoś w sprawie ukrytych zbiorów; Otóż prawdopodobnie ten „ktoś” albo sam rozpoczął poszukiwania, albo też miał zbyt długi język. Muszę panią powiadomić, że przedwczoraj w pani byłym pałacu w Gardzieniu spotkałem dwie zwalczające się grupy poszukiwaczy skarbów i handlarzy antyków.

Pani Dobeneck aż'usiadła na swoim wielkim łożu.

-    Przysięgam, że nie mam z tym nic wspólnego. To mnie niepokoi, panowie...

Po chwili jednak znowu położyła się na łóżku. Mruknęła:

-    Niech sobie szukają. Schowek jest zupełnie gdzie indziej i nikt go nie odkryje bez moich wskazówek.

-    W Forcie Lyck także niczego nie ma -stwierdziłem.

Pani Dobeneck wybałuszyła na nas oczy pełne zdumienia.

-    Tak, łaskawa pani - skinąłem głową.

-    Dlatego radzę jeszcze raz przemyśleć całą sprawę.

Zobaczyłem, że pani Dobeneck wyciągnęła rękę w kierunku stolika i przycisnęła niewidoczny dla nas guzik dzwonka. Po chwili w drzwiach stanęła pokojówka.

-    Proszę wyprowadzić tych panów -oświadczyła pani Dobeneck.

Skłoniliśmy się chłodno i w milczeniu opuściliśmy sypialnię. Odniosłem wrażenie, iż moje ostatnie słowa o Forcie Lyck były jak granat z opóźnionym zapłonem, pozostawiony w pokoju starej pani. Minie chwila, on wybuchnie i rozpryśnie się dobry humor pani Dobeneck.

(Cdn.)

OSOBY:

Komentator kroniki Reżyser filmowy Reporter Profesor

Uczniowie z klas: Vllla, Vlc i Vllb REKWIZYTY:

Filmowy projektor, wycięty z kartonu lub zrobiony z pudełka, z umieszczoną wewnątrz lampą Bandaże

Duże, papierowe, graficzne znaki pierwiastka Różnej wielkości młotki Kawałki blachy i papier imitujący blachę Szklanki, kubki, butelki i inne naczynia Dwie zwinięte z papieru tuby imitujące lufy

Komentator kroniki:

Witam państwa serdecznie na projekcji trójwymiarowej primaaprilisowej szkolnej kroniki filmowej, zrealizowanej pod wpływem najnowszej fali, której przypływ następuje tylko pierwszego kwietnia, a nakręconej przez zupełnie nieznanego reżysera i operatora w jednej osobie- o głośnym, acz popularnym nazwisku Kowalski. Panie reżyserze, prosimy!

(Na scenę wychodzi reżyser od stóp do głowy owinięty bandażem).

Reżyser:

Przepraszam bardzo, że w takim stanie... ale kręcąc kronikę starałem się chwytać szkolne życie na gorąco...

Komentator:

Współczujemy i dziękujemy! Brawo dla pana reżysera! Czy można wiedzieć, co skłoniło pana do nakręcenia tego niesłychanego dokumentu? Reżyser:

Chciałem ukazać życie szkoły takie, jakie jest ono na co dzień, bez zbytecznych ubarwień i upiększeń...

Komentator:

No, i co, udało się?

Reżyser:

Proszę obejrzeć nakręcony materiał..,. Komentator:

Panowie asystenci, materiał proszę!

CZYLI SZKOLNA PRIMAAPRILISOWA KRONIKA FILMOWA

(Wchodzi jeden z asystentów wnosząc kawałek kretonu).

Komentator (zdenerwowany):

Nie kretonowy, ale filmowy! Filmowy materiał! Asystent:

Ale fonia czołówki wysiadła...

Reżyser:

Kiedy?

Asystenci:

Po drodze, na przedostatnim przystanku autobusowym...

Komentator:

Trudno! Odtrąbimy czołówkę sami. Proszę, wszyscy wstajemy i trąbimy „Wlazł kotek a \ płotek!” Trzy, cztery!    %£

(Podczas gdy widownia „trąbi" sygnał czołówki, asystenci zapalają lampę projektora oświetlając scenę-ekran, na którą wchodzą uczniowie wnosząc różnych rozmiarów graficzne znaki pierwiastka).

Głos komentatora:

Naszą kronikę zaczynamy od odwiedzin w klasie Vllla podczas lekcji matematyki.

Uczniowie (starają się wyciągnąć na długość przyniesione ze sobą pierwiastki)

1.. . raz! I... raz!

(jedni wyciągają pierwiastki samodzielnie, inni pomagają sobie nawzajem)

Głosy uczniów:

Ciągnij! Trzymaj! Mocniej! Kiedy nie mogę!...

1.. . raz! I... raz!

Głos komentatora (przekrzykując uczniów): Wywiad z klasą Vil!a przeprowadza reporter naszej kroniki (na ekranie ukazuje się reporter . z mikrofonem w ręku).

Reporter:

Przepraszam bardzo, ale chciałem zapytać, co tu się właściwie" dzieje?

Uczniowie (nie przerywając pracy):

Wyciągamy pierwiastki!

Reporter:    *

Niesłychane! No, i jakie są rezultaty?

Jeden z uczniów:

Przed chwiią padł właśnie zupełnie nie naciągany rekord w wyciąganiu. Koledze Pyćkiewiczo-wi udało się wyciągnąć pierwiastek na niespotykaną dotąd długość 50 cm!

Reporter:

Niesamowite! Prosimy rekordzistę o dwa słowa dla kroniki, jak doszedł do takiego wyniku.

(Na pierwszy plan wykuwa się dość pokaźnej

J...

V,

V

24