13197 przewodnikPoPakiecieR1

74 ptuiiltrry

Do operacji na ramkach danych zawierających zmienne czynnikowe przydają się jŻ* Si też funkcjo unatack(utils) i stack(utils). Jeżeli mamy zebrane pomiary pewner^** cechy w różnych podpopulacjach, to możemy wyniki tych pomiarów przedstawić albo

w tabeli, w której w pierwszej kolumnie jest informacja o podpopulacji, a w drufpej Ssę informacja o pomiarze albo w tabeli, w której w kolejnych kolumnach są zebranie w

informacje o wynikach dla podpopulacji. Funkcje unstackO i stack() poz na konwertowanie danych z jednej postaci na drugą.

Poniżej przedstawiamy przykłady wywołania powyżej wymienionych funkcji.

>    # konstruujemy przykładową ramką danych

>    czynniki * factor(rep(c("a", "b", "c"), times=5))

>    dane " data.framę(runif(15), czynniki)

>    dimCdane)

[11 15    2

>    # wyświetlamy pierwsze wiersze tej ramki danych, wszystkich jest 15

>    head(dane)

runif.15. czynniki

1    0.72091831    a

2    0.03992616    b

3    0.27803642,.    c

4    0.0896905Ś    a

5    0.24805597    b

6    0.15816209    c

>    # zamieniamy ramkę na postać macierzową w hardziej zawartym formacie,

wartości odpowiadające tym samym czynnikom są w tej samej kolumnie

>    unstack(dane)

a    b    c

1    0.72091831 0.03992616 0.2780364

2    0.08969056 0.24805597 0.1581621

3    0.44452236 0.41022322 0.6236955

4    0.02504580 0.99141448 0.3911667

5    0.13058592 0.60403541 0.5152448

>    tt wybieramy podzbiór danych dla czynnika a

>    subsetCdane, czynniki””"a")

	runif.15.	czynniki
1	0.72091831	a
4	0.08969056	a
7	0.44452236	a
10	0.02504580	a
13	0.13058592	a

>    # funkcja splitO podzieli tę ramkę na trzy ramki

>    length(split(dane, czynniki))

[1]    3

2.1.5 Macierze

Macierze są wygodnymi strukturami do przechowywania danych tabelarycznych, o ile elementy są tego samego typu. Dostęp do elementów macierzy odbywa się podobnie jak dla wektorów, poprzez wskazanie indeksów wybranych elementów korzystając z operatora [indeksyWierszy,indeksyKolumn] .

; Indeksy można podać dla każdego wymiaru oddzielnie, jeżeli indeksy nie będą podane to zostanie wybrana cala kolumna/wiersz. Format podawanych indeksów jest taki jak dla wektorów, czyli może to być wektor liczb całkowitych tego samego . znaku lub wektor wartości logicznych. Prześledźmy poniższy przykład.

konstruujemy przykładową macierz o wymiarach 3x3 i wyświetlamy ją > (macierz • matrix(l:9,3,3))

C,13 c,2] [,3]

	1	4	7
. £2,3	:. 2	B	8
C3,)	3	6	9

.> S wektor na diagonali tej macierzy

>    diag(macierz)

U] i 5 9

V> P wartość elementów

>    (macierz[1:2,1:2] ■>

r,13 c,2] c,3]

z dwóch pierwszych kolumn i 1)

wierszy zamieniamy na 1

U.) 1 1	7
t2.3 1 1	8
13,3 3 6	9
> k wartości elementów
> (macierz[1:2,]	- 2)
C, 13 C.2] [,3]
Cl,] 2 2	2
, [2,3 2 2	2
C3,l 3 6	9

dwóch pierwszych wierszach zamieniamy na 2

>    # wszystkie elementy macierzy zamieniamy na 3,

zmienia

>    (macierz [] - 3)

ale wymiar się nie

	C, 13	C.2]	C ,3]
Ci,]	3	3	3
[2,1	3	3	3
C3,l	3.	3	3

.> # ta instrukcja przypisuje do zmiennej macierz liczbę 4, ta zmienna już nie przechowuje macierzy

>    (macierz = 4)

m 4

>    U wyznaczmy macierz odwrotną

>    macierzOdwrotna = solve(macierz)

W ostatnim wierszu tego przykładu została wykorzystana funkcja solve(base) wyznaczająca macierz odwrotną do danej macierzy kwadratowej. Funkcję solve() można wykorzystać również do rozwiązywania układu równań liniowych (stąd nazwa tej funkcji) postaci

A * x = D,

gdzie A to macierz współczynników, B to kolumnowy wektor, a x to wektor szukanych wartości. Aby wyznaczyć wektor ,v należy wywołać funkcję solve(A, B).

W powyższym przykładzie użyliśmy funkcji diag(base) do wyznaczenia diagonali macierzy. Jeżeli argumentem tej funkcji jest macierz, to wynikiem będzie wektor elementów na przekątnej, ale jeżeli argumentem jest wektor, to wynikiem funkcji