12341 P4280191 (2)

116 Budynki mało- i śrcdniokubaiumwe * drewna i materiałów drewnopochodnych

Przyjęło płytki MI4 o wymiarach 133 x 233mm

Szczegóły konstrukcji węzłów A(A'), F(F'). //(//') przedstawiono na rys. 3.53

,B0, Węzeł Fi P

Rys. 3.53. Szczegóły konslruk ęji węzłów dźwigara deskowego połączonego płytkami kolczastymi

03-233

3.9. Pokrycia dachowe

Poszycie dachu składa się zazwyczaj z desek, płyt ze sklejki, płyt OSB lub płyt wiórowych. Stanowi ono podłoże pod pokrycie dachu i usztywnia konstrukcję dachu na działanie sił bocznych. Poszycie ze sklejki należy do najczęściej stosowanych w USA i Kanadzie. Grubość sklejki zależy od rozstawu krokwi i rodzaju (masy) pokrycia. Poszycie ze sklejki układa się tak. aby włókna były skierowane prostopadle do krokwi. Sklejkę przymocowuje się do elementów konstrukcyjnych za pomocą gwoździ. Poszycie z płyt wiórowych wodoodpornych wykonuje się podobnie.

Poszycie pełne z desek stanowi podłoże dachu przeznaczonego do pokrycia dachówkami bitumicznymi, blachą, gontami drewnianymi i innymi materiałami, które wymagają ciągłego podparcia. Deski mogą być łączone na wpust i pióro. / zakładem lub na styk. Należy stosować deski szerokości mniejszej niż 180 mm, w celu uniknięcia ich paczenia się. Grubość desek zależy od rodzaju (masy) pokrycia i rozstawu krokwi. Przy najczęściej stosowanym rozstawie krokwi 400-600 mm. grubość desek nie powinna być mniejsza niż 19 mm. Deski przybija się do każdej krokwi dwoma gwoździami. Styki desek należy umieszczać na krokwi. Jedynie w deskach łączonych na pióro i wpust dopuszczalne jest łączenie desek między krokwiami, ale styki nic mogą się znajdować w dwóch sąsiednich przęsłach.

Ponieważ w konstrukcji dachu (mimo zabezpieczeń) zawsze występuje moż-Imnść zawilgocenia izolacji termicznej, istotne znaczenie ma zapewnienie wistowej wentylacji połaci duchowej. Wentylację laki) uzyskuje się zwykle, sto-,uji|c wentylowaną szczelinę powietrzną szerokości od 30 do 30 mm nad war-iiwą izolacji termicznej. Szczelina wentylacyjna powinna być wykonywana także wtedy, gdy tradycyjne deskowanie zewnętrzne kryle papą zastąpimy foliami dachowymi FWK (foliami wstępnego krycia) o niewielkiej paroprzcpuszczalności (20-5Og/m'/24h), Ahy wentylacja była skuteczna, trzeba w konstrukcji dachowej wykonać wlot i wylot powietrza atmosferycznego, a podczas cksploal.K ji chronić go przed zatkaniem. Usunięcie wilgoci jest bowiem możliwe jedynie w warunkach swobodnego przepływu powietrza. W dachach wykonywanych z materiałów tradycyjnych przestrzeń wentylacyjna jest otwarta od dołu (wlot) i u góry. przy kalenicy (wylot). Różnica ciśnień powietrza między górnymi i dolnymi otworami wymusza ruch powietrza w szczelinie wentylacyjnej i zapobiega gromadzeniu się pary wodnej.

Pod pokryciami sztywnymi, np. dachówką, zamiast poszyć pełnych stosuje się folie wzmocnione. Folie o małej przepuszczalności {20—50g/nr/24h) umoż-liwiają tylko niewielkie przenikanie pary wodnej. Układa się je. zawsze pozostawiając wentylowaną przestrzeń między folią a izolacją termiczną. Zapewnienie niezbędnej cyrkulacji powietrza jest łatwe w prostych dachach dwuspadkowych. Znacznie trudniej jest zapewnić skuteczną wentylację dachów o złożonych kształtach. gdyż trudno jest tam wykonać wloty albo wyloty powietrza. Jeżeli FWK (folia wstępnego krycia) jest wykonana /. materiału o mniejszej paroprzepusz-czalności, to stosuje się drugą przestrzeń wentylacyjną - pod folią. Powietrze wpływa przez otwory w okapie, przechodzi nad izolacją termiczną i pod FWK i wypływa w kalenicy pod gąsiorem. Folie (membrany) o dużej przepuszczalności pary wodnej (150-300g/m²/24h) można układać bezpośrednio na materiale izolacyjnym, zachowując jedynie przestrzeń wentylacyjną pod folią.

Z uwagi na odporność ogniową pokrycia dachowe można podzielić na nic-ogniotrwafe i ogniotrwałe. Pierwsze spotkać można w starych budynkach mieszkalnych i gospodarczych na wsi oraz w szałasach pasterskich w górach. We współcześnie realizowanym budownictwie pokrycia takie występują w stylizowanych budynkach, wzorowanych na sztuce ludowej. Najczęściej tradycyjne pokrycia nieogniotrwałe wykonywano ze słomy, trzciny, gontów i desek drewnianych. Do tej grupy zalicza się też płyty i powłoki z tworzyw sztucznych, które mimo niskiej odporności na działanie ognia są stosowane w nowoczesnym budownictwie. Natomiast pokrycia ogniotrwałe wykonuje się z blachy, dachówek ceramicznych, cementowych i łupku (dawniej do tego celu stosowano też płyty azbestowo-cementowe). Do pokryć ogniotrwałych zalicza się także papę, chociaż jej odporność ogniowa jest dużo niższa niż odporność innych pokryć ogniotrwałych.