14612 P1020683

Alternatywne pfwrmty

łrodowisLa wm. Jak wspomniano wyżej, agencje tr zwykle definiują 4md«nviskn )ak»> współ jakoiei me-hidzkich. Kontynuując Uf argumentację. typową trakcją na bieżące zagrożenia środowiska ws/vs-rkicłi rnrrcii agencji zajmujących \ię wypoczynkiem na wsi jest odwołanie się do strategicznego planowania i dobrego zarządzania jako właściwych technik zapewniających harmonię między różnymi interesami wsi (rywalizacja interesów rolnictwa, leśnictwa, rozwoju wiejskiej infrastruktury, turystyki i wypoczynku) a środowiskiem przyrodniczym. Akcentowanie planowania i zarządzania jest jeszcze wyraźniejsze w nowych notach przewodnich dotyczących polityki planowania w dziedzinie turystyki i rekreacji na terenach wiejskich i zawiera się w propozycjach sponsorowanego przez rząd Task Force dotyczących „turystyki i środowiska”:

Zadaniem Task Force było znalezienie sposobów lepszego zarządzania napływem zwiedzających, aby zapewnić nie tylko dalszy^- rozkwit turystyki, ale też rozwój w harmonii ze środowiskiem i przy zapewnieniu turystom maksimum korzyści, a populacji gospodarzy pomyślności. (Department of Employment Task Fbrce 1991: 2)

Występują tutaj dwa problemy. Po pierwsze, zakłada się, że jest faktycznie możliwe opracowanie technik zarządzania, które potrafią nadać harmonię całej gamie ścierających się nacisków i interesów występujących obecnie na angielskiej wsi. Jest to wszakże dość wątpliwe, bo zróżnicowane wykorzystanie terenów wiejskich i różnorodne aktywności na nich często implikują z gruntu odmienne koncepcje w kwestii tego, czym one są i jak należy z nich korzystać. Pytania, czy wsią należy zarządzać w celu jej gospodarczego odrodzenia, czy w celu jej zachowania w aktualnym stanie, czy polowania uznać za dopuszczalne w okolicach wiejskich, czy z terenów tych należy korzystać przede wszystkim w sposób cichy i refleksyjny, czy powinno się zezwalać na festiwale rave i turystyczne, same w sobie zależą od przesłanek i przekonań co do tego, jakiego rodzaju przestrzenią jest wieś. Te kwestie trzeba uznać za dylematy kulturowa wymagające politycznych rozstrzygnięć, zanim podejmie się adekwatne działania za pomocą systemów zarządzania lub planowania, do których kompetengi należą przede wszystkim konkurencyjne sposoby wykorzystania terenu i ustalenie presji fizycznych (jak to pokazujemy szczegółowo w Clark et al. 1994a, 1994b).

Po drugie, wzrost nacisku na planowanie i zarządzanie może przynieść nieprzewidziane skutki dyscyplinujące. Do najbardziej

pouczających przykładów poziomu J zakrętu iu',n B . I nia proponowanycłi dla terenów w irjłkii li rui' ly I zarządzania gośćmi, zaproponowany! | przez    I

Force pracującą nad wsią - przeznacz/mych do monii pomiędzy turystyką, środowiskiem i popukw B Techniki te wykorzystują analizę rynku, ot/accataKB uHHfl marketing, większe wykorzystanie informacji rlu«logv £SH B|B cja dostępu, kontrola projektów lyzykownyrh lacja różnych aktywności w czasie i przęśl r/eni j BEK Blflgfl stanie tych technik ma zachowywać poszt zegółnr | E^Sg wane jakości środowiska, techniki te mogą wpływać m &EBH zbiorowych doświadczeń przestrzeni wiejskich.    9H

świadczenia wypoczynku stają się w córa/ większym '■U/pnio imią dzane i mediatyzowane przez zapewniających pobyt na ww H kiem takiej strategii mogłoby być ograniczenie mo/lrv«>v i nicznego odkrywania wsi przez turystę i ograniczenie pmtnrzem. w których ludzie mogliby kreować własny świat i aut /Jtnu 3a/ byliby postrzegani jako nie tylko „użytkownicy” lub .Łzmumma’ i w których wieś istniałaby nie w formie jakości predefiniowawd^ lecz jako coś z istoty tajemniczego, nieodkrytego i w jafóś ggsS nie do opisania - bardzo odmienna przestrzeń przedstawień?. br powrócić do kategorii Lefebvre’a.

Paradoksalnie, choć pośrednicy zapewniający dostęp down wydają się świadomi niektórych spośród tych motywujących nfifi ków (których popularność wpływa na ten nowy instytucjonalny fS| pyt na zarządzanie odwiedzającymi wieś), instytucje nadał nr są wyczulone na to, jak proponowanym kontrolom ma się udar regulowanie dostępu do tych specjalnych jakości ! często na dmdae wprowadzenia nowej hierarchii tego, co uznaje się za specjalne w pierwszej kolejności. W tym sensie te nowe przedstawienia przestrzeni są drugiego rzędu formą dyscypliny korzystania z wypoczynku na wsi. Tutaj język dyscypliny, nadzoru i kontroli okazuje się szczególnie podatny na tę nową retory kę, obejmując roanalf sposoby, na jakie zarządcy rekreacji i wsi, polity cy i urzędnicy państwowi identyfikują dynamikę środowiska jako oferującą nowe raoz-liwości przedstawiania przestrzeni, porządkowania i kontrolowana publiczności i zarządzania nią.

Trzecia tendencja do dyscyplinowania tkwi w komerrjahzaęp przestrzeni wiejskich. Ta retoryka jest najwyraźniej widoczna w kumentach Task Force (Department of Emplosment łask hv