13952 img846

Powietrzne duchy

Historie o powietrznych duchach

Powietrzne duchy to małe, wesołe i przedsiębiorcze skrzaty. Nie można ich dojrzeć, ale można zobaczyć, jeśli coś wyprawiają.

Świszczą pędząc przez powietrze, latają na latawcach nad dachami domów, unoszą się z pyłkiem nad łąkami i lasami, wywracają koziołki w chmurach, obsuwają tęczę, wzbijają kurz, dmuchają w niebo kłęby dymu, wiosną bawią się z motylami, w lecie zaczepiają pszczoły, jesienią bujają się w pajęczych sieciach, a zimą tańczą z płatkami śniegu.

Fantazjujcie z dziećmi dalej. Co jeszcze robią powietrzne duchy? Wymyślcie wesołe, krótkie historie, które dzieci mogą odegrać ze swymi tiulowymi marionetkami.

W

k

a?,.- >*.■<. V U, »v

K

Doświadczanie świata powietrza Teatr marionetek

Bohaterem przedstawienia jest. po-wietrzny skrzat. A co będzie grane?

Na przykład Pędziwiatr spotyka motyla i bawi się z nim na łące albo też huśta się w pajęczej sieci, co nie podoba się pająkowi...

Figurki

Dzieci malują je na kartonie, wycinają, ozdabiają piórami, koralikami, błyszczącym papierem. Gotowe przyczepiają do nitki, którą przedszkolny aktor trzyma w ręku.

Rekwizyty

Rekwizyty i cala scenografia odpowiada treści sztuki; powiedzmy ptasie gniazdo lub łąka malowane są na papierze, wycinane i taśmą klejącą mocowane do „sceny”.

Scena

Sceną jest stół. Można też rozpiąć dużą chustę i na niej umieścić dekoracje. Przed chustą znajduje się scena, z tyłu stoją mali aktorzy.

Pędziwiatr to mały powietrzny skrzat. Jako grająca go figura odpowiednia będzie marionetka. Jest ona bardzo ruchliwa, mały aktor może nią tak poruszać, aby się kręciła, tańczyła i skakała.

Marionetka wykonana jest z delikatnej, przezroczystej tkaniny, na przykład z tiulu, szyfonowej chustki lub z cienkiego materiału na firanki.

1.    Z materiału wycinamy kwadrat;

2.    na trzech rogach zawiązujemy węzełki;

3.    nylonową nitką przymocowujemy je do kijków (patrz rysunek).